Met het 20-jarig bestaan van onze website later dit jaar, leek het een goed idee eens naar de roots terug te keren. Nog voor er sprake was van Hovawartinfo, wandelden Jadzea, Axel en hun baasjes graag langs de oevers van de Grote Nete. In 2003 hielden we Hovawartinfo boven de doopvont maar het zou echter nog tot 2004 duren voor we onze eerste stapjes op het wereldwijde web begonnen zetten. De eerste wandeling onder de vlag van Hovawartinfo kwam er pas in februari 2005 maar ook toen vormde de Nete het gedroomde decor.

Het is pure nostalgie wanneer we op de parking van de Pallieterhoeve onze voertuigen verlaten. Vanaf drie startpunten naar Booischot rijden en met spreiding van minder dan vijf minuten gelijk toekomen: het blijft ook onszelf verbazen.
GPS toestellen en de camera in aanslag: vertrekken maar! Vorige week lagen de paden er besneeuwd bij, nu niets meer maar gelukkig ligt de ondergrond er nog bevroren bij. Na slechts enkele meters moeten B’Elanna en Pepper al wat grote boodschappen aan de wereld achterlaten. Het hofpersoneel draagt er zorg voor dat hun boodschap ook bij de juiste bestemmeling terecht komt. Meteen daarna slaan we links een pad in dat ons in het park brengt van het Hof ter Laken. Volgens een groot bord van Kempisch Landschap een pareltje aan de Grote Nete. Wij volgen het buitenste wandelpad en krijgen zo maar weinig van dit hof te zien. De koude en het vroege uur zorgt ervoor dat we nauwelijks andere bezoekers aantreffen. De figuren die we dan toch tegenkomen, hebben duidelijk last van slecht werkende hersenen. Het staat iedereen vrij om te fietsen, te joggen of te canicrossen maar kondig dan tenminste je komst tijdig aan! Het overkomt ons een paar keer tijdens de wandeling en we kunnen ons gelukkig prijzen dat we over Hovawartjes met een evenwichtig karakter beschikken.

Na de lus langsheen het Hof ter Laken wandelen we verder over de dijk van de Nete tot aan de volgende brug. Vanwege de grote hoeveelheid aan beken en overstromingsgebieden, heeft het landschap hier enkel agrarische invloeden ondergaan en de Nete werd nooit rechtgetrokken. De rivier baant zich dan ook sterk meanderend een weg naar de monding. Soms heeft men uitzicht over velden, op andere momenten onttrekken wat bossen het verloop van de Nete en opent zo na elke bocht een nieuw decor. Op die manier blijft het steeds boeiend. De rivier met zijn toch wel uniek landschap leverde ruim een eeuw geleden Felix Timmermans meer dan voldoende inspiratie voor zijn streekroman Pallieter.
Ook voor onze drie Hovi-dames is het hier een klein paradijs. Ze kunnen naar hartelust de weg verkennen en alle indrukken en geuren in zich opnemen en ze genieten zichtbaar van hun vrijheid.

Na de eerste brug genieten we nu volop van een pril winter zonnetje. Nadeel wordt dan weer dat de bodem ontdooit en we her en der wat modder mogen verteren. Even kunnen we genieten van een mystiek landschap: daar waar de zon op een strook overgebleven sneeuw treft, ontstaan snel opstijgende nevelslierten die zich een weg door de takken van de bomen banen. Wanneer we ons opnieuw op gang trekken, is het schouwspel alweer voorbij. Geluk gehad dus maar helaas niet op foto. De dijk die we nu volgen, ligt bezaaid met molshopen.

Of die beestjes in staat zijn om de stabiliteit van de dijk te ondermijnen? In de verte doemt de Pallieterhoeve op maar iets verder wordt deze opnieuw aan het oog onttrokken. Na bijna een kwartier kruisen we de hoeve aan de overzijde en naderen we het uitgangspunt van de laatste lus. Niet de eerste keer dat hier Hovawartjes lopen. Er wonen er ook een aantal vlakbij maar die wandelen vandaag niet mee. We laten de Nete rechts liggen en dalen het bos in. Na een strookje modder volgt een brede verharde weg die kaarsrecht naar de volgende kruising leidt. Bij goed weer ben je hier van drukte verzekerd, nu is het er opvallend rustig. Tweemaal de weg naar rechts inslaan en je eindigt automatisch terug aan de oever van de Nete. Met een latent gevoel van dorst, zetten we koers naar het eindpunt. Net voor we de brug bereiken worden we dan toch nog verrast door twee canicrossers. Net wanneer we onze lievelingen aan de voet vragen om ze aan te lijnen, staan die twee plots tussen ons in. Dit had echt grondig fout kunnen lopen en gebeurt allemaal zo snel dat we zelfs vergeten om dat stel uit te schelden.

Wat later staan we bij de auto’s. Tijd om de dorstige te laven en daarmee bedoelen we dan onze Hovawartjes. Onze dorst wordt nu iets nadrukkelijker en dus spoeden we ons naar de ingang van de Pallieterhoeve. De reservatie is in orde en we krijgen ook meteen onze tafel toegewezen: lekker in het zonnetje in de ruime wintertuin of veranda. Het wordt puffen en blazen maar dit ongemak wordt ruimschoots goedgemaakt door de uitstekende bediening. Terwijl een lieftallige dame onze bestelling opneemt, krijgen B’Elanna, Pepper en Aischa een snoepje van haar. Dat overkomt hen maar raar of zelden dus is het andermaal genieten.

Het is niet de eerste maal dat we hier neerstrijken om iets te eten en ook nu worden we niet teleurgesteld. Ruim voldoende en echt lekker.

Wie echter een link zoekt naar een webpagina van deze zaak, komt er bedrogen uit: ze hebben geen website! Enkel een pagina op Facebook maar ook daar is het tevergeefs zoeken naar een actuele menukaart. Neemt niet weg dat een tafel reserveren geen overbodige actie is.

Met het eten plaatsten we een orgelpunt op deze leuke dag. Heerlijk om terug te keren naar het begin!
Wanneer we ons klein jubileum vieren later dit jaar, zal ook de Nete een belangrijke rol spelen.