Ferrières
is een dorpje gelegen op de grens van de provincies Luik en Luxemburg en
eentje waar je vlot kan voorbij rijden zonder het te beseffen. Het loont
in meer dan opzicht de "National" te verlaten en hier halt te houden.
Het idee om er ook eens een kijkje te gaan nemen, kwam via de site van
http://wandelen.ssr.be. Als we er toekomen, zijn
de andere deelnemers reeds ter plekke: Marc met Arie en Ingrid & Patrick
met Haro. Ook de regen is van de partij, gelukkig in niet al te grote
hoeveelheden. Het is alleen even twijfelen of we onze regenkledij
bovenhalen of niet... Na wat sleutelen aan de GPS, beginnen we de tracks
te volgen. Vanaf de eerste meters is duidelijk dat de beschrijving niet
overdrijft: het is een continu stijgen en dalen. Niet dat we dit erg
vinden maar het pakt meteen op je adem, tenminste toch bij de mannen.
Ingrid heeft adem voor 10 want zij blijft heel de weg honderduit
vertellen. Wie helemaal geen last heeft van het stijgen of dalen, zijn
de hondjes. Haro, de jongste uit het gezelschap, weet perfect haar plek
te vinden in de roedel en rent als een dartel veulen van voor naar
achter en terug. De ouderen laten haar ongemoeid alleen Arie toont af en
toe wat extra interesse. Na
ongeveer een uurtje stappen stopt het stilaan met regenen en begint de
zon moeite te doen om gaten in de wolken te branden. De architecten van
de wandeling hebben er voor gekozen om een aantal wandelingen aan elkaar
te breien en dit maakt het natuurlijk extra boeiend, vooral om niet van
het juiste pad af te wijken. Een GPS om de juiste route te blijven
volgen is in deze onontbeerlijk, ook al klopt de beschrijving perfect.
Na een zoveelste helling, besluiten we om halt te houden om de
innerlijke mens te versterken. Proviand wordt uit de rugzakken gehaald
en plots gaan 4 natte neuzen de lucht in. Blijkt dat niet alleen Dunja
kampioen bedelen is... A rie kan er ook wat van en kijkt bijna het eten
uit de handen van zijn baas. Terwijl die zo bezig is, zet Dunja haar
zieligste gezicht op om aldus ook wat eten van haar baasje los te weken.
En is Haro ook geen lekkerbek? Die komt zowaar ook de inhoud inspecteren
bij Marc terwijl die al Dunja op een afstand probeert te houden.
Gelukkig voor hem, kunnen ook Ingrid en Patrick niet weerstaan aan
Haro's
hongerige blikken en weet ze zo wat lekkere hapjes te veroveren.
Het
geheel heeft wel wat weg van een walking diner want echt plek om te
zitten is er niet. Terwijl we van onze maaltijd genieten, controleert
Peter even de afstand die we tot nog toe verteerd hebben. Blijkt dat we
zo ongeveer in de helft "zitten". Er volgt dus nog een leuk stukje
wandelen. Voordeel is wel dat het eigenlijk nu hoofdzakelijk in dalende
lijn gaat. Klimmetjes blijven er natuurlijk in zitten waarvan sommige
toch nog stevig.
Af en toe krijg je prachtige vergezichten en ofschoon
de natuur nog haar wonden van de winter likt, kunnen we ons wel
inbeelden hoe het er hier in de zomer kan uit zien. Een weelderig
bladerdek biedt de wandelaar dan regelmatig voldoende schaduw op warme
dagen. Onze weg, die zich overigens steeds door de bossen rond Ferrières
leidt, brengt ons op de oude trambedding waarvan sprake in de
beschrijving. We stappen nu over een stuk geschiedenis. Deze lijn bracht
vorige eeuw waarschijnlijk de gegoede klasse zonder moeite naar de Baraque Fraiture en dit vanuit de Ourthevallei. Over het ontstaan en het
verval hebben we niet meteen iets kunnen vinden maar dit komt wellicht
nog. Leuk aan dit traject is dat het allemaal geleidelijk gaat. Ook al
is het niet echt gemakkelijk stappen, het geeft je tenminste de kans om
op adem te komen. Her en der heeft de natuur al wat meer greep gekregen
op dit vervallende bouwwerk van de mens en heeft steenslag plaats
gemaakt voor kleine modderpoelen. Dat is tenminste het geval tijdens
onze passage.
Het
valt nu ook op dat we er een nieuwe kleur van Hovawart bij hebben: net
zoals Elmo, heeft blonde Haro het meeste last om te verbergen dat ze
door de modder heeft gestapt. Tot aan haar buik is ze nu donker bruin
tot zwart. Geen erg want dit zal wel drogen en het vuil zal er wel
afvallen. Onze jonge vriendin houdt echter nogal van springen en gaat op
regelmatige tijdstippen haar baasjes op deze manier begroeten. Is het
dan te verwonderen dat zowel Ingrid als Patrick alle moeite moeten doen
om geen extra motiefjes op hun kledij te krijgen?? Telkens als Patrick
een beetje paniekerig "niet springen" gebiedt, verschijnt er ongewild
een glimlach op onze gezichten. We weten ondertussen al lang dat dit een
plaag is die je er behoorlijk moeilijk kan uit krijgen... Op een bepaald
ogenblik krijgen we de mogelijkheid om door een lekker gevuld beekje te
stappen. Tijd om onze hondjes nog wat te laten drinken en Haro wordt
even onder handen genomen om er al wat beter uit te zien. Volgens de
beschrijving is het ook de bedoeling om onze weg door het water verder
te zetten. Een leuk idee tijdens de warme zomerdagen maar nu laten we
deze kelk aan ons voorbij gaan. Geen nood: een behoorlijk brede weg
brengt je net zo goed naar je bestemming. We naderen stilaan het einde
van onze wandeling en dit betekent ook dat we opnieuw in de bewoonde
wereld terecht komen. Heel even raken we met de route de bebouwde kom
van Ferrières om dan opnieuw het bos in te duiken. De laatste afdaling
langs de weiden, brengt ons terug op het pad langs waar we het dorp
verlaten hebben. Als we het plein bereiken, stellen we vast dat er ook
nog mensen wonen. Een paar uur geleden was dit wel anders... Om de
wandeling te beëindigen, besluiten we nog even iets te gaan
drinken in een lokaal cafeetje: Café des sports. Voor wie van bruine
kroegen houdt: een aanrader!
Dit is dus een eerste wandeling in de
voetsporen van wandelen ssr. Waarschijnlijk ook niet de laatste.

|