Nauwelijks hadden we onze auto geparkeerd of Ronald verscheen ook al op de plaats van afspraak. Zijn stralende glimlach verried dat hij er weer zin in had. De prille lentezon deed haar best om de boel op te warmen. Van geluk gesproken! Dan werd het wachten op de andere deelnemers... Eerst Leen, dan Ines gevolgd door Eloise en tot slot Ingrid. Ronald verkeerde een beetje in tijdnood en vertrok, gewapend met de route en zijn trouwe viervoeters Jana en Michka nog voor Ingrid toegekomen was. Ons gezelschap trok zich een twintigtal minuten later op gang. Na de smalle passage langsheen de kerkhofmuur, kregen we uitzicht op de uitgestrekte velden die de heuvels met de wijngaarden afzoomden. Daar kregen de eerste Hovawartjes dan ook al de vrijheid. Aiko vond dit weer bijzonder spannend en wilde absoluut meespelen. Om een einde te stellen aan het eeuwige trekken en springen, besloot Marc om het erop te wagen en Aiko de vrije loop te laten. Dat wist zijn hartshond maar al te zeer te waarderen. Prompt begon Aiko met B'Elanna en Mancha te dollen. Dat er nog een reu in het gezelschap vertoefde, liet hem koud. Aan de kapel werd hij opnieuw aangelijnd, al was het maar om hem even tot rust te laten komen. Hij mocht wel als eerste de helling beklauteren. Ontspannen en rustig stapte hij verder. Ons gezelschap bereikte na enkele minuten de kam van de heuvel en wie zich omdraaide, kon van een prachtig uitzicht over Houwaart genieten. De route liet ons nu afwisselend langs de wijngaarden en rustige straten onze weg vervolgen. Op een kruispunt doken we links, opnieuw bergop, het bos in. Dat het de dag voordien nog stevig geregend had, viel niet te ontkennen want de paden lagen er modderig bij. We hadden nu het hoogste punt van onze wandeling bereikt en dus werd het dalen tot aan de grote steenweg. Deze afdaling verliep deels door een holle weg maar die lag er zo slecht bij dat we besloten om een pad te volgen dat parallel met de weg verliep. Aan de overzijde verschenen 2 viervoeters langsheen de afsluiting van hun domein. Luidkeels probeerden ze de vermeende indringers weg te jagen maar dat was natuurlijk buiten de strijdvaardigheid van onze Hovawartjes gerekend. Mancha en B'Elanna waagden zich tot vlak in de buurt van deze lawaaimakers. Tot zwijgen brengen konden ze die twee rare snuiters niet maar ze zorgden er wel voor dat die twee nu alles van wat afstand bekeken. Met de hoofdweg in zicht, stapten we aan een woning voorbij die op Bella een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefende. Ze trippelde vrolijk de trappen op die toegang tot de tuin van deze woning verschaften. Seconden later hoorden we iemand luidkeels van z'n oren maken. Een man verscheen op het terras en Aiko en Marc die de man als eerste in het vizier kreeg, mochten een ware tirade in ontvangst nemen. Die kerel moet wel redelijk verward geweest zijn want Aiko liep aangelijnd dus die kon de indringer niet geweest zijn en dader Bella had zich in de schaduw van Leen verstopt. De inboorling wist van geen ophouden en hield pas op toen we al bijna uit het zicht verdwenen waren. Na de hoofdweg te hebben overgestoken, kregen we uitzicht op een fantastisch mooi natuurgebied: het Walenbos. Een sompig en drassig gebied dat plaats bood aan zeldzame fauna en flora. Het domein was blijkbaar ook volledig afgezoomd met schrikdraad en Bella maakte er op ongelukkige wijze kennis mee... Binnen het domein was het ongelooflijk stil én drassig. Van de bruine tint aan de poten van Aiko viel niets meer te bespeuren. Hij leek nu meer op een volledig zwarte Hovawart.

