Voor ons is de klimaatverandering geen leeg begrip. We worden er vaak genoeg mee geconfronteerd en zo moeten we soms onze planning aanpassen. Oorspronkelijk stond een wandeling in Hoegaarden op het programma maar de aard van de wandeling (weinig bos, veel verharde wegen) deed ons kiezen voor een alternatief: de Dikke Beukwandeling, een officiële wandeling door het Meerdaalwoud.

Naar aloude gewoonte naderen we onze plaats van afspraak ruim voor het vertrekuur. Wanneer we vanaf de N25 de Weertsedreef willen indraaien, slaat de stemming wat in paniek om. In de berm zit een figuur in fluokledij en uit de dreef duikt een schier oneindige sliert fietsers ons tegemoet.
De Weertsedreef is een smal asfaltlint dat het Meerdaalwoud als een lelijk litteken helemaal doorklieft. Onze stemming zinkt verder naar beneden wanneer we op tal van de fietsen nummerbordjes zien hangen. Als dit om een wedstrijd of zo gaat, heeft de organisatie hopelijk niet dezelfde parking als startpunt uitgezocht. Om de chaos compleet te maken, zorgen werken op een noordelijk gelegen parallelweg ervoor dat de dreef ook nog door tientallen auto’s en andere voertuigen als alternatief gekozen wordt. De drie kilometer vanaf de N25 tot aan de parking leggen we stapvoets af en regelmatig prijzen we ons gelukkig dat we ons met een Jeep verplaatsen zodat het opzoeken van de berm niet kan uitgroeien tot een hachelijke onderneming. Of de andere deelnemers hier vlot zullen door geraken? Naast Ronald heeft zich nog Ingrid gemeld en voor haar is het de eerste deelname.
Na veel gesukkel bereiken we dan toch de parking. Oef! Die is zo goed als leeg! Grote borden kondigen meteen aan wie het hier voor het zeggen heeft: Agentschap voor Natuur en Bos. Net zoals op vele andere plekken, bestoken ze de bezoekers ook hier met hun regeltjes. Ze houden er ook een voor ons onbegrijpelijke visie op na dat je op de parking geen afval mag achterlaten en dat je alles maar mee naar huis moet nemen. Om die stelling kracht bij te zetten, laten ze via hun groot bord ook weten dat ze alle vuilnisbakken hebben verwijderd. Resultaat? Lang hoef je niet te zoeken naar afval dat toch achtergelaten werd, zelfs gewoon onder de picknick tafels aan de rand van de parking.
B’Elanna en Pepper mogen in afwachting tot onze vrienden arriveren alvast hun pootjes wat strekken. De tante laat even later al een grote boodschap na die baasje Peter dan maar keurig verpakt en in de auto propt om het zakje dan later thuis weg te werpen. Een boodschap met een geurtje dus…
Nog ruimschoots op tijd draait eerst Ingrid en kort erna Ronald de parking op. Nadat we Ingrid en Ronald aan elkaar hebben voorgesteld, maakt iedereen zich startklaar. Dan is het ook de tijd voor Aischa om kennis te maken met Vasco. En neen, Vasco is geen Hovawart, wel een Koningspoedel. Alvorens met Aischa kennis te maken, begroet de jonge reu eerst onze prinsessen.
IIets voor tien uur, trekken we ons op gang. We kruisen de Weertsedreef en belanden meteen in de verkoelende schaduw van een jong bos. Niet voor lang want meteen opent zich voor ons een grote, zonovergoten vlakte. De uitweg biedt hetzelfde beeld: jong bos met een laag en dicht bladerdak. Aansluitend volgen we de contouren van een paar weiden om dan definitief het woud in te duiken. Van dikke beuken is hier alsnog geen sprake. Gemengd woud met veel onderbegroeiing in tal van variaties is de Bühne van deze wandeling. Op de bredere paden krijgen we nog regelmatig af te rekenen met fietsers. Aan de bandensporen is duidelijk te merken dat sommige wegen ook door zwaardere voertuigen misbruikt worden.

