Met
de in de media breed uitgesmeerde problematiek over de splitsing van
Brussel - Halle - Vilvoorde, is een wandeling maken in het Hallerbos als
Vlamingen bijna een politiek statement. Wij waren er echter niet om aan
politiek te doen, wel om te genieten van deze enorme oase van rust. Onze
gastvrouw en gastheer vertoeven hier vaak. De locatie vormt ook het
toneel voor bepaalde scènes uit Witse. Wij komen als eerste op de plaats
van vertrek aan. Zonder GPS is dit zeker geen gemakkelijke opgave, zoals
Marc en Arie mogen ondervinden. Terwijl Sabrina, Stefan en Senne ook al
toegekomen zijn, krijgen we een eerste oproep van Marc. Uiteindelijk
besluiten we, na nog een paar belletjes, om Marc op te halen. Terwijl we
op hen wachten, kunnen wij genieten van de kapriolen van zowel Cima als
Elmo. Cima heeft iets met Maïsvelden... Ze is er dol op om
op
jacht te gaan achter fazanten of konijnen. Als een bliksemschicht flitst
ze tussen de stengels door. Na lang aandringen van haar vrouwtje, duikt
ze dan weer bij ons op. Elmo staat haar dan al op te wachten om haar
terecht te wijzen. Even daarvoor had Elmo zich toegang verschaft in een
weide waar een eind verder koeien stonden te grazen. Gelukkig ging hij
niet liggen rollen in een van de vele koeienvlaaien. Als we Stefan
gevolgd door Marc zien opdagen, is het de hoogste tijd om heethoofd Elmo
aan te lijnen. Bedoeling is om hem meteen te kunnen corrigeren als hij
naar Arie zou willen uitvliegen. In theorie een mooi plan, in de
praktijk een fiasco. De lijn die Elmo van zijn snode plannen moet
weerhouden, heeft al behoorlijk wat lesuren op de teller, voornamelijk
met Axel. Als Arie uit de koffer stapt, komt Elmo prompt uit de
startblokken. De correctie schiet aan zijn doel voorbij als blijkt dat
ze niet meer bestand is tegen de brute kracht van onze schelm. De
volgende seconde staan beide reuen gevaarlijk dicht bij elkaar maar tot
een gevecht komt het niet. Gelukkig heeft Peter nog een stevige reserve
lijn in de auto liggen. Hoogste tijd om te vertrekken. De
hemelsluizen staan al heel de tijd open maar dat kan ons niet deren. Na
enkele meters worden we door het bos opgeslokt. Het lawaai van de in de
buurt gelegen snelweg verstomt en onze Hovi's kunnen volop van hun
vrijheid genieten. Uitzondering is Elmo natuurlijk. Die zal pas veel
later mogen loslopen. De herfst is een leuke tijd voor Stefan. Het bos
biedt hem een schat aan voedsel aan in de vorm van tamme kastanjes en
beukennootjes. Zowel hij als Sabrina hebben een goede band met de natuur
en kleine Senne krijgt die band met de paplepel mee opgevoederd. Cima
verkent links en recht van het pad de weg, steeds op zoek naar iets
eetbaars. zonder succes overigens maar zeer tot ongenoegen van Elmo die
behoorlijk trekwerk ten beste geeft. Gelukkig reageert hij heel goed als
Arie af en toe eens een kijkje komt nemen of iedereen nog volgt. Heel
goed zelfs. Het zal hem helemaal worst wezen als zijn baas vaststelt dat
het Hallerbos voorzien is van goed onderhouden paden met daarbij nog
eens een uitsplitsing voor verschillende doelgroepen. Zo zijn wandelaars
en ruiters goed van elkaar gescheiden en kruisen de paden elkaar slechts
op enkele plaatsen. Halverwege komen we aan een paviljoen.
Tijd
om een hapje te eten! Het mulle zand onder de hut staat is schril
contrast met het uitgeregende bos en zorgt ervoor dat blonde Elmo er
binnen de kortste keren behoorlijk vies uit ziet. Gelukkig zijn de
volgende kilometers even nat als de voorgaande en spoelt de smurrie in
geen tijd uit zijn vacht. Omdat hij zich tot nog toe keurig heeft
gedragen, krijgt hij nu de kans om zijn jonge poten eens lekker uit te
slaan. Vermits Arie steeds een meter
of twintig voor de groep uitloopt, is er geen direct gevaar voor
conflicten. Het gaat allemaal goed tot dat Cima het even nodig vindt om
Elmo te gaan uitdagen om een spelletje te spelen. Voor één keertje is
hij er niet mee opgezet en bijt hij van zich af. Dat gestommel in de
achtergrond heeft natuurlijk de nieuwsgierigheid van Arie gewekt en die
keert op zijn passen terug. Hij stevent iets te recht op Elmo af.
Resultaat? Lippen omhoog, tandjes bloot en wat stoer doen. Dankzij het
tijdig en juiste optreden van beide baasjes blijft het daar bij. Sabrina
vindt het echter jammer dat Elmo na de feiten opnieuw zijn tocht aan de
lijn moet vervolgen maar met Schelmo kun je gewoon geen risico's nemen.
De rest van de wandeling verroert hij
echter geen vin meer en daar kan zijn baas alleen maar vrolijk bij
worden. Het geloof in zijn jongste telg blijft behouden. Langzaam dringt
een vervelend geluid tot ons door: we naderen de snelweg en het einde
van onze mooie maar natte wandeling. Na de absolute rust, is het lawaai
zonder meer storend te noemen. De wetenschap dat oases zonder
lawaaihinder in ons landje steeds minder in aantal worden, verhoogt nog
meer
ons respect voor de natuur. Cima merkt dat ze bijna aan de parking
aangekomen is én aan haar geliefde maïsveld. Zonder waarschuwing vliegt
ze er weer vandoor. Heel af en toe merken we nog een blonde schicht en
met de autosnelweg in de buurt zijn het spannende minuten aftellen tot
de jonge dame haar strooptocht wil opgeven om zich terug bij het
gezelschap te voegen.
Na dat iedereen zich aan boord van zijn auto gehesen heeft, volgen we
Sabrina en Stefan naar 't Kriekske. Ze maken reclame op hun site dat
honden toegelaten zijn en van die gastvrijheid maken we natuurlijk
dankbaar gebruik. We kiezen een plaatsje dicht bij de ingang om de
andere gasten niet te storen. Enkel Jadzea en Elmo zijn mee naar binnen
gekomen en na enkele tellen verdwijnen beiden onder zeil. Even nog wordt
ons gezellig samenzijn verstoort door een aantal oudere bezoekers. Een
dame vindt het ongepast dat die honden zich in de zaak bevinden. Niet
hygiënisch volgens haar. Of u dan ook uw schoenen zou willen uitdoen?
Die zijn ook geen toonbeeld van zuiverheid bij dit weer. Na een laatste
glas keren we moe maar zeer tevreden terug.
Onze dank aan Sabrina en Stefan voor deze toffe wandeling. Een absolute
aanrader voor elk seizoen!
|