Het was lang geleden dat Axel nog eens aan de start verscheen van een wandeling maar sinds hij weer kan rondhuppelen als een puppy, mocht hij best nog eens deelnemen. Hij was maar wat blij toen hij die morgen mee de auto in mocht en nog meer opgewonden toen hij merkte dat ook zijn vriendinnetje weer van de partij zou zijn. Die had echter al wat kilometers in de poten van de dag voordien, dus haar begroeting was eerder koeltjes. Samen op pas naar Zonhoven! Het was behoorlijk bewolkt maar het zou die dag waarschijnlijk wel droog blijven... Bij aankomst stonden Patrick en Ingrid ons al op te wachten. Voor hen was Axel een nieuwe verschijning en ze waren duidelijk onder de indruk van zijn rijzige gestalte. Terwijl de meeste deelnemers tijdig ter plaatse kwamen, was het nog even wachten op de laatste. Dat gaf iedereen voldoende tijd om elkaar en de hondjes te begroeten. Vooral bij Arie was dit altijd een leuk spelletje: zoveel mooie meisjes! En allemaal voor hem? Neen, er waren nog wat kapers op de kust maar zo te zien geen gevaarlijke. Iets voor 13:00 uur was het de hoogste tijd om te vertrekken. Met gids Patrick op kop, begonnen we onze verkenning van het mooie natuurgebied gelegen tussen Zonhoven en Genk. Je hebt mensen die geluk hebben dat ze in een mooie streek wonen en je hebt honden die nog meer geluk hebben dat ze een groot natuurgebied in hun achtertuin hebben. Dat gold zeker voor Haro van Ingrid en Patrick. Die hoefde maar een paar minuten te rijden met haar baasjes om hier haar gangen te kunnen gaan. Ingrid die meestal met Haro ging stappen, nam even later dan ook resoluut het voortouw en Axel volgde maar wat graag in de voetsporen van Haro, overigens een telg uit het laatste nest van de betreurde Bayka en dus ook familie van Dunja en Elmo. Niet dat er super snel gestapt werd maar al spoedig liepen alle deelnemers verspreid op een lang lint. Voor ons spreidde zich een prachtig Kempenlandschap tentoon. Om iedereen de kans te geven om wat bij te benen, lieten de groep terug samen komen aan het begin van een bos wat vroeger militair domein geweest was en recent werd toegevoegd aan het natuurgebied. Zodra de groep weer bij mekaar was, konden zich andere koppels vormen en vervolgden we onze weg. Een poosje later was er even opschudding. Bleek dat de dames uit het gezelschap eventjes een klein meningsverschil moesten uitpraten. Met wat kordate ingrepen van de respectievelijke baasjes werd de orde echter snel hersteld. Of deze oprisping van agressie iets te maken had met de nabijheid van de oude kazernegebouwen? We zullen het nooit achterhalen. Axel mocht af en toe vrij rondlopen maar om hem niet te veel te vermoeien, bleef hij meestal aangelijnd. Dat weerhield hem er niet van om steevast de kop van de groep in te nemen. Zodra er ook maar één hond voor hem kwam lopen, dreef hij automatisch het tempo in de hoogte. Een andere reu in het gezelschap, Armani volgde al heel de tijd gedwee aan de lijn bij baasje Alois en kwam plots oog in oog te staan met Arie. Die voelde zich geviseerd en trok meteen van leer. Weer moesten de vechtende gescheiden worden en kwam Arie nog goed weg want ondanks zijn grote gestalte was en is hij niet die vechtersbaas. Na dit intermezzo vervolgende we andermaal onze weg. Na een poosje kwamen we gevaarlijk dicht in de buurt van ons vertrekpunt (kon ook niet anders omdat het een rondwandeling betrof). Dit was het sein voor de dames om te pleiten voor een plaspauze. Na enig overleg werd er besloten dat de heren en een enkele dame hun weg zouden vervolgen terwijl de rest naar het vertrekpunt zouden terugkeren om dan later terug samen te komen. Vanaf nu waren we dus aangewezen op plaatselijke