Het leven bestaat uit keuzes. Soms vallen die mee, soms tegen. Terwijl we ons op weg begeven naar Mol, trekt men boven onze hoofden de hemelsluizen open. Een ware zondvloed zorgt ervoor dat het verkeer op de E313 sterk vertraagt. Gelukkig is het slechts een locale bui en kunnen we op de plaats van afspraak de wagens droog verlaten. Niet voor lang echter want al spoedig heeft de bui ons ingehaald en blijkt nog over voldoende reserves te beschikken. Samen met Ronald, die we als eerste mogen begroeten, zoeken we beschutting onder het overdekte terras van het haven café. Even later spoelen de dames van ons gezelschap ook aan. Marleen met Matisse, Marleen met Dante en Els met Cajsa. Terwijl we de bui uitzitten, genieten we ondertussen toch al van het gezelschap. Als het eindelijk begint uit te klaren, kunnen we met onze wandeling beginnen. Al snel begint de weg voor ons op te drogen, dit onder invloed van een zomers zonnetje. Buiten Dante en Axel bevinden er zich geen reutjes onder de tijdelijke roedel. Die gunnen elkaar echter geen seconde aandacht. Waarschijnlijk hadden ze te veel werk met snuffelen en het bewonderen van het vrouwelijk schoon dat hen vergezelde. Zelfs zwemmen deden ze samen. Enkel Dunja wilde zich wel eens een keer luidruchtig uiten. Slachtoffer van dienst was, zoals gewoonlijk, Jadzea. Praten, stappen en foto's nemen: veel bezigheden die er soms voor zorgen dat bepaalde details je totaal ontgaan. Bij het bekijken van de foto's bleek Ronald steeds met een gelukzalige glimlach op het gelaat te hebben rondgelopen. Na het verlies van zijn geliefde Chicco was dit voor hem dan ook een ontroerend weerzien. Geen tranen maar een goed gevoel moet hij wel met zich gedragen hebben. Dat was zeker ook het geval voor onze dames Els en Marleen (Dante) hadden elkaar weer veel te vertellen. Het was immers een tijdje geleden dat ze hadden kunnen bijkletsen. Het mag overigens nog eens onderstreept worden dat Els er behoorlijk wat voor over heeft om met ons op pad te gaan. Die hele tocht vanuit de buurt van Rotterdam naar Mol is niet niks! Het is dan ook geen wonder dat ze een meer dan graag geziene gast is bij ons. Om onze hondjes een leuke dag te bezorgen, laten we hen nog eens rustig hun gang gaan in het Zilvermeer. Hoewel, echt zwemmen deden enkel Matisse, Dante en Axel. De dames Cajsa, Jadzea en Dunja hielden het bij mondain pootje baden. Vooral Matisse en Axel schenen deze zwempartij wel op prijs te kunnen stellen. Nu ja, het waren dan ook de ouderdomsdekens in de meute, Jadzea even overslaand... Ondanks zijn stramme heupen, had Axel gelukkig geen last van deze uitstap. Bij het punt waar we in de buurt kwamen van het jachtpad langs het kanaal, merkten we een brugje over de gracht op. De ploeg meetronen over het doodlopende eind, had eigenlijk weinig zin. Dit zorgde er natuurlijk voor dat onze wandeling wel wat aan afstand moest inboeten. Net zoals bij de verkenning, konden we andermaal ook hier onze tocht ongehinderd vervolgen. De luwte van het bos langs het kanaal, gaf iedereen weer een flinke teug energie. Zo kwam onze halte al vlug in zicht. Niets te vroeg zo bleek want nauwelijks hadden we ons op het dek van "De Kleppende Klipper" een plaats uitgezocht of dreigende wolken schoven alweer voor de zon. Minuten later tokkelden regendruppels op het dak van het schip. Dat kon echter de pret niet bederven. Sinterklaas van dienst Ronald en Els hadden de nodige snoepjes en worst voor onze Hovi's meegebracht. De aanvankelijk lome hondjes kwamen bij de heerlijke geur snel tot leven. Cajsa kreeg een truc aangeleerd. Of Els het zo leuk zal vinden dat haar oogappel nu ook luid om een snoepje kan smeken, is nog zeer de vraag! Tegenover vorige maal was de zaak eigenlijk zo goed als verlaten. Weinig of geen aandacht voor onze hondjes dus. De enkele gasten bleven echter reikhalzend toekijken hoe onze schatten zich gedroegen. Genietend van een fris streekbier of ander vocht, maakten we van de gelegenheid gebruik om al over de volgende samenkomsten te praten. Vooral het camping weekeinde begin september scheen iedereen wel te kunnen bekoren. Af en toe keek Ronald argwanend op zijn klok. Die had nog een afspraak en stelde na een poos vast dat hij hopeloos te laat zou toekomen. Toch bleef hij rustig genieten van de aanwezigheid van onze Hovi's. Als surrogaat baas voor Axel deed hij dit lang niet slecht en toen we eindelijk van de loopbrug weer vaste bodem onder de voeten kregen, huppelde Axel vrolijk in zijn zog. Het laatste stukje dreven we het tempo iets op en zodoende raakten Marleen en Els wat achterop. Geen reden tot paniek want er liep slechts één pad rond het meer dus verloren lopen was geen optie. Bij aankomst aan het haven café nam Ronald onmiddellijk afscheid van ons. Seconden later stoof hij huiswaarts. En de rest? Die nestelden zich voor de tweede maal die dag op het terras van het haven café. Ondanks de korte afstand, lagen even later onze hondjes schijnbaar uitgeteld te soezen. Peter en Jadzea verlieten als volgend koppel ons gezelschap. Toen ook Marleen Matisse aanporde om op te stappen, kon je aan de snoet van Matisse merken dat zij dit afscheid wel wat snel vond. Dante, Cajsa en Axel bleven ongestoord verder genieten van hun rust. Hun baasjes hadden nog wat tijd over en hadden al besloten om hier nog een hapje te eten. Gezelligheid kent geen tijd maar tijd vliegt wel... Veel later dan verwacht namen we afscheid van elkaar. Met een rustig gangetje kreeg Els nog een gids naar de E313. Vanaf dan wist haar auto zelf de weg naar Nederland.

De keuze om op 20 juli te gaan wandelen had ons in ieder geval geen nat pak bezorgd. Dat had wel even anders geweest als we 21 juli op de kalender hadden geplaatst.

Wij bedanken hiermee nog eens Marleen en Matisse voor dit leuke voorstel alsook onze deelnemers voor hun aanwezigheid. Ons landje heeft nog vele plekjes om te ontdekken. Wie weet waar een volgend voorstel ons naar toe brengt.