Was het ons verslag van de verkenning? Was iedereen met vakantie? Niet veel deelnemers hadden zich voor deze tocht ingeschreven. Op het laatste ogenblik moesten er zelfs nog afhaken om verschillende redenen. Dat kon de pret amper bederven tenzij die dreigende lucht die zich boven onze hoofden uitstrekte bij aankomst. Nauwelijks waren we voltallig of dikke druppels plensden op onze hoofden neer. We hoopten dat dit van korte duur zou zijn en gelukkig werd deze hoop ingelost. De hoge temperatuur in combinatie met de hoge vochtigheid gaven de Ardennen een tropisch tintje. Het maakte ook elke klim of afdaling extra zwaar. Zelfs de eerste klim van de dag zorgde ervoor dat we algauw uitlekten van het zweet. Dat was zeker het geval voor Marc (Dunja). Bij hem liep het er gewoon in beken af. De lucht was zwaar om ademen en toen we na de tweede klim de ruïne van de burcht bereikten, was het naar lucht happen als een vis op het droge. Ook voor onze hondjes was de tocht een beproeving. Ook zij hadden duidelijk last van deze buitengewone omstandigheden. Toegekomen aan de hoeve, gaven we hen dan ook de kans om een verfrissende duik in de Ourthe te nemen. De hoeve zelf was die dag toneel voor een grote groep moslims die er met een bus neergestreken waren voor een grootse familiedag. Na wat bekomen te zijn, zette ons negental de tocht verder. Nu kwam het betere klauterwerk. Alain nam wat voorsprong om af en toe ook Naboo en Obi de vrijheid te kunnen gunnen. Daar mocht Arie echter niet van profiteren want die wilde steeds naar Alain en zijn honden toe en een knokpartij op deze hellingen was wel het laatste wat we hier wilden. Het was om jaloers te worden hoe Alain maar ook Marc met Arie vlot de helling opklommen. Dat ging bij jullie Webmasters een stuk moeizamer. Marc sleurde nog wel de gevolgen mee van het straatfeestje van de dag voordien (lees kater...)  We deelden onze tocht in zoals tijdens de verkenning. Dat wilde dus betekenen dat ons voor het eten nog die beruchte afdaling te wachten stond én een meer dan stevige klim. Tijdens de verkenning had Peter de hondjes van de steilste en hoogste rots afgeholpen. Nu was het Marc die Jadzea en Dunja voorbij de hindernis mocht helpen. Een hels karwij, zeker toen hij merkte dat hij in lengte was tekort kwam en dus telkens ook zelf nog van een rotsblok moest afstappen om de viervoeters veilig te doen landen. Toen we na de lastigste klim, druipend van het zweet en hijgend opnieuw samen kwamen, vertelde Alain ons dat Naboo tot zijn ontzetting gewoon van die grote rots de diepte was ingesprongen. Gelukkig had hij zich daarbij niet gekwetst. Met de Ourthe vallei als decor, genoten we van onze proviand en van de aanwezigheid van onze hondjes. Inmiddels hadden de batterijen van het fototoestel het begeven en bleek tot overmaat van ramp dat de reserveset ook waardeloos. Ondanks dat, toverde Peter toch de bijgevoegde kiekjes uit zijn hoed. Daarvan nog tal van foto's van na het eten. Met tegenzin pakten we onze spullen bij elkaar en wilden verder trekken. Daar verscheen echter een koppel op de rug van de berg in het gezelschap van een klein hondje. Die stond plots oog in oog met een bende Hovawartjes. Blijkbaar had hij toch de goede opvoeding genoten want bij zowat het eerste bevel van zijn baas keerde het mormel op zijn passen terug. Vooral Obi zag dit hapje wel zitten... Nog voor het eten hadden de verkenners reeds besloten de laatste lus van de wandeling maar niet aan te vatten. De klim mocht dan nog meevallen, de afdaling was bij droog weer al een gevaarlijke opdracht. Nu lag de ondergrond er in de bossen nog behoorlijk vettig bij. Wel prettig gestoord maar nog niet gek! Dus meteen koers langs de oevers van de Ourthe, richting Sy. Tijdens de verkenning lag dit kleine dorp nog in de greep van een Oranje legioen. Dit had nu plaats gemaakt voor vrolijke studenten die er het begin van hun vakantie kwamen vieren. Net voor onze volgende halte, trokken al onze hondjes opnieuw de Ourthe in. Zelfs Jadzea die anders niet zo dol is op water, genoot nu met volle teugen van de verkoeling. De hitte was bij tussenpozen gewoon ondraaglijk en bij Dunja begonnen de eerste tekenen van vermoeidheid op te duiken. Zij was maar wat blij dat ze zich in de schaduw van een tentje mocht laten neerploffen. Oorspronkelijk was het onze bedoeling om hier wat langer te blijven hangen maar de Nederlandse eigenaar bleek niet erg bereidwillig om ons vlot te bedienen. We hielden het dan maar op één consumptie en zetten daarna koers naar onze oversteekplaats. Dit was zowat het gemakkelijkste deel van onze wandeling en ondanks de warmte, steeg het tempo weer naar zijn normale niveau. Nauwelijks een paar honderd meter voorbij de brug die j met droge voeten opnieuw bij de hoeve kon brengen, sloeg het noodlot toe. Obi zette een spurtje in en daarbij wilde Naboo zich natuurlijk niet onbetuigd laten. Zijn poging stokte echter en meteen begon hij te manken. Alain die zoals steeds een eind voorop liep, liet ons inlopen. Samen bekeken we de schade en waren we het eens dat Naboo best bij de hoeve kon wachten om met de wagen naar de parking gevoerd te worden. Dunja haar hoofdje kwam nog nauwelijks omhoog. De ziekte en de medicatie eisten ook bij haar hun tol. Wijs besloot Marc dan maar om Alain te vergezellen. Peter, Marc, Jadzea en Arie maakten de tocht af. Een uurtje nadat we uit elkaar gegaan waren, verschenen ze op het terras van de hoeve alwaar de moslimzeemanschap zich opmaakte om gezellig te barbecueën. Na nog wat gezellig gedronken en gepraat te hebben, reden we terug naar het vertrekpunt. Marc en Arie namen hier afscheid van ons.
Alain had nog een leuk voorstel. Die had een klein restaurantje op de heenweg opgemerkt en jullie dienaren behoefden geen aansporing om deze gelegenheid te helpen uittesten.
We werden er meer dan hartelijk ontvangen door de eigenaar en zijn vrouw. Ze begonnen voor ons zelfs vroeger met grillen dan ze gebruikelijk zouden gedaan hebben. Trou du coq rolde als het ware de rode loper voor ons uit. Als het weer geen spelbreker had geweest, hadden onze hondjes er op het terras ook meer dan welkom geweest. Een stevig onweer verplichtte ons echter binnen te vluchten. We genoten van een fantastische maaltijd en prima bediening en dit alles tegen een redelijke prijs. Armand mag zich tot onze favorieten rekenen. Als we nog eens die richting uitgaan, strijken we er beslist weer neer.

Redelijk moe maar voldaan verlieten we een hele tijd later dit gezellig restaurant. Jammer dat niet meer vrienden aanwezig konden zijn. Een volgende keer dan maar?