Voor de tweede maal op rij waren de weergoden ons niet al te goed gezind. Terwijl we op onze wandelaars stonden te wachten, bood men ons een gratis douche aan. Lekkere malse voorjaarsregen maar dan wel op het verkeerde moment. Het zou er ons toch niet van weerhouden om er een mooie uitstap van te maken. Naarmate de deelnemers toekwamen, nam de regen af en bij het vertrek was de bui alweer over. Op de parking hadden de hondjes al (opnieuw) met elkaar kennis kunnen maken. Deze keer waren de reuen duidelijk in de meerderheid dus van vrij en dartel rondlopen zou voor hen die dag niet veel in huis komen. Een lange lijn of zo eentje met een oprolkoord doet in dat geval wonderen. Met Dunja out en Axel niet in staat om de af te leggen afstand te overbruggen, mocht Elmo de honneurs van zijn familie waarnemen. Zijn baas zal het geweten hebben. Bijna onmiddellijk had Elmo een oogje laten vallen op het vrouwelijk schoon in de groep. Eerst Djerba, nadien Himalaya. Dat betekende natuurlijk dat, of de baas nu wilde of niet, hij dus regelmatig in het zog van één van beide meiden vertoefde. Eens het bos in, namen Arie en Marc het voortouw. Ons tempo op hen afstemmen was geen slecht idee want het lag zeker niet in de bedoeling om Marc na de wandeling nog eens langs het UZ in Leuven te laten passeren met hartklachten. Ondertussen hielden de meeste reuen een wedstrijdje vlaggen zetten. Een mens kan zich afvragen waar ze het vandaan blijven halen... Voor het overige mogen we stellen dat onze Hovawartjes zich zeer keurig gedroegen. Het was natuurlijk altijd wel wat uitkijken geblazen als ze wat dicht in elkaars buurt kwamen maar ze hielden zich gelukkig op de vlakte. Of de aristocratische omgeving daar voor iets tussen zat? Jadzea liet zich af en toe wel gelden ten opzichte van Djerba maar dat deed ze ook wel met Dunja. In tegenstelling tot onze verkenning, was onze route nu bijna heel de tijd verlaten. Een enkel jogger en een mountainbiker waren zowat de enige levende zielen die we op onze tocht tegenkwamen. Des te leuker voor ons natuurlijk! Iets over halfweg, hielden we halt aan de bunker langs het anti-tankkanaal. Tijd om even te verpozen en de innerlijke mens te versterken. Himalaya heeft als jonge teef helemaal geen angst van water. Ze stapte dan ook zonder dralen in de stroom van een kunstmatige waterval. En wie volgde haar? Juist! Elmo! Probeer maar eens iets tussen je kiezen te krijgen met zo'n smoorverliefde puppy aan je lijn. Zijn "vlam" liet zich overigens ook niet onbetuigd wat puppykuren betrof. Op een bepaald ogenblik sprong ze over de picknicktafel en miste op een haar de kans om de camera van Marc tegen de grond te keilen. Dat jonge geweld toch! Dan maar snel de tocht verder gezet. Daar waar de tweede lus zijn begin had, namen we afscheid van Hilde, Himalaya, Danielle en haar zoon met Darouch. Voor Hilde was de afgelegde weg al een stevig stukje wandelen want zij was eerder die week nog behoorlijk ziek geweest. Voor haar Himalaya zou de hele tocht nog net iets te ver geweest zijn. Danielle moest noodgedwongen afhaken omdat zoonlief last had van blaren. Na het afscheid, vervolgden wij onze tocht. Ronald en Chicco stonden ons al een eindje verder op te wachten. Hen was het volledig ontgaan dat een deel van de groep was afgevallen. Wel vonden ze dat de afstand tussen hen en de groep plots wel heel groot geleken had. Het tweede deel leidde ons weer door de bewoonde wereld. Zelfs met een tweede doortocht (de eerste tijdens onze verkenning) bleef de buurt indruk maken. Laten we wel wezen: mooie huizen en tuinen maar het geheel onderhouden? Laat dat dan maar aan die rijken der aarde over. In ieder geval heeft diegene die de wandeling uitstippelde er zorg voor gedragen om voldoende variatie in te bouwen. Dan eens een bosweg, dan gewone straat. De rondgang rond het grootkasteel is ook de moeite. Wie er moest aan twijfelen: er staat aan de poort wel degelijk een bel! Ondanks zijn indrukwekkende verschijning lag en ligt het geheel er toch maar afgeleefd bij. De privé eigenaars kunnen natuurlijk niet meedingen naar een geldbedrag van monumentenzorg. Nadat we het domein de rug hadden toegekeerd, betraden we weer de gewone wereld van Jan en Alleman. Dat merkten we gewoon al aan de omvang van de huizen. Hoe dichter bij het centrum, hoe eenvoudiger die dingen werden. Met de kerk in zicht zette Ronald er even stevig de pas in en zat ons rustig op te wachten. Wij namen ondertussen afscheid van Jettie en Michaël. Gewoonte getrouw besloten we onze wandeling in een lokaal café. Een mooie afsluiter van een mooie dag.
Wie weet, misschien wandelen we de volgende maal wel in jouw buurt...