Omwille van Aiko hadden we een "gemakkelijke" vlakke wandeling uitgezocht bij ons in de buurt. Kwart voor tien konden we de karavaan op gang trekken omdat Ronald ook, zoals steeds, tijdig aanwezig was. Na de eerste meters begon het zweet al op onze voorhoofden te parelen. Dreigende wolken drukten de warmte tegen de bodem die nog vochtig was van de hevige regen van de afgelopen dagen. Ademen viel niet echt mee en na pakweg een kilometer kon onze wandeling gerust een "tour of duty" in Vietnam doorstaan. In de bossen was het iets koeler. Daar was het vaak ploeteren en schuiven. Langsheen de velden werden we belaagd door horden vliegende insecten. Vliegen waren dan nog de minste kwaal. De graspaden langs de velden waren ofwel gemaaid ofwel plat geregend wat in beide gevallen het vorderen bemoeilijkte. Gedurende de eerste kilometers leken onze hondjes er zich maar weinig van aan te trekken en liepen ze kriskras door elkaar om zo nog onze doorgang te bemoeilijken. De vele plassen op onze route waren weer een uitgelezen mogelijkheid voor Aiko om zich wat te verkoelen. Daar waar de anderen een boogje maakten rond een plas, huppelde hij er steeds vrolijk doorheen. Geen wonder dat zijn vacht zo stilaan droop van het nat. Terwijl de klok stilaan naar het middaguur klom, werd de hitte alleen maar drukkender en eigenlijk was het plezier er toen al een beetje vanaf. Dat we zo weinig foto's hebben van onze doortocht in de bossen, had waarschijnlijk met de enorme vochtigheid te maken. Blijkbaar had het toestel er ook last van en wilde het niet scherp stellen. De stroken waar we door een veld stapten, werd nu een dubbele uitdaging want ofschoon in de verte nu wel heel donkere wolken hingen, priemde nu de zon door het wolkendek waar we ons bevonden. Waar we anders nooit naar regen zouden smachten, deden we dit nu wel. Een paar keer leidde de wandeling door bewoond gebied. Ook hier hing een verpletterende hitte en aan het gehijg van onze lievelingen te horen, hadden ze er nu ook duidelijk moeite mee. Aiko begon, net als tijdens de vorige editie, ook weer te veel aandacht voor B'Elanna te krijgen. Die scheen dit echter best leuk te vinden, wat onze grote beer alleen maar als een aanmoediging kon interpreteren en haar met nog meer ijver te belagen. Het werd zelfs zo erg dat Peter een paar keer diende in te grijpen. Bij wijze van afkoeling lijnde Marc dan Aiko maar weer aan. Omdat het niet als straf bedoeld was, bleef Aiko er ook rustig onder en vervolgde gedwee zijn weg maar niet zonder steeds zijn blikken op zijn geliefde B'Elanna te richten. Een vreemde gelijkenis met voorgaande wandelingen was wel dat we nauwelijks of geen wandelaars of joggers tegen kwamen. Misschien was de lokale bevolking beter op de hoogte van de insectenplaag en meden ze dit gebied angstvallig. In het andere geval hadden we nu ook weer een gebied gevonden dat voor Jan Modaal van geen interesse was. Onze Hovawartjes maalden er niet om en genoten van hun vrijheid. Nu ja, met uitzondering van Aiko maar ook hij kreeg nog geregeld de vrijheid terug. Dat duurde dan net zo lang tot hij te opdringerig begon te doen. De laatste kilometers zou hij trouwens niet meer van de lijn komen...Mogelijk door de hitte verloor Marc stilaan het noorden... die had al een poos geen besef meer in welke richting ze nu aan het stappen waren. Gelukkig kende Peter de wandeling. De afwisseling tussen velden en bossen bood een bijna hallucinant toneel. Een passage langs een aardappelveld waar de stormvloed van insecten mogelijk nog groter werd, verhoogde dit gevoel alleen maar. Ronald werd nog het meest van al belaagd ofschoon hij zich als enige met een antimuggen stof had ingesmeerd. Fout product? Wie zou het geweten hebben... We vonden het dan ook bijzonder jammer dat onze trouwe kompaan het hier niet zo naar zijn zin had. Dat zou dus een opgave worden voor de volgende tocht om dit goed te maken. Even verwarrend als dit verslag, zijn ook de flarden herinneringen die nu nog opduiken... Na een strook door velden gestapt te hebben, sloegen we in een hoek een donker bos in. Even verlost van de vervelende insecten, kregen we hier weer met massa's modder en plassen te maken. Wie dit maar al te leuk vond was Aiko. De bosweg was bezaaid met redelijk diepe plassen en hij wilde ze absoluut allemaal getest hebben. Peter met de camera steeds in de aanslag, slaagde er niet in om hiervan een scherp beeld te schieten. Gelukkig misschien want het water had een okerachtige kleur en voorspelde weinig goeds voor het thuisfront als dit vuil uit z'n vacht tevoorschijn ging komen bij het opdrogen. Het kon hem een zorg wezen! De normale wandeling telt +/- 10 kilometer maar daar wist Peter nog een paar lussen aan vast te knopen zodat we uitkwamen op twaalf kilometer. Het had nog wat langer kunnen worden maar zowel Ronald als Marc hielden het stilaan voor bekeken. Nog een laatste boog rond het bos waar we vertrokken waren, nog een laatste dreef en dan kwamen onze auto's in zicht.
Zichtbaar opgelucht hadden we deze toer afgehandeld. Een blik op onze T-shirts bevestigde enkel onze gevoelens: kletsnat en verlangend naar een aangename verfrissing op een leuk terras. Onze hondjes behoefden geen aanmoediging om in te stappen. Wij overigens evenmin. Na een korte rit parkeerden we ons in de schaduw met zicht op een kroegje langs de vaart. Een eerste blik deed al meteen onze adem stokken. Het zag er verdacht stil en verlaten uit... Een iets nauwkeurigere inspectie bevestigde onze donkere vermoedens: gesloten! Dat was meteen het startschot voor Ronald om af te druipen en ook wij deden geen moeite meer om nog een andere gelegenheid op te zoeken. Conclusie van deze tocht: de Steentjesboswandeling doorkruist een zeer mooi gebied maar wanneer je die het best kan lopen is voor ons een volslagen raadsel. Misschien in de winter na een paar dagen stevige vorst? Bij gelijkaardige omstandigheden waarin we onze tocht deden, valt dit in ieder geval af te raden! Nog een pittig detail: het is een gemarkeerde wandeling (oranje driehoek) maar op sommige cruciale punten zijn er geen pijltjes te vinden. Je moet absoluut een routeplan bij hebben. Wie in onze voetsporen wil treden: alvast veel plezier. BBBzzzzz...