Maandagochtend, redelijk vroeg uit bed. Afspraak met Peter rond negen uur. Lanaken is dan ook niet naast de deur voor ons. Vooraf de routebeschrijving goed doorgenomen en de GPS goed ingesteld. Nu ja, goed? Alles verliep naar wens tot we bijna in de buurt van Lanaken waren begon het ding weer zijn eigen leven te lijden. Zo stuurde de moderne techniek ons dus de hort op en kwamen we uiteindelijk toch op het punt waar we eigenlijk niet wilden uitkomen: aan de foute kant van de doodlopende straat. Dan maar hardnekkig het vervelende stemmetje blijven negeren en zelf de weg bepalen. Met succes! Zelfs met de locale verkenning erbij stonden we nog een half uur te vroeg op het punt van afspraak. Die hindernis hadden we dus al genomen. Van onze gastheer nog geen spoor maar ja, die had niet meer dan een paar minuten nodig om tot bij ons te geraken. Naar mate de klok richting 11 schoof, vulde de parking zich met auto's waar Hovawartjes in verstopt zaten. Ronald, onze plaatselijke gids, ontving ondertussen ook al een paar telefoontjes van mensen die hetzelfde probleem hadden ondervonden als wij net tevoren. Iets na elf vroeg onze gids om onze aandacht. De wandelaars konden kiezen uit niet minder dan drie afstanden. Wat een luxe! De kortste wandeling was er voor een wel zeer jonge telg. Nauwelijks vijf maandjes op de teller. Het bleek een dochter van Dante te zijn. Tante Dunja had haar nichtje natuurlijk al eens van dichterbij gaan keuren en ze scheen dat gezelschap wel op prijs te kunnen stellen. Nu ja, Dunja kan zo ongeveer wel met elke hond opschieten... Wie wel mocht uitkijken was Jana, de hond van Ronald. Die was namelijk de eerste maal loops en met een paar reutjes in de buurt mocht ze zich wel aan wat aandacht verwachten. Je moet als baas ook een lefgozer zijn om in die omstandigheden aan de aftrap te komen... Al bij al bleven de reuen heel rustig, behalve Dante dan. Die sleurde tijdens de wandeling Marleen een paar keer in de goede richting! De wandeling zelf doorkruiste een mooi natuurgebied en hield voor de hondjes geen problemen in. De paar flauwe hellingen speelden geen rol van betekenis, zelfs niet voor Axel. Bij het eerste knooppunt, koos de jongste telg met haar gevolg voor de afslag terwijl wij onze tocht vervolgenden. Axel was blijkbaar in bloedvorm en gaf van in het begin het tempo aan. Iets te snel voor de rest blijkbaar want hij, Dunja en zijn baasje mochten regelmatig halt houden om de rest te laten inlopen. Niet dat zijn baas dit erg vond, in tegendeel zelfs! Die had ruim een jaar geleden nooit durven dromen dat dit nog tot de mogelijkheden had kunnen behoren. Axel schreef voor zichzelf dus in zekere zin geschiedenis. Op het tweede knooppunt verliet ongeveer de helft van de wandelaars de gids om ook op eigen houtje naar het vertrekpunt terug te keren. De gids vervolgde zijn weg met de moedigste stappers. Dit om de 12,5 kilometer rond te maken. Op onze terugweg vonden we nog wat modder en wat plassen. Een teken voor Dante om even lekker te gaan afkoelen. Dit was echter niet naar de zin van zijn baasje en die gebood hem iets verder in een kabbelend beekje dat afkoelen nog eens over te doen zodat hij er opnieuw toonbaar uit zag. Wie 4 kilometer wandelt heeft minder tijd nodig dan wie er 8 of 12.5 stapt. Dat zorgde ervoor dat we druppelsgewijs op de kinderboerderij toekwamen. Zij die dachten er nog ruim plaats te vinden, kwamen er bedrogen uit! De kinderboerderij in Lanaken schijnt een trekpleister bij uitstek te zijn voor jonge gezinnen. Eigenlijk niet iets wat je direct in de buurt van je Hovawart wilt als die moe is. Gelukkig vielen er op het terras geen incidenten te noteren en bleken alle ouders voldoende verstand te hebben om hun kroost op afstand te houden. Bij het nakaarten kwamen we aan de weet dat er zich ook een bijzondere gast in het gezelschap bevond. Het bleek de Hovawart te zijn die zijn leven mag slijten in Koninklijk gezelschap. Leuk om met hem en zijn verzorgers kennis te maken. Wie echter absoluut in de kijker liep, was Dante's dochter. Toegegeven: haar lieve blikken deden zowat iedereen smelten. Wij stonden er dan ook niet van te kijken dat die lieve puppy meid alle knuffels en aandacht kreeg. Het mag ook blijken uit de foto's.

Wie deze wandeling zelf eens wil doen, kan dit zonder problemen. De wandelingen zijn uitstekend aangeduid. Overigens een echte aanrader. Enig minpunt misschien? De prijzen van de taverne/restaurant op het domein van de kinderboerderij. Die mochten, gezien het doelpubliek, wel iets minder stevig zijn. (of verdienen alle Limburgers zoveel geld??)

Tot slot bedanken we Ronald voor het gidsen én de mooie wandeling!