gids Patrick. Na onder een brug te zijn gestapt, kregen we de keuze uit een groene of oranje wandeling. Omdat Ronald uit Nederland afkomstig is, kozen we eerste voor de oranje wandeling maar die bleek een beetje uit de richting te verdwijnen. Dan maar de groene. Zonder kaart was het echter iets moeilijker om niet het noorden te verliezen en stilaan deed zich al wat vermoeidheid gevoelen. Axel stapte nog steeds flink door maar ook hij begon tekenen van verval te tonen. De terugweg moest voor hem dus zo snel mogelijk gevonden worden. Vertrouwend op de GPS en eigen intuïtie, staken we even later dwars de heide over en belandden zo op een pad dat duidelijk in tegenovergestelde richting vervolgde. Om zeker te zijn dat we niemand kwijtspeelden, was het even wachten op Alois en Leen met hun hondjes Armani en Breanny. Eens ze zich terug bij ons gevoegd hadden, voerden de koplopers (lees Axel & co) het tempo weer omhoog. Met bezorgde blik sloeg Marc zijn oogappel gade maar dit bleek overbodig te zijn. Op een volgend kruispunt moesten we nog eens beroep doen op de met GPS gewapende Peter om ons de snelste weg naar de aankomst te tonen. het pad dat rechts de heide in liep leek hiervoor de beste kandidaat. Na enige tijd kwamen we inderdaad opnieuw uit op een kruispuntje waar we een klein uur tevoren nog hadden gestapt. Net daar voorbij kregen we ook plots de dames uit het gezelschap in het vizier. Die hadden voor dezelfde kleur van wandeling gekozen maar in tegenovergesteld richting. Hadden de heren niet een andere weg gekozen, dan had het gezelschap zich waarschijnlijk halverwege ontmoet. Tevreden dat iedereen weer bij elkaar was, keerden we nu terug naar de plaats van vertrek, verlangend naar een zitje en iets om te drinken. De kortste en gemakkelijkste manier bleek via een oude spoorwegberm te zijn. Die was nu omgevormd tot een leuk fietspad. Tof voor de fietsers, iets minder leuk voor onze hondjes natuurlijk want sommigen onder hen beschouwen deze weggebruikers als speeltjes... Inmiddels had Arie het gezelschap van Axel opgezocht. Die twee kunnen het al jaren met elkaar vinden en dat was ook nu niet anders. Het zijn redelijk slimme honden want op een bepaald moment wezen hun neuzen een pad naar recht aan. Wij domme bazen negeerden hen maar mochten enkele tientallen meter verder op onze passen terugkeren: dit had de juiste afslag geweest! Wat hen ertoe had doen besluiten om net die afslag aan te duiden? Na de berm te zijn afgedaald, stonden we plots terug aan het vertrek. Het café van de plaatselijke camping was wel ruim maar dan ook weer niet zo groot. Bleek dat de locale mensen op leeftijd deze plek ook kenden en zodoende was het een beetje zoeken om een plaatsje te bemachtigen. Omdat Jadzea en Axel al wat ouder worden en wij hen na zo een wandeling liever bij ons hebben, stonden we een beetje verloren te kijken naar een geschikte plek. Gelukkig kunnen Hovawartjes zich heel klein maken als het moet en onze lieverdjes nestelden zich wat graag in onze buurt. Wij grepen de kans kennis te maken met het locale streekbier. Met een kleine stoelendans verkregen ook Ingrid en Patrick een plaatsje aan onze tafel. Zo konden organisatoren en deelnemers nog wat nakaarten. Ze hoefden zich geen zorgen te maken: het was (en is) een prachtige wandeling.

Wij wensen hen langs deze weg te bedanken voor het initiatief alsook alle andere deelnemers. Delen hopelijk onze mening: Marleen met Dante natuurlijk, Ronald met Jana, Marc met Arie, Alois & Leen met Armani en Breanny, Marjo met Google, Danny en Karina met Aniet, Hugo met Toby, de dames van de clean boot: Elisabeth met de leuke Entlebucher en Wiske met de nizinnie + ons oudje v 15