De wandeling kruist iets voor halfweg de Weertsedreef opnieuw. Voor je die kruising bereikt, kom je aan het noordelijke keerpunt voorbij aan het wijngoed Chardonnay Meerdael. Het wijngoed valt na afspraak ook te bezoeken. De groepsfoto kunnen we na een aantal pogingen ook weer afhaken.
Nog voor de kruising verloopt het pad nog langs een militair domein. Na een links rechts combinatie steken we de dreef over en volgen we de zuidelijke lus van de wandeling.
De heuvels zijn hier iets nadrukkelijker aanwezig en eentje kreeg zelf een naam: de Tomberg. Een leuk punt om even halt te houden en die ondertussen zeer dorstige viervoeters van het nodige vocht te voorzien. De baasjes zorgen uiteraard voor zichzelf. We zijn dan iets over halfweg en de hitte is ook onder de beschutting van het woud nog duidelijk voelbaar. We begeven ons nu richting Waals gewest. In dit deel is het woud duidelijk ouder, de stammen van de loofbomen behoorlijk dikker. Naarmate we de zuidelijke grens van onze wandeling naderen, neemt het aantal oudere bomen weer af. Hier lijkt het er wel op dat de natuur zijn gang mag gaan. Terwijl wij nu andermaal weer volop van schaduw kunnen genieten, proberen zich links en rechts van het pad jonge bomen zo snel mogelijk een weg naar het licht te banen. Het ziet er idyllisch uit maar enkel de sterkste en snelste exemplaren zullen overleven. Dat het om zeer veel jonge boompjes gaat, wijst echter ook op een ander gegeven: het bestand jonge bomen heeft geen dierlijke vijanden of anders uitgedrukt: herten of reeën die zich maar al te graag tegoed doen aan jonge bomen, zijn duidelijk afwezig in dit gebied.
Van net voor knooppunt 128 tot aan knooppunt 129 verloopt het pad eerst door een kleine vallei van waaruit slechts één pad een uitweg biedt. Het is geen lange noch steile klim doch de hitte die in deze kom gevangen zit, zorgt ervoor dat Marc even de rol moet lossen. Terwijl hij zijn gevecht levert met de hoogtemeters, merkt Marc hoe Pepper meer dan regelmatig naar hem omkijkt. Ze is wel bezorgd om haar baasje maar wil ook de roedel niet verlaten. Het is een geruststellend signaal dat ze niet op haar stappen terugkeert: die ouwe krijgt het wel voor mekaar! Na wat een halve eeuwigheid lijkt te duren, bereikt haar baas ook de heuvelrug en kan hij wat op adem komen.
Na een iets vlakker stukje, volgt een laatste klimmetje richting knooppunt 109. Dit is ook de toegangspoort tot het speelbos Everzwijnbad. Eens daar voorbij, verlaten we definitief het woud en bereiken even later ons vertrekpunt..

Ons idee om iets gaan te eten in brasserie De Zoete Bron draait vanwege werken op de Waversebaan op een sisser uit. Terug richting N25 via de Weertsedreef en als we aan het kruispunt aankomen, hebben we reeds lang besloten om dan onze tweede keuze aan te sturen: de reeds door ons beproefde en goedgekeurde Brasserie 500.
Bij aankomst is het even zoeken naar een parkeerplek maar plaats op het terras is er voor ons en onze viervoeters nog ruim voldoende. Ieder vindt zijn gading op de menu- en drankkaart en terwijl wij genieten van ons natje en ons droogje, proberen onze Hovawartjes zo veel mogelijk plek van het terras in te nemen. Vasco kiest B’Elanna uit om wat tegen te leunen. Dat laat ze wel even toe tot wanneer het jonge geweld weer net een tikkeltje te onstuimig wordt en ze zich buiten zijn bereik nestelt.

Leuke wandeling in een prachtig natuurgebied in prima gezelschap en aansluitend lekker eten en drinken: meer hoeft een mens toch niet te verlangen?