Gezien de perikelen op vlak van gezondheid zijn wij van Hovawartinfo al dankbaar dat we ons wagonnetje al eens kunnen aanpikken bij anderen en als die anderen dan de BHC zijn, dan is dit mooi meegenomen. De wandeling die ze ons serveerden, lag in een gebied dat ons wel bekend is. Niet zo heel ver daar vandaan, op de Wijngaardberg vierden we onze eerste verjaardag van onze site. Nu, vele jaren later, mochten we onze kennis van het gebied weer wat uitbreiden. Rotselaar klonk al bekend in de oren maar dat de streek zo veel variatie en natuurschoon te bieden had, wisten we eigenlijk niet. Zondagmorgen eerst nog even met Dunja les gaan volgen om dan na het eten Peter en Jadzea af te halen in het gezelschap van Elmo. Die kreeg vanaf het ogenblik dat hij Jadzea zag al meteen zijn consignes: braaf zijn of er zwaait wat. Hij scheen het meteen te snappen. Dan samen op weg naar Rotselaar. Vermits we zelf in het zuiden van de provincie Antwerpen wonen, was dit voor ons geen verre verplaatsing en kwamen we veel te vroeg op de plaats van afspraak aan. Geen erg! Meteen de mogelijkheid om café Onder de toren met een eerste bezoek te belonen. Na wat vocht tot ons genomen te hebben en wat vocht te hebben achtergelaten, vervoegden we de eerste wandelaars. Algauw vulde het kerkplein zich met Hovawartjes en baasjes. Ook een aantal geďnteresseerden kwamen een kijkje nemen. Hugo en Bie, onze gidsen, trokken iets over twee de meute op gang. De langgerekte stoet mocht genieten van tal van nieuwsgierige blikken van voorbijgangers en omwonenden. Aanvankelijk volgden we een stukje de grote baan maar algauw draaiden we een bijzonder mooie wijk in. Het type huizen dat we er aantroffen was niet direct alledaags te noemen. Sommige huizen konden perfect de benaming eensgezinskasteeltjes doorstaan. Ondertussen mochten wij echter ook genieten van ons bont gezelschap. Elmo had tot op dat ogenblik nog niet veel aandacht voor Haro, een nauw familielid maar dat zou halfweg de wandeling wel veranderen. De jonge dame was namelijk net loops aan het worden... Terwijl we vorderden, wijzigden de posities aan de kop regelmatig. Het tempo lag niet te hoog, dus bleef er ruim voldoende adem over om honderduit te vertellen. Thema van de gesprekken was bijna zonder uitzondering altijd wel over onze lieverdjes. Nog steeds door de residentiële wijk kronkelend, daalde de weg nu naar een spoorlijn. Bij deze aangekomen, verliep de tocht verder naar links en dichter naar het keerpunt. De prille lente had gezelschap van een behoorlijk stevig zonnetje dat de temperaturen flink de hoogte in joeg. Aan de lengte van de tongen te zien, was het voor de meeste hondjes al een tikkeltje te warm aan het worden. Bijna halfweg dus hoog tijd om halt te houden en de dorstigen te laven. Terwijl we druk in de weer waren om al die dorstigen te laven, ontging ons het feit dat een paar nieuwsgierige ogen in onze richting tuurden. Iets verderop was een landbouwer bezig om een van zijn velden zaaiklaar te maken. Een alledaags tafereel in deze landelijke streek en zijn arbeid bevestigde enkel maar het karakter van de streek. Toen iedereen weer op adem gekomen was, werd het weer tijd om onze route te vervolgen. Daar waar de weg achter het veld van de landbouwer heen liep, was die net bezig zijn tractor te wenden en versperde ons op die manier de weg. Genietend van de routine die hij aan de dag legde, verbaasde het ons dat hij plots zijn machine stil legde. Hij keerde zich om op zijn zitje en begroette ons allerhartelijkst. Bleek dat hij niet alleen het ras kende, hij had zelf een Hovawart! Hadden we op een stoel gezeten, we hadden er kunnen afvallen van verbazing! Of hij niet wou meekomen? Met open armen verontschuldigde hij zich terwijl hij naar zijn velden wees. Geen tijd nu. Misschien in de winter als hij buiten toch niks kon doen?? Afwachten! Na deze ontmoeting, trokken we weer verder. De zon scheen steeds meer haar best te