Een gesloten hemel met geopende sluizen: dat was onze begroeting wanneer we parkeerden in het centrum van Hoegaarden. Voordien hadden we zo onze bedenkingen gehad wat het parcours betrof maar onder de huidige omstandigheden leken veel verharde wegen dan toch niet zo erg. Wachtend op de andere deelnemers, vonden we beschutting tegen de regen in de kiosk op het gemeenteplein. Na Ronald spoelde iets voor tien uur ook Ingrid aan. Minuten later trok ons gezelschap zich op gang. Het regende nu iets minder fel maar echt motiverend was het niet in de wetenschap dat we voor de komende drie uur zouden rondtrekken..

Na enkele straten te hebben doorkruist, stapten we over het terrein van brouwerij De Kluis om zo de eerste helling van de dag te verteren. Een holle weg leidde ons uit het centrum van Hoegaarden. Met bladeren bedekte, natte kasseien maakten het meteen moeilijk om vlot te vorderen. Als kers op de taart versperde ons een omgevallen boom de weg. Tegen de helling omhoog klauterend om nadien voorbij de boom schuivend of vallend opnieuw op de weg terecht te komen. Onze hondjes bekeken onze capriolen met pretlichtjes in de ogen. Die waren immers gewoon onder de stam door gehuppeld. Een eind verder hielden de kasseien op en kregen we een minimaal verharde weg onder de voeten. Door de regen van de afgelopen weken, werd het meer en meer door de modder baggeren en verheugden we ons wanneer we een betonnen baantje voorgeschoteld kregen.
Ondertussen had het even opgehouden met regenen maar terwijl we door het zacht glooiende landschap onze weg richting Hauthem vervolgden, konden we vanaf dit punt reeds op de vingers van een hand natellen dat dit slechts een regenpauze was. De overheersende zuidwestenwind joeg alweer de volgende bui onze richting uit. Die bereikte ons net nadat we de dorpskern van Hauthem hadden verlaten. Een fietsweg en aansluitend een modderige en vooral glibberige veldweg: zo konden we naar Hoksem geraken, het volgende punt op de etappe.
Een steil afdalend maar vooral ontzettend glibberig kasseiweggetje bracht ons vanuit het centrum tot in de vallei van de Mene. Een kleine betonnen brug over dit riviertje was het laatste stukje verhard tot we de dorpskern van Meldert zouden bereiken.

Met het risico in herhaling te vallen: het werd modder baggeren, vaak tot aan de enkels. Als verzwarende omstandigheid, waterde het pad vaak nog af ook zodat we eigenlijk heel de tijd niks anders deden dan uitglijden. Een bijzonder zware brok om te verteren en vooral bij Marc deed de vermoeidheid zich al vlug gevoelen. Hij liet de anderen rustig voorgaan en probeerde een eigen tempo te zoeken wat helaas niet wilde lukken.
Tussen twee modderbaden door, nam de route ons op sleeptouw door een boomgaard. Of appelbomen of ander fruit: dit stukje van de route moest vooral prachtig zijn wanneer in het voorjaar de fruitbomen in bloei stonden. Het golvende terrein en de overvloedige modder ontnamen elke mogelijkheid om te recupereren. Heel even op adem komen kon enkel in het centrum van Meldert. Eens daar voorbij doken we alweer het volgende natuurgebied in richting kasteel van Meldert. Ofschoon vlakker was het ook hier al modder en uitglijden wat de klok sloeg. Vanaf het kasteel mochten we een zompig weiland oversteken. Er was nog gemaaid maar de zware machines hadden de grond beenhard gemaakt zodat de overvloedige regen van de afgelopen weken nauwelijks in de bodem had kunnen dringen.

De route schotelde dan een vlonderpad voor. Ook op de natte planken bleef het krampachtig vorderen en uitkijken om niet uit te glijden. Deze wandeling was mogelijk zo al pittig genoeg maar de modder bracht ons op de limiet van onze krachten.
Wie het allemaal niet kon deren waren onze trouwe viervoeters. Pepper keerde af en toe om. Als ze haar baas nog kon zien, bleef ze gewoon verder in het spoor van haar tante volgen. B’Elanna had haar roedel stevig onder controle. Zelfs de nog zeer jonge en onstuimige Vasco had zich aan haar moeten onderwerpen toen hij haar iets te gretig uit wilde nodigen om met hem te ravotten. Het was als een echo van de vorige generatie: toen was het Dunja geweest die braafjes Jadzea volgde. Jadzea controleerde niet zo fel als B’Elanna en liet dit eigenlijk liever aan Axel over wanneer die mee op wandel was.

Na het verlaten van het natuurgebied kregen we nog eens een betonlint onder de voeten, wel met het nadeel dat het vals plat was. De volgende afslag naar rechts opnieuw een veldweg met weer voldoende mogelijkheden om in de modder uit te glijden. Bij het begin van deze veldweg hadden we nog ruim vijf kilometer voor de boeg. Gedurende een kilometer of twee bleken de hellingen nauwelijks iets voor te stellen maar voor wie niks meer in de tank had zitten, werd elke helling een ware marteling. Gelukkig dat Peter, zoals steeds, een meer dan behoorlijk aantal foto’s wist te schieten. Dankzij zijn ijver konden we tenminste thuis nog van de prachtige landschappen genieten. Onderweg was het bijna continu uitkijken geblazen geweest om niet onderuit te gaan. Neem het maar van ons aan: zo mis je heel veel!
Volgende punt op de wandeling bleek Nerm te heten. Enkel een straat of een gehucht van Hoegaarden? Bij nazicht een gehucht dat naadloos met de kern van Hoegaarden aansluiting heeft.
We konden nu opnieuw genieten van holle wegen voorzien van kasseien. Dat genieten bleek echter van korte duur want blijkbaar maakte onze route nu deel uit van een omleiding voor het doorgaande verkeer richting Hoegaarden. Over ruim anderhalve kilometer dienden we ons om de haverklap een plek tegen de helling te zoeken om al die voertuigen doorgang te verlenen. Vanaf het kerkhof van Hoegaarden konden we eindelijk een toevlucht tot het voetpad nemen. Met de kerktoren in zicht, wisten we dat deze tocht er bijna op zat.
Terwijl Ingrid en Ronald nog een stukje tot het Gemeenteplein mochten wandelen, kregen B’Elanna en Pepper reeds een poetsbeurt in de auto die gemakkelijkheidhalve pal voor brasserie Kappitelhuys geparkeerd stond. Een paar minuten later vergezelde ons Ronald naar binnen. Hoogste tijd voor een natje en een droogje!

In vele opzichten is deze wandeling een aanrader maar het is zeer belangrijk het juiste moment uit te kiezen. Waarschijnlijk is het voorjaar ideaal maar enkel na een langere droge periode met milde temperaturen. Over grote delen van de wandeling valt er geen schaduw te bespeuren dus absoluut te vermijden tijdens hete zomers.