Toen we naar Peter en B'Elanna vertrokken, gaf Aiko nog snel een verwijtende blik mee maar dit bewees meteen dat hij ongeveer de oude was. Minder dan een uur later blikten onze prinsessen verlangend door het traliewerk van de koffer, helemaal klaar voor de start. Wachten op de rest van het gezelschap duurde niet lang en zo konden we ruim voor tienen aan onze wandeling beginnen. Net achter een aangelegde talud bevond zich een losloopzone voor honden waar zich op dat moment drie mensen en twee honden bevonden. Een man met een jonge reu verkoos als eerste het terrein te verlaten en even later hadden we het terrein voor ons alleen. Onze lievelingen konden daar even naar hartenlust dollen. Bodhi had meteen heel veel interesse in z'n zus vanwege nakende loopsheid. Tijdens de wandeling zou hij regelmatig gedwongen aan de lijn moeten blijven maar de hormonenstorm bleef zeker nog binnen de perken.
Na de start duurde het niet lang of we bereikten de verkoelende schaduw van het woud. Op pad met een gelukzalig gevoel wat tijd te mogen delen met zielsgenoten, omringd door specimen van ons geliefde ras. Gewoon onbetaalbaar! Peter had voor dit stuk van het woud gekozen. Het werd dan wel doorsneden door een vrij drukke baan, we hoefden ons geen zorgen te maken om heelhuids aan de overkant te komen. Een stevige houten brug bood toegang tot een schitterend stukje natuur. meteen tijd om even een groepsfoto te maken. Het verkrijgen van het gewenste resultaat nam weer even tijd in beslag en had niet alleen met de jeugd te maken. B'Elanna vond het maar niks en wilde liefst gewoon verder wandelen. Uiteindelijk kreeg ze ook haar zin. Oud-Heverlee en dit stuk van het Meerdaalwoud liggen dan in de schaduw van een grote stad als Leuven, het was er vaak mensenleeg. We hebben een zwak voor Limburg maar dit gebeid kon gerust wedijveren met de natuur van de Kempen. Een schitterend loofwoud met reuze bomen die beslist tientallen jaren oud moesten zijn en die het hemelse dak als zuilen in een tempel droegen.
Zelfs twee compagnons in het bezit van GPS toestellen, konden niet op tegen het brein van 1 van hen. Peter beschikt al jaren over een ingebouwde GPS en had deze wandeling ooit eerder gedaan wat hem in staat stelde ons te gidsen. Terwijl het betoverende landschap aan ons voorbij schoof, verdeelden we onze aandacht over de duizenden indrukken, onze viervoeters en onze gesprekken. Vaak doorsneed een schaterlach de stilte en vermengde zich met het gehijg van onze Hovawartjes. Het zijn momenten waarvan je hoopt dat ze niet te snel voorbij gaan en dat ze lang in het geheugen mogen blijven hangen. Iets over halfweg was het hoog tijd om de dorstige te laven. Waarom smaakt het water dat een ander baasje heeft meegebracht altijd beter dan dat van je eigen baas?  We hadden het hen willen vragen maar we zouden nooit een duidelijk antwoord gekregen hebben. Hoofdzaak: B'Elanna, Pepper, Aischa en Bodhi konden drinken. Dat we allemaal het nodige water met ons meezeulden, was andermaal geen overbodige luxe want beekjes of plassen waren in dit stuk van het woud een zeldzaamheid en zelfs indien aanwezig, dan niet bereikbaar.
Stilaan werd het ook onder het bladerdek wat warmer maar echt heet gelukkig niet. Soms mag een mens de goden aan z'n kant hebben en zorgen die ervoor dat een simpele wandeling niet uitmond in een tragedie.

Een stuk van onze wandeling verliep langs een bijna kaarsrechte dreef. Vermoedelijk een overblijfsel uit tijden dat men nog anders dacht over wat natuurbeheer moest zijn of gewoon een weg aangelegd op last van de adel om zo snel mogelijk van punt A naar punt B te geraken. Vooral de andere kant van het Meerdaalwoud wordt op die manier doorsneden wat ervoor zorgt dat dat stuk meer lijkt op een buiten proportie ontworpen park. Aan het einde van de dreef lag ook een andere parking die redelijk gevuld was maar waar van de bezitters van de voertuigen, op een enkele uitzondering na, geen spoor was. We bleken al aardig in de buurt van dezelfde weg die we aan het begin van onze wandeling hadden overgestoken. Nu werd het de kunst om de andere brug te vinden. Koud kunstje met GPS maar ook zonder dat bleek dit mogelijk... enkel wat overleg tussen Peter en Ronald over hoe we het gemakkelijkst aan de brug kwamen zorgde voor wat hilariteit. Onze viervoeters liet dit alles koud. Zij hadden duidelijk een eigenmanier van communiceren en hoewel dit een zeer rustig gezelschap leek, en gold een strakke hiërarchie. Aan het hoofd van de roedel stond, hoe kon het anders, de oudste: B'Elanna. De anderen waren minder goed te rangschikken hoewel Pepper zich waarschijnlijk nog boven de andere twee mocht plaatsen, dit echter niet deed. Haar zachte karakter bood haar de kans om als een gelijke met de anderen om te gaan en gelijktijdig toch voldoende gezag te tonen zonder uitdagend over te komen. Gewoon een prinses waardig.

Na de brug werd het wat drukker en kregen we te maken met vooral meer fietsers die voor de gelegenheid hun verstand niet thuis geladen hadden en tijdig in de remmen gingen om ons te kruisen of in te halen. Waar ooit een kazerne was, heeft nu DOVO zijn intrek genomen en de hoge afsluiting is nog steeds een voldoende afschrikmiddel om ongewenste gasten de toegang te weren. Stille getuigen van het militaire verleden waren een paar betonlinten die door moeder natuur langzaam maar zeker vernietigd worden. Beton is sterk, gras en onkruid nog veel sterker.

Het einde van onze wandeling naderde. Niet dat we de parking reeds zagen maar afgaande op het lawaai, was de losloopzone niet ver uit de buurt. Nog een klein ommetje en toen liepen we opnieuw op de paden die we twee uur voordien ook betreden hadden. De beschutting van het woud lieten we nu achter ons en instinctief dreven we het tempo een beetje op om zo snel mogelijk de auto's te bereiken.
Alle viervoeters laten drinken en ondertussen de grootste hitte uit de voertuigen laten ontsnappen. Dan snel instappen , airco op max en hop naar de volgende afspraak: Grand Café 500.

De ideale plek om neer te strijken zo bleek: ruime parking met schaduw en een ruim overdekt terras. Zoals wij het graag hebben, werd er eerst voor onze lievelingen gezorgd en dan voor ons.
Met een natje en een droogje en een gezellige babbel werd het weer veel te snel tijd om afscheid te nemen.

De planning van de volgende wandelingen staat alvast in de stijgers!

Hier worden de Hovawartjes hartelijk verwelkomt!! Grand Café 500 (Naamsesteenweg 500, 3001 Heverlee)