Genieten van mooi herfstweer, dat was wat we afgelopen zaterdag konden doen. Genieten ook van een uitgelezen gezelschap! Eén vrouw, vier mannen, één reu, vier teven: precies in evenwicht. Zelfs de kleuren hadden dezelfde verhouding: vier black & tan, één zwart! Wij waren in ieder geval tijdig afgezakt naar Deigné om, indien noodzakelijk, plaats voor te behouden voor de andere wandelaars. Een maat voor niets zo bleek want de plaats van afspraak bleek ingenomen door wat waarschijnlijk de jaarlijkse topgebeurtenis voor het dorp was: de kermis. Deigné is niet groot en de straten behoorlijk smal. Wij dus naarstig op zoek naar een plek om alle wagens bij elkaar te kunnen parkeren. Na wat ronddolen hadden we een mogelijkheid gevonden, een beetje van het centrum vandaan. Eens we met Jadzea en Dunja terug in de buurt van de plaats van afspraak stonden, vonden we toevallig nog een stuk braakliggend terrein waar ook nog een aantal kermiswagens stonden. Even de wagen ophalen en dan wachten op de rest. Die lieten zeker niet lang op zich wachten en werden snel naar "de parking" gestuurd. Bij het weerzien tussen de hondjes, bleek Jadzea een kanjer van een ochtendhumeur te hebben. Luka, Arie en Jana kregen van haar enkel dreigend protest te horen. Het kon Arie en Jana zeker niet deren. Arie omdat hij zich in leuk gezelschap bevond en Jana omdat zij het zich toch niet aantrok. Iedereen aanwezig? Vertrekken dan maar. Gelukkig had Peter voor ons de wandeling al eens verkend want een aanknopingspunt vinden aan de hand van de beschrijving zou bij het vertrek al problemen opgeleverd hebben.
Eens we de hoofdweg hadden gekruist, konden we meteen kennis maken met de landelijke omgeving van Deigné: een harmonisch geheel van agrarische bezigheid en natuur. Die natuur liet zich nog steeds in haar zomerpracht bewonderen. Van een vroege herfst nog geen spoor te bekennen. Terwijl wij onderling wat gesprekken op gang trokken, stoeide de zwarte brigade om ons heen. Luka en Jadzea lieten Arie steevast weten dat ze niet opgezet waren met zijn avances maar ja, het zou nog wel even duren voor die grote beer wat rustiger zou worden. De eerste lus voerde ons een tijd lang verder weg van Deigné en zorgde vaak voor mooie uitzichten. Dit alles overgoten met een milde herfstzon. Dat we tijdens dit stuk nog eens een keer de baan over moesten, namen we er dan ook met plezier bij. Met een lus van rond de vijf kilometer staan we natuurlijk binnen het uur terug in Deigné. Tijd om de dorstigen te laven. Of we misschien al op een terrasje neergestreken waren? Neen, dat was er in Deigné niet bij. Het zou er anders niet misstaan! Op suggestie van Peter vervolgden wij (Lianne, Marc (X2) en Ronald) onze weg tot aan de menhir. Nu ja Menhir? Het leek totaal niet op het beeld dat we hebben van Obelix die in de strips vrolijk met zulk een ding op zijn rug rondstapt. Dit leek meer op een modern kunstwerk dan op een historische site. Wat wel leuk was aan de plek, was het feit dat vorige (nachtelijke?) bezoekers een tafelkleed hadden achtergelaten. Het leek wel een georganiseerde picknick. Zo ver zouden wij niet willen gaan natuurlijk! De menhir was onze middaghalte, dus tijd om de innerlijke mens te versterken. Lianne begon meteen een heuse maaltijd uit te stallen met enkel heerlijk ruikende en waarschijnlijk ook dito smakende producten. Onze Hovi's hielden ondertussen ook een pauze, of toch iets wat er op leek. Jana, jong en minder ervaren, probeerde altijd wel van iemand aandacht te krijgen. Haar bokkensprongen moedigden dan weer Arie aan om nog eens langs zijn harem te stappen. (Moeten we nog opmerken dat hij dan ook weer op zijn donder kreeg?)
