Nog voor we aan onze wandeling beginnen, overheersen zwaarmoedige gedachten. We weten nu dat onze geliefde B’Elanna ongeneeslijk ziek is en haar tijd onder ons beperkt. Ons doel is haar nog zo veel mogelijk bij onze roedel betrekken en haar laten genieten. Dat is voor niemand van ons gemakkelijk want achter alle ogen zit een tsunami van tranen klaar die constant een uitweg zoekt.

Toch staan we hier weer samen op een parking. Onvoorstelbaar maar iedereen parkeert naast ons binnen de 5 minuten na onze aankomst en dit terwijl we vanuit 3 plaatsen vertrekken. Mijn superieuren in het logistiek bataljon hadden me hiervoor geprezen indien ik dit had kunnen plannen.
Start en aankomst is aan de parking van Herberg de Horne. Afgaande op hun website, een unieke en bijzonder leuke gelegenheid.
.
Met iedereen ter plaatse, volgt de start in de volgende minuten. Het vermoeden voor aanvang krijgt snel bevestiging: hoofdzakelijk onverhard? Neen! Maximum 30% zijn bos- en veldwegen, de rest zijn gebetonneerde fietspaden. Of het aan de lokale overheid ligt of aan de provincie: Dit is voor wandelaars met honden een stressvolle omgeving!
Peter en groottante B’Elanna wandelen de eerste kilometers met ons mee. B’Elanna blijft hiervan genieten wat ons nog geruststelt. Gelukkig hebben we hier nog geen ontmoetingen met tweewielers. Bij een in de zon badende bank houden we even halt voor de groepsfoto. Met drie fotografen wordt het ook drie keer poseren. Wat verder nemen we afscheid van Peter en B’Elanna en zetten Ronald, Ingrid, Marc en hun viervoeters de geplande wandeling verder.
De route bezorgt ons een bizarre indruk: wat is hier nu juist de bedoeling? Fietsweg? Wandelweg? De combinatie van beiden is een ongezonde cocktail die vroeg of laat slachtoffers zal eisen.
Haspengouw is voor ons nog onbekend gebied en uiteraard genieten we van het zachtglooiende landschap dat aan ons voorbij schuift. Dan duiken we eindelijk een bosweg in, welkome afwisseling voor de vorige kilometers. Raar maar waar: deze mondt uit op een ander betonlint. Je zou beginnen denken dat er onvoldoende beton was om ook de bosweg vol te storten. Dat zelfde verhaal overkomt ons nog een paar keer. Helaas laat ondertussen de camera van Marc het afweten. Gelukkig blijven de foto’s wel bewaard.

Op een volgende helling rijden ons een aantal fietsers tegemoet: zestigplussers dus eerder de rustige aard. Uit voorzorg nemen we onze lievelingen aan de kant en verloopt het kruisen zonder enig probleem. Seconden later zoeft een wielerfanaat zonder aankondiging van achteruit aan ons voorbij. Bijna onhoorbaar en blijkbaar ook zonder interesse aan het gevaar waaraan hij zichzelf wil blootstellen. Gelukkig voor de onverlaat blijven onze hondjes rustig. Een zelfde ontmoeting met Aiko was de idioot waarschijnlijk zuur opgebroken.
Na nog een aantal betonstroken en fietspaden die uit het niets verschijnen, belanden we andermaal op een bosweg. In een dreef hangen dingen omhoog die een mega wespennest moesten imiteren. Blijkt dat dit een soort camping is. Niet ons ding want de slaapplaats is enkel bereikbaar via een ladder. Via een redelijk modderig pad staan we plots weer op een vrij drukke gewestweg. Niet onze voorstelling van een onverharde wandeling! De eerste mogelijkheid om aan dit betonlint te ontsnappen, komt er pas na ruim een halve kilometer.

Verademing wanneer we bij anderhalve kilometer van de eindmeet nog eens een bosweg mogen bewandelen. Het is wel, zoals gedurende de hele wandeling, een zeer stil gebied. Mooie liedjes duren echter niet lang en zo eindigen we de wandeling zoals we gestart zijn: troosteloos beton of asfalt.
Onderweg heeft Peter ons een foto gestuurd van de ingang van De Horne. Volgens die info is de toegang pas mogelijk vanaf 16 uur. Volgens Ronald is de reservatie ook al niet simpel verlopen en is de mededeling dat 4 grote honden bij het gezelschap horen, niet op applaus onthaald.

Peter en B’Elanna staan ons op te wachten tot groot jolijt van Vasco en Pepper.
Een waterzonnetje verwarmt het gezelschap en wanneer we het domein betreden, zien we op de binnenkoer een tafeltje gedekt zonder enige vorm van beschutting.
Net na aankomst verschijnt de waard: een op zijn zachts uitgedrukt boertig persoon met een stevige aversie voor honden. Hij noemt onze viervoeters “smerige honden” terwijl ik behoorlijk meer onder het slijk zit dan onze hondjes. Zonder morren nemen we plaats op het binnenplein en genieten nog even van de verwarmende zonnestralen. Water of andere verzorging zit er voor onze hondjes niet in. Na levering van onze eerste drankjes, krijgen we van de weergoden nog een paar minuten respijt maar dan begint het te regenen. De bediening, waarvan we vermoeden dat het om de dochter des huizes gaat, biedt ons een tafeltje in het café aan. Hier kunnen we tenminste droog van onze maaltijd genieten.
De kwaliteit van het eten is goed maar zeker niet superieur en al helemaal niet wat de website doet uitschijnen.
Na het afrekenen verschijnt de baas opnieuw op het toneel en laat ons weten dat hij nu kan beginnen dweilen. Gelukkig voor hem sta ik op een veilige afstand en omdat Pepper mijn woede voelt en daarom haar leiband strak trekt, helpt me om niet te reageren.
Ons besluit over deze wandeling: enkel uitvoerbaar bij milde temperaturen. Liefst droog. Bij voorkeur zonder hond. Afgaande op de recensies over De Horne: niet aan te bevelen! Ofwel verwelkom je wandelaars met honden en laat je ze overal toe, ofwel laat je duidelijk weten dat je geen honden wil toelaten. Wel maaltijden willen verkopen maar enkel aan een select publiek, is niet onze stijl.
Korte samenvatting: zeer mooi landschap met imposante vierkantshoeves maar te vermijden voor mensen met viervoeters. Ons zal men er nooit meer zien!