Met de in de media breed uitgesmeerde problematiek over de splitsing van Brussel - Halle - Vilvoorde, is een wandeling maken in het Hallerbos als Vlamingen bijna een politiek statement. Wij waren er echter niet om aan politiek te doen, wel om te genieten van deze enorme oase van rust. Onze gastvrouw en gastheer vertoeven hier vaak. De locatie vormt ook het toneel voor bepaalde scènes uit Witse. Wij komen als eerste op de plaats van vertrek aan. Zonder GPS is dit zeker geen gemakkelijke opgave, zoals Marc en Arie mogen ondervinden. Terwijl Sabrina, Stefan en Senne ook al toegekomen zijn, krijgen we een eerste oproep van Marc. Uiteindelijk besluiten we, na nog een paar belletjes, om Marc op te halen. Terwijl we op hen wachten, kunnen wij genieten van de kapriolen van zowel Cima als Elmo. Cima heeft iets met Maïsvelden... Ze is er dol op om op jacht te gaan achter fazanten of konijnen. Als een bliksemschicht flitst ze tussen de stengels door. Na lang aandringen van haar vrouwtje, duikt ze dan weer bij ons op. Elmo staat haar dan al op te wachten om haar terecht te wijzen. Even daarvoor had Elmo zich toegang verschaft in een weide waar een eind verder koeien stonden te grazen. Gelukkig ging hij niet liggen rollen in een van de vele koeienvlaaien. Als we Stefan gevolgd door Marc zien opdagen, is het de hoogste tijd om heethoofd Elmo aan te lijnen. Bedoeling is om hem meteen te kunnen corrigeren als hij naar Arie zou willen uitvliegen. In theorie een mooi plan, in de praktijk een fiasco. De lijn die Elmo van zijn snode plannen moet weerhouden, heeft al behoorlijk wat lesuren op de teller, voornamelijk met Axel. Als Arie uit de koffer stapt, komt Elmo prompt uit de startblokken. De correctie schiet aan zijn doel voorbij als blijkt dat ze niet meer bestand is tegen de brute kracht van onze schelm. De volgende seconde staan beide reuen gevaarlijk dicht bij elkaar maar tot een gevecht komt het niet. Gelukkig heeft Peter nog een stevige reserve lijn in de auto liggen. Hoogste tijd om te vertrekken.De hemelsluizen staan al heel de tijd open maar dat kan ons niet deren. Na enkele meters worden we door het bos opgeslokt. Het lawaai van de in de buurt gelegen snelweg verstomt en onze Hovi's kunnen volop van hun vrijheid genieten. Uitzondering is Elmo natuurlijk. Die zal pas veel later mogen loslopen. De herfst is een leuke tijd voor Stefan. Het bos biedt hem een schat aan voedsel aan in de vorm van tamme kastanjes en beukennootjes. Zowel hij als Sabrina hebben een goede band met de natuur en kleine Senne krijgt die band met de paplepel mee opgevoederd. Cima verkent links en recht van het pad de weg, steeds op zoek naar iets eetbaars. zonder succes overigens maar zeer tot ongenoegen van Elmo die behoorlijk trekwerk ten beste geeft. Gelukkig reageert hij heel goed als Arie af en toe eens een kijkje komt nemen of iedereen nog volgt. Heel goed zelfs. Het zal hem helemaal worst wezen als zijn baas vaststelt dat het Hallerbos voorzien is van goed onderhouden paden met daarbij nog eens een uitsplitsing voor verschillende doelgroepen. Zo zijn wandelaars en ruiters goed van elkaar gescheiden en kruisen de paden elkaar slechts op enkele plaatsen. Halverwege komen we aan een paviljoen. Tijd om een hapje te eten! Het mulle zand onder de hut staat is schril contrast met het uitgeregende bos en zorgt ervoor dat blonde Elmo er binnen de kortste keren behoorlijk vies uit ziet. Gelukkig zijn de volgende kilometers even nat als de voorgaande en spoelt de smurrie in geen tijd uit zijn vacht. Omdat hij zich tot nog toe keurig heeft gedragen, krijgt hij nu de kans om zijn jonge poten eens lekker uit te slaan. Vermits Arie steeds een meter of twintig voor de groep uitloopt, is er geen direct gevaar voor conflicten. Het gaat allemaal goed tot dat Cima het even nodig vindt om Elmo te gaan uitdagen om een spelletje te spelen. Voor één keertje is hij er niet mee opgezet en bijt hij van zich af. Dat gestommel in de achtergrond heeft natuurlijk de nieuwsgierigheid van Arie gewekt en die keert op zijn passen terug. Hij stevent iets te recht op Elmo af. Resultaat? Lippen omhoog, tandjes bloot en wat stoer doen. Dankzij het tijdig en juiste optreden van beide baasjes blijft het daar bij. Sabrina vindt het echter jammer dat Elmo na de feiten opnieuw zijn tocht aan de lijn moet vervolgen maar met Schelmo kun je gewoon geen risico's nemen. De rest van de wandeling verroert hij echter geen vin meer en daar kan zijn baas alleen maar vrolijk bij worden. Het geloof in zijn jongste telg blijft behouden. Langzaam dringt een vervelend geluid tot ons door: we naderen de snelweg en het einde van onze mooie maar natte wandeling. Na de absolute rust, is het lawaai zonder meer storend te noemen. De wetenschap dat oases zonder lawaaihinder in ons landje steeds minder in aantal worden, verhoogt nog meer ons respect voor de natuur. Cima merkt dat ze bijna aan de parking aangekomen is én aan haar geliefde maïsveld. Zonder waarschuwing vliegt ze er weer vandoor. Heel af en toe merken we nog een blonde schicht en met de autosnelweg in de buurt zijn het spannende minuten aftellen tot de jonge dame haar strooptocht wil opgeven om zich terug bij het gezelschap te voegen.
Na dat iedereen zich aan boord van zijn auto gehesen heeft, volgen we Sabrina en Stefan naar 't Kriekske. Ze maken reclame op hun site dat honden toegelaten zijn en van die gastvrijheid maken we natuurlijk dankbaar gebruik. We kiezen een plaatsje dicht bij de ingang om de andere gasten niet te storen. Enkel Jadzea en Elmo zijn mee naar binnen gekomen en na enkele tellen verdwijnen beiden onder zeil. Even nog wordt ons gezellig samenzijn verstoort door een aantal oudere bezoekers. Een dame vindt het ongepast dat die honden zich in de zaak bevinden. Niet hygiënisch volgens haar. Of u dan ook uw schoenen zou willen uitdoen? Die zijn ook geen toonbeeld van zuiverheid bij dit weer. Na een laatste glas keren we moe maar zeer tevreden terug.

Onze dank aan Sabrina en Stefan voor deze toffe wandeling. Een absolute aanrader voor elk seizoen!