|
Onze laatste wandeling dateerde alweer van 28 september 2024. Had alles
met de toestand van B’Elanna te maken en het feit dat het ook niet meer in
staat was om korte afstanden te wandelen. Voor ons was het een emotioneel
zware periode die niet alleen op emotioneel vlak zijn sporen had
achtergelaten.
Hoe moeilijk het ook was, het werd tijd om opnieuw de draad
op te nemen.
Op 1 mei mocht Peter van een vrije dag genieten dus werden de vaste
begeleiders gevraagd of ze mee wilden gaan wandelen. Ingrid had helaas
andere verplichtingen maar Ronald stond meteen paraat. Hij mocht ook een
wandeling uitzoeken.
Uit zijn voorstellen bleef de keuze op de
wandellus Smeetshof Wijffelterbroek hangen maar wel met startpunt vanaf
Nieuw Vosseven, grondgebied Stramproy.
Naar aloude gewoonte spraken we tegen tien uur af maar om half tien
stonden we met z’n allen reeds op de parking van het restaurant. Met het
heengaan van B’Elanna iets meer dan een week geleden, werd de begroeting
moeilijk moment.
Even later trokken we ons op gang: drie Hovawartjes en
hun drie begeleiders.
Jongste telg Timo toonde aanvankelijk veel
belangstelling voor Aischa maar naar mate de tocht vorderde, vroegen
andere geuren om zijn aandacht.
Van bij de start begon het kwik reeds
met de 20 graden te flirten en bij een wolkeloze hemel schoot de
temperatuur pijlsnel de hoogte in. Van prachtige natuur viel zeker te
genieten maar bossen waren meestal op afstand zichtbaar.
Grote delen
van de route bestonden uit brede veldwegen met nauwelijks of geen schaduw.
Andere wandelaars troffen we op ons pad nauwelijks aan. Wel een gezin met
twee kleine kinderen en een brede kinderwagen die heel dankbaar de hulp
van Ronald aanvaardden om hen over de houten brug over de Raam te helpen.
Halfweg begonnen onze Hovawartjes al van schaduw naar schaduw te
hengelen werd het de hoogste tijd om hen te laten drinken.
Een tweede
stop werd op de grens ingelast.
Grenzen bestaan ook alleen maar door
en voor mensen.
Dat we hoofdzakelijk door moerasgebied stapten, werd
regelmatig onder de aandacht gebracht door borden die op de gevaren
duidden. Prikkeldraad moest zowel mens als wild ervan weerhouden in zijn
ongeluk te lopen. Op de paden blijven bleef de boodschap.
Met het
moeras aan de ene en akkers aan de andere kant, vervolgden drie hijgende
Hovawartjes hun weg.
Ook wij kregen stilaan visioenen van een
verfrissende drank.
Bij een in de schaduw gelegen bankje lieten we
ons trio nog wat drinken. Hoogste tijd voor wat groepsfoto’s. De laatste
kilometers boden gelukkig wat meer schaduw. Opgelucht bereikten we onze
auto’s en iets later kregen we een tafeltje toegewezen.
Hoewel Boshuis Nieuw Vosseven getipt werd door Woef Welkom, bleven we
hier wel op onze honger zitten.
Vers water voor onze viervoeters stond
duidelijk niet in het dienstenpakket van de bediening.
Over het eten
geen klagen!
Een leuke wandeling maar met wel flink wat asfalt en
eigenlijk enkel te doen tijdens een koele maar liefst droge periode.
Op de terugweg genoten wij van de stilte... De twee lievelingen lagen
tevreden te ronken...
Wij kijken alvast uit naar onze volgende
avonturen!
|
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)