doen of was dit maar het idee? Elmo had ondertussen het nieuws ontdekt bij Haro en liet haar nog nauwelijks met rust. Als hij zijn neus onder haar staart wilde drukken, duwde arme Haro haar bekken omlaag terwijl ze aan haar belager probeerde te ontsnappen. Grappig zicht want het leek soms op een speedboot die met vol vermogen vertrok. Ook Aniet scheen de situatie al begrepen te hebben en vergezelde Elmo om Haro wat te sarren. Gelukkig had zij beide baasjes bij en kon ze iets later achteraan in de groep plaats nemen zodat ze van die kwelgeesten al verlost werd. Wij waren inmiddels op de dijk van de Demer aangekomen en volgden de zachte meanders van deze rivier. Daar waar we de dijk weer zouden verlaten, werd weer even halt gehouden. Isaura mocht als eerste zich gaan verfrissen in het water van de rivier. Dante en Boss volgden haar voorbeeld, gadegeslagen door de anderen. Na dit nat intermezzo, daalden we langs een steil trapje de dijk af. Bij wijze van oefening mocht Elmo dit afgelijnd doen maar moest wel aan de voet van zijn baasje blijven. Bij wijze van uitmuntend gedrag, deed onze schelm het nog ook! Beneden werd hij opgewacht door Jadzea en de anderen. Ze scheen zijn gedrag nog steeds goed te keuren en liet hem verder zijn gang gaan. Het laatste stuk bosweg lag er inderdaad modderig bij. Dat hadden we bij de aankondiging van de wandeling al kunnen lezen. Het moment voor onze Schelm om zich dan toch eens lekker vuil te kunnen maken. Op een bepaald ogenblik stapte hij gewoon een plas in maar die bedekte enkel een modderlaag van dik 30 centimeter. Nauwelijks een paar meter verder was hij volledig in camouflagetinten gehuld. Als dat nog maar opdroogde alvorens we opnieuw de auto in moesten! De ergste modderpartijen verder vermijdend, naderden we opnieuw de bewoonde wereld. Tijd om Elmo en de rest opnieuw aan de leiband te houden. Door de haltes tijdens onze wandeling, was het tempo nog wat gezakt en dit was zeker al niet naar de zin van sommige hevige Hovi's. Die houden van een strak tempo en slenteren gaat hen snel vervelen. Niets is minder waar voor Elmo. Die wrong zich gestaag naar voor om zich al spoedig aan de kop van het gezelschap te posteren. Bijna automatisch ging het tempo weer de hoogte in en al hijgend keerde Elmo zich eens om met een tevreden knor. Bij aankomst op de grote baan die we bij de start ook hadden afgestapt, mocht Elmo nu het volle pond geven. Met de eindmeet in zicht, kon het geen kwaad meer dat hij nu wat in het rood ging. Baas en hond begonnen er dus flink de pas in te zetten en trokken op geen tijd nog een enorm gat. Vrolijk kwispelend draaide Elmo de parking op en had zich nog eens uitgebreid mogen laven alvorens de laatste van de groep toekwam. Dit was zeker niet Boss met zijn enorme gestalte. Wie het ook was, het speelde geen rol. Allen waren toch wel wat moe en hadden nog meer dorst. Terwijl er nog haastig afscheid genomen werd van zij die thuis verwacht werden, snakten we al naar een eerste verfrissing. We hoefden er gelukkig niet lang op te wachten en even later zat de groep gezellig samen op het tuinterras van het café. Bijpraten, lachen en vooral onze dorst lessen! Van zij die ons hadden vervoegd op het terras, scheen niemand graag aanstalte te maken om huiswaarts te keren. Zo gebeurde het dat de wijzers al flink tegen half acht duwden alvorens we huiswaarts reden. Dat het voor iedereen een voltreffer geweest was, hoeven we bij deze dus niet meer te beklemtonen...

Bij een volgende gelegenheid zijn we weer van de partij en het gezelschap mag buiten dezelfde mensen en Hovi's gerust nog wat uitbreiden!

Met dank aan de gidsen Hugo en Bie met Tobie.

Fijn dat volgende deelnemers van de partij waren: (eerst de hondjes) Dante, Haro, Aniet, Boss, Isaura, Ascan, Rox, Jadzea en Elmo; Magda, Elouise, Griet, Karina, Marleen, Ingrid, Stefaan, Doni, Patrick, Stef met Wouter en Dieter, Paul met Jelle en uiteraard Peter en Marc.