Een stuk verder moesten we het domein opnieuw verlaten. Voor wandelaars zonder honds gezelschap was er de mogelijkheid om zich tussen een ingenieus bedacht poort-systeem door te wringen. De andere mogelijkheid was opnieuw een groot hek te openen maar dit wilde niet echt meewerken. Gelukkig beschikte Peter wel over voldoende kracht om de poort uit zijn steun te lichten en zo konden enkelen, wadend door centimeters modder en water, zich een weg banen naar wat men verharde bodem kon noemen. Omdat de route nog steeds langs het domein annex schrikdraad verliep, moest Aiko ook hier wel aan de lijn blijven. Het scheen hem echter niet te deren. Op de stukken waar hij aangelijnd zijn tocht vervolgde, kreeg Mowin dan weer de vrije loop. Beide reuen bekeken elkaar maar maakten nooit aanstalten om macho gedrag te vertonen. Er volgde nog een leuk intermezzo... Een kanjer van een boom was dwars over het pad gedonderd en bood de mogelijkheid tot een paar leuke foto's. Goed en aangepast schoeisel zorgde er bij de wandelaars voor dat ze droge voeten behielden want ook hier stonden vooral Ines en Marc tot aan de enkels in de (stinkende) modder. Langzaam draaide de wandeling zich naar het vertrekpunt. Een holle weg voerde ons terug naar de bewoonde wereld. Tussen de huizen merkten we pas echt hoe krachtig de zon haar licht liet schijnen. Enkele bewoners maakten gebruik van deze lentedag om hun tuin onder handen te nemen en net zoals in het verleden, had ons gezelschap aardig wat beziens. Een Hovawart is en blijft een zeldzame verschijning in het straatbeeld, laat staan zeven stuks in groep.

We mochten de bedenkers van de route prijzen want telkens lieten ze ons opnieuw rustige plekjes ontdekken. Zelfs aan de rand van Houwaart bleek er nog een volledige strook bos te liggen waar onze Hovi's alweer naar hartenlust mochten dollen. Vooral B'Elanna en haar nieuwe vriendin Mancha schenen over een onuitputtelijke bron van energie te beschikken.

Met de kerktoren in zicht, sloeg de wandeling nog een laatste lus. Als we nog nood hadden aan modder: dit was gewoon de kers op de taart. Het was gewoon uitkijken om niet onderuit te gaan. Het maakte de laatste loodjes zwaarder dan voorzien. Bovendien moesten zo meteen een bende natte en vieze Hovawartjes plaats nemen in de auto's... geen leuk vooruitzicht! Met enige opluchting bereikten we opnieuw geasfalteerde wegen maar net als we dachten linea directa naar de aankomst te kunnen geraken, wees de GPS ons nog een klein onverhard pad aan met de onvermijdelijke modder. Nog een laatste strook, nog een laatste plas en dan bevonden we ons plots in het centrum van Houwaart.

Bij aankomst aan onze auto's was het de hoogste tijd om onze Hovawartjes nog wat te laten drinken. Even later namen we afscheid van Elouise en Ingrid. Ines en Leen vergezelden ons nog naar de naburige Gempemolen. Een aanrader voor wie in de buurt gaat wandelen! We zochten en vonden er een tafeltje in de zon. Terwijl we de innerlijke mens van het nodige vocht voorzagen, konden ook Bella, Mancha en B'Elanna nog mee nagenieten van hun belevenissen. Aiko lag rustig in de auto op ons te wachten maar ook hij genoot vast nog met volle teugen van zijn ongelofelijk avontuur dat hij had mogen beleven. En ja Aiko, we zullen er vast en zeker nog een vervolg aan breien!!

Nog een kleine noot: we vonden nog een briefje van Ronald dat ons vertelde dat hij om 12:30 uur al aangekomen was. Hij maalde de bijna 14 kilometer dus af tegen een verschroeiend tempo...