Stipt op tijd kwamen Peter en B'Elanna bij Marc en Aiko aan. Nog effe dollen in de tuin en dan op weg naar Lommel. Met gonzende banden gleed het landschap aan ons voorbij. We bereikten de plaats van afspraak zo goed als gelijktijdig met Ronald. Van timing gesproken! Hondjes uit de koffers, riemen, fototoestel, drinken en wat proviand voor onderweg verzamelen en de GPS opstarten en we konden er aan beginnen. De oudjes hadden er duidelijk zin in. Dat zou betekenen dat we hen op een bepaald moment zouden moeten intomen... Even later konden we hen reeds de vrije loop laten. Ondertussen hadden wij de mogelijkheid om bij te praten. En waar hebben iets minder jonge mannen het over? Over het leven na de actieve carrière... De natuur verwisselde van gedaante: van bos werd het een open vlakte met her en der wat struiken en heide. Een stukje verder verstomde onze gesprekken want voor ons doemde een afspanning op zonder mogelijkheid om onze Hovi's er onderdoor te laten. Wie ook het beheer van dit terrein in handen had, had er wel gedacht aan plakkaatjes te plaatsen om je hond aan de leiband te houden maar niet aan een mogelijkheid om je hond verder mee te nemen. Het werd dus een nummertje gewichtheffen. Peter bood zich aan om alle hondjes aan te pakken en Ronald nam dadelijk B'Elanna voor z'n rekening. Veiligheidshalve tilde Marc zelf Aiko maar over de omheining en klom zelf via het opstapje naar de overzijde. Tot slot volgden Michka en Jana met in hun zog Ronald. Dit had Bosbeheer Vlaanderen toch beter kunnen regelen! We bleven de omheining volgen en omdat de GPS al liet uitschijnen dat we binnen een paar honderd meter alweer linksaf moesten, begonnen we alvast grapjes te maken. Hadden we niet beter aan de andere kant gebleven?? Moesten we nu weer gaan tillen? Toen we het opstapje konden ontwaren vonden we het al een stuk minder gezellig. Gelukkig had men hier wel een poortje voorzien zodat we geen kans meer op een hernia liepen. We kregen nu ook de wind pal in het gezicht en merkten we pas hoe koud het eigenlijk wel was. Nu ja, bij aankomst hadden we recht gehad op 3 graden. Dat zou ondertussen nog wel niet veel meer geworden zijn. Grote beer Aiko had absoluut zin om het pad te verlaten maar werd telkens door z'n baasje teruggehaald. Ofschoon hij niks verkeerds deed, dit was en is kwetsbaar natuurgebied en dat moest ook hij respecteren. Na een ruime bocht hadden we rechts beschutting van het bos en werd het een stuk aangenamer vertoeven. Een stuk verder rechts af door het bos richting kanaal. Een mooie voetgangersbrug verschafte ons toegang tot de overzijde. Wij hielden er wel even halt op voor de groepsfoto. Tenminste, dat was toch de bedoeling. Probeer maar eens 4 uiterst eigenzinnige Hovawartjes op een relatief smalle brug zo op te lijnen dat ze allemaal kijken. Het lukte Peter niet en na vier pogingen wilden we onze weg vervolgen. Dat was toch de bedoeling toen we plots een mountainbiker uit het bos zagen duiken. Deze ging gelukkig tijdig in de remmen en baande zich voorzichtig een weg langsheen ons gezelschap. Tien passen verder doken alweer twee fietsfanaten op en ook zij moesten proberen langsheen de meute te laveren. Het gebeurde allemaal uiterst beschaafd en met het uitwisselen van een goede morgen, konden we eindelijk onze weg vervolgen. Net over de brug werd een stop ingelast. Dorstige laven en het fototoestel van verse batterijen voorzien. Halfweg en hoog tijd om Aiko opnieuw aan te lijnen. Hij kon wel goed mee omdat we ons tempo aan dat van Jana hadden aangepast. Met een flexielijn had hij hoe dan ook nog voldoende kans om wat extra meters te lopen. Wandelen met behulp van een GPS is handig maar als de bosbeheerder telkens nieuwe obstakels voorziet, betekent het vaak dat je langer onderweg zal zijn dan gepland. Vroeger kon je van op elk punt naar de vijvers stappen maar aan onze kant was de toegang afgesloten en mochten we nog een flink stuk verder sloffen om een doorgang te vinden. Als extraatje verscheen aan de horizon een amazone. Paarden vormen voor Aiko geen probleem en op het vrouwelijk gezelschap bleek de verschijning ook geen indruk te maken. Aanlijnen was wel de boodschap, je kon nooit weten! Terwijl we onze weg rond de vijvers vervolgden, daalde een koppel met een vrolijke Berner Sennen hond af naar de vijver. Met nog ruim 100 meter tussen ons en het trio, vond Aiko het toch al geraadzaam zich in een andere modus te schakelen. Hij werd een stuk lager dan gewoonlijk en liet het tempo redelijk zakken. Na een slordige 50 meter liet hij het dan maar wezen. Zich zo voort te bewegen, was hem net iets te vermoeiend. Zijn blik liet hij echter niet afdwalen. Ze moesten maar eens op hun passen terugkeren hè! De bezoekers voelden zich blijkbaar niet gerust en maakten zich uit de voeten. Net op dat moment verlieten we de oevers van de vijver om de zanderige helling op te klauteren. Terwijl we hiermee worstelden, verscheen een omvangrijke groep wandelaars met honden over de kam. Voordien hadden we ons afgevraagd wat dat tentje in het natuurgebied deed en voor welke organisatie er drank en proviand voorzien was. Het antwoord stapte ons tegemoet... Verdeeld ineen groep of drie, zorgde ervoor dat we spoedig de tel kwijt geraakten. Ronald had de kopgroep wel verzekerd dat alles voor hen klaar stond. Ofschoon de meerderheid van deze groep een Rhodesian Ridgeback begeleidde, had menigeen ontzag voor onze Hovawartjes. Merkwaardig genoeg had ons kwartet de eerste groep laten passeren zonder ook maar een kick te geven. Dat werd anders toen we een volgende groep wilden kruisen. Jana en Michka wilden hun ongenoegen uiten over deze meute en kregen prompt ondersteuning van Aiko. Voor Ronald en Marc weer wat extra oefening van de armspieren. Een laatste trosje kon dan weer ongehinderd aan ons voorbij en zo keerde de rust weer. Het laatste stuk mochten we ons opnieuw alleen op de wereld wanen. Voor dit natuurgebied een zeldzaamheid... Aan de auto's aanbeland, nog even de dorstige laven en dan een gelegenheid uitzoeken om te eten. Het Tuincafé in Lommel werd ons doel. Super keuze. Uit voorzorg wel onze lievelingen in de auto gelaten. Vlotte en uitstekende bediening, lekker bier en zorgvuldig bereide schotels. Als we nog eens in de buurt zijn, is de kans groot dat we er nog eens gaan verpozen.

Het was een leuke dag en geloof ons: de ondertussen iets minder jonge heren hebben er weer van genoten.