Omdat de menhir niet echt op onze route lag, moesten we na het eten natuurlijk dezelfde weg terug. Dat ontlokte dan weer plagende opmerkingen van Ronald over de kwaliteit van dit stukje erfgoed. Eens onze ledematen het tempo opnieuw gewend waren, werd het al gemakkelijker om de meute te volgen. Naar mate een mens wat jaren op de teller krijgt, kan hij het recuperatievermogen van zijn hond alleen maar benijden. Bij hen was nog geen ziertje vermoeidheid te bespeuren, hoewel Jadzea vanaf dan het zog van Peter verkoos. Wandelen in de Ardennen betekent natuurlijk dat, wanneer je wat mag dalen, je meestal ook wat mag stijgen... Na de rust viel dit allemaal nog mee. Na een steile afdaling en een korte klim, ontmoetten we plots een groep mountainbikers en lopers. Een heuse duatlon kruiste ons pad of beter: wij liepen hen tegemoet. Geen geruststellende gedachte maar blijkbaar vonden onze hondjes het niet de moeite om die rare snuiters wat aan te moedigen. Voor ons was het nu een stuk afdalen tot in de vallei. Het gaf ons in ieder geval de tijd om wat op adem te komen en zelfs af en toe nog wat te vertellen. Natuurlijk kon die pret niet blijven duren. Naar het einde van de wandeling zaten nog wat hellingen verdoken die we hoe dan ook over moesten. Eentje was wel een echte knoeselbijter en net op dat moment moest Marc de rol lossen. Wat geplaagd door krampen liet hij het gezelschap rustig uitlopen. Beter niks forceren! Terwijl hij met een enigszins verkrampte snoet puffend en hijgend boven kwam, stonden de vrienden hem op te wachten. Blijkbaar was het niet alleen voor hem stevig geweest want bijna iedereen was wel wat rood aangelopen van de inspanning. Dat geeft een mens dan weer dat tikkeltje moed en kracht om rustig de weg te vervolgen. Bospaden losten holle wegen al de hele tijd af. Een biotoop dat overigens elk seizoen wel wat te bieden heeft aan natuurschoon. Na een zoveelste kronkel en afdaling, bereikten we opnieuw de grens van Deigné. Nu we weer door de straten wandelden, bleek de zon nog voldoende kracht te bezitten om de boel behoorlijk op te warmen. Dat merkten we voornamelijk aan onze lieverdjes die nu meer begonnen te hijgen dan voorheen. Lang hoefden ze dit echter niet meer uit te houden want weldra stonden we opnieuw in het centrum van dit charmante dorpje. Bleek dat ondertussen ook de kermis op gang getrokken was hoewel er van publiek nauwelijks sprake was. Of er misschien al iets te drinken viel? Pech! Vanaf vijf uur zou er opnieuw getapt worden. Dat was nog een paar uur wachten. Te lang, dus nadat we eerst onze Hovawartjes uitgebreid de kans gaven zich te laven aan de dorpsbron, zochten we met enige spijt andere oorden op. Langs een drukke baan hadden we voor onze aankomst nog enkele zaken gezien die ons konden voorzien in onze noden. Hoe de zaak noemde waar het gezelschap neerstreek, moeten we jullie helaas schuldig blijven. Het was er in ieder geval aangenaam vertoeven en onze viervoeters werden er enkel met bewondering bekeken. Die viervoeters kozen elk hun plekje om na te genieten van deze wandeling. Omdat iedereen nog een behoorlijke weg huiswaarts af te leggen had, bleef dit gezellig samenzijn eerder beperkt in tijd. Gelukkig misschien voor Ronald want die stond erop om de rekening te betalen. Even slikken toen we het bedrag hoorden en we hadden zelfs geen drie consummaties per persoon genomen... Wie zei er dat Wallonië goedkoper was dan Vlaanderen??

De balans van onze wandeling? Dit was nog eens een keertje genieten! Hovawartinfo op zijn best: aangenaam weer, vrolijke honden, meer dan prettig gezelschap en een prachtig landschap. Wie er niet kon bij zijn mag nu wel zitten nagelbijten maar niets kan hen er van weerhouden er een volgende maal weer bij te zijn!

Wij bedanken in ieder geval Lianne, Marc en Ronald voor hun deelname.