Met de komst van Aiko, werd het leven van onze tante Conny plots een pak minder saai. Aiko verstond namelijk vanaf dag 1 om haar de hele dag bezig te houden. Natuurlijk als kleine puppy kon hij nog lang niet overal bij maar nu hij acht maanden is, is zijn reikwijdte een pak groter geworden... Reken daarbij dat tante niet altijd er op telt dat hij weeral op vinkenslag ligt om weer eens iets uit te spoken. Ofschoon de fokster en de eigenaar van de dekreu ons met klem wisten te overtuigen dat hun hond niets pikt, is dit dus bij Aiko wel even anders. Wordt er stof afgenomen en blijft het borsteltje toevallig een milliseconde onbewaakt achter, dan is hij er gegarandeerd mee aan de haal... Zoals elke Hovawart, is hij constant op zoek naar iets eetbaars. Zo heeft hij het dus voor elkaar gebracht om 2 stukjes vlees uit de pan te graaien. Ter verduidelijking: het vlees was net gebakken, stond op het achterste vuur en was dus klaar voor consumptie... Een inschattingsfoutje liet Conny echter eerst haar Aiko eten en nadien nog even buiten huppelen om zijn behoefte te doen. Bij het binnenkomen was Aiko natuurlijk al uit het zicht verdwenen alvorens Conny de deur had kunnen sluiten. Toen ze tellen later zelf de keuken binnen stapte, zag ze onze deugniet zich te goed doen aan het vlees. Dan maar een vegetarische maaltijd hé.

Tijdens de Kerst heeft Aiko ook flink geholpen... Tante houdt nogal van de kerstsfeer en had nog wat extra versiering in huis gehaald. Een krans om aan de deur te hangen, een bloemstukje voor op het salontafeltje, wat lint om de cadeautjes te versieren en natuurlijk het onontbeerlijke kerstpapier om de geschenken in te verpakken. Toen ze met de krans naar de voordeur liep om die eraan te bevestigen, was hij er bijna in geslaagd om haar deze te ontfutselen... Bij het verpakken van de geschenken, bleef hij merkwaardig rustig bij haar in de buurt. Telkens als er een rolletje opgebruikt was, liet ze de kartonnen cylinder "toevallig" voor zijn neus vallen. In geen tijd vermaalde hij dan zijn "prooi". Na het verpakken was het tijd om overal nog wat lintjes rond te binden. Maar waar was ze toch weer met dat lint gebleven? Ze had het toch samen met het papier klaar gelegd?? Kreeg ze nu al last van dementie? Toen kreeg ze iets in het snuitje... Net als bij Klein Duimpje kon ze plots een spoor tot bij haar deugniet volgen. Hij had van een kleine onoplettendheid gebruik gemaakt om het lint bij het uiteinde van de tafel te ritsen en op zijn weg naar zijn schuilplaats het hele ding op lengte te bijten. Knippen hoefde dus ook al niet meer... Dan maar een volgend lintje bezigen. Maar vrouwtje, dan ga ik me wel met het kerststukje bezig houden! Blijkbaar had tante Conny toch al wat incasseringsvermogen opgebouwd ofwel had ze gewoon geen zin meer om nog achter Aiko aan te gaan. Hij huppelde haar met de regelmaat van de klok aan haar voorbij met ofwel een dennenappel ofwel een takje in zijn bek, staart hoog omhoog! Zodoende werd het mooie pronkstuk al spoedig herleid tot een droevig stilleven.

Nog een stelling die door de fokkers werd afgestreden: vernielzucht! Om welke reden dan ook, heeft Aiko zijn tandjes gescherpt aan allerhande meubelstukken: een stoel, het salontafeltje en laatst is hij begonnen met het vakkundig slopen van een lederen tweezit die destijds speciaal voor hun vorige hond was aangeschaft... Die had er nauwelijks of nooit gebruik van gemaakt maar omdat ik er tijdens mijn veelvuldig bezoek altijd wel plaats in placht te nemen, vond hij dat hij dit zitmeubel er beter kon laten uit zien. Eerst had hij van de helft er het leder afgestroopt om zich nadien over het binnenwerk te ontfermen. Dit leverde echte huiselijke tafereeltjes op: heel de wintertuin onder de vulling en dit tot groot ongenoegen van onze tante. Uiteindelijk heeft ze hem zijn gang maar laten gaan in de hoop dat hij het zou opgeven. Dat was echter buiten Aiko gerekend want hij is er nog steeds mee bezig. Zitten kan je enkel nog op de stalen vering. De rest is zo goed als geschiedenis. Dat hij buiten onder de koepel over een gelijksoortige zetel mocht beschikken, vond hij oh zo leuk dat hij ook deze beginnen slopen is. En ja, ik heb er ook vaak in plaats genomen...

Buiten deze "kleine " ontsporingen, mag men Aiko als een perfect normale Hovawart beschouwen die het liefst zijn wereld verkent met zijn neus en af en toe met de tandjes. Dat hij zo graag zijn neus gebruikt, maakt hem tot de betere leerling uit de klas als het op speuren aankomt. Afhankelijk van de vorderingen op andere vlakken, mogen we hem binnen een paar jaar zeker aan de start van de lange IPO sporen verwachten en wie weet, zit er voor hem ook een internationale carrière in.

Wordt zeker vervolgd...