Hovawartinfo wandeling te Ferrières.
(Gedaan 20-03-2010.)

    De wandeling van +/- 14km met heel wat ups & downs!

Gps track nodig? Je vindt hem hier...

Was het vlak? bekijk dit profiel...

Start vanop het dorpsplein...Ferrières is een dorpje gelegen op de grens van de provincies Luik en Luxemburg en eentje waar je vlot kan voorbij rijden zonder het te beseffen. Het loont in meer dan opzicht de "National" te verlaten en hier halt te houden. Het idee om er ook eens een kijkje te gaan nemen, kwam via de site van http://wandelen.ssr.be. Als we er toekomen, zijn de andere deelnemers reeds ter plekke: Marc met Arie en Ingrid & Patrick met Haro. Ook de regen is van de partij, gelukkig in niet al te grote hoeveelheden. Het is alleen even twijfelen of we onze regenkledij bovenhalen of niet... Na wat sleutelen aan de GPS, beginnen we de tracks te volgen. Vanaf de eerste meters is duidelijk dat de beschrijving niet overdrijft: het is een continu stijgen en dalen. Niet dat we dit erg vinden maar het pakt meteen op je adem, tenminste toch bij de mannen. Ingrid heeft adem voor 10 want zij blijft heel de weg honderduit vertellen. Wie helemaal geen lastHet was een natte start! heeft van het stijgen of dalen, zijn de hondjes. Haro, de jongste uit het gezelschap, weet perfect haar plek te vinden in de roedel en rent als een dartel veulen van voor naar achter en terug. De ouderen laten haar ongemoeid alleen Arie toont af en toe wat extra interesse. Na ongeveer een uurtje stappen stopt het stilaan met regenen en begint de zon moeite te doen om gaten in de wolken te branden. De architecten van de wandeling hebben er voor gekozen om een aantal wandelingen aan elkaar te breien en dit maakt het natuurlijk extra boeiend, vooral om niet van het juiste pad af te wijken. Een GPS om de juiste route te blijven volgen is in deze onontbeerlijk, ook al klopt de beschrijving perfect. Na een zoveelste helling, besluiten we om halt te houden om de innerlijke mens te versterken. Proviand wordt uit de rugzakken gehaald en plots gaan 4 natte neuzen de lucht in. Blijkt dat niet alleen Dunja kampioen bedelen is... AHet lijkt vlak... maar is het niet!rie kan er ook wat van en kijkt bijna het eten uit de handen van zijn baas. Terwijl die zo bezig is, zet Dunja haar zieligste gezicht op om aldus ook wat eten van haar baasje los te weken. En is Haro ook geen lekkerbek? Die komt zowaar ook de inhoud inspecteren bij Marc terwijl die al Dunja op een afstand probeert te houden. Gelukkig voor hem, kunnen ook Ingrid en Patrick niet weerstaan aan Haro's hongerige blikken en weet ze zo wat lekkere hapjes te veroveren. Het geheel heeft wel wat weg van een walking diner want echt plek om te zitten is er niet. Terwijl we van onze maaltijd genieten, controleert Peter even de afstand die we tot nog toe verteerd hebben. Blijkt dat we zo ongeveer in de helft "zitten". Er volgt dus nog een leuk stukje wandelen. Voordeel is wel dat het eigenlijk nu hoofdzakelijk in dalende lijn gaat. Klimmetjes blijven er natuurlijk in zitten waarvan sommige toch nog stevig. Rustig afdalen met een leuke babbel!Af en toe krijg je prachtige vergezichten en ofschoon de natuur nog haar wonden van de winter likt, kunnen we ons wel inbeelden hoe het er hier in de zomer kan uit zien. Een weelderig bladerdek biedt de wandelaar dan regelmatig voldoende schaduw op warme dagen. Onze weg, die zich overigens steeds door de bossen rond Ferrières leidt, brengt ons op de oude trambedding waarvan sprake in de beschrijving. We stappen nu over een stuk geschiedenis. Deze lijn bracht vorige eeuw waarschijnlijk de gegoede klasse zonder moeite naar de Baraque Fraiture en dit vanuit de Ourthevallei. Over het ontstaan en het verval hebben we niet meteen iets kunnen vinden maar dit komt wellicht nog. Leuk aan dit traject is dat het allemaal geleidelijk gaat. Ook al is het niet echt gemakkelijk stappen, het geeft je tenminste de kans om op adem te komen. Her en der heeft de natuur al wat meer greep gekregen op dit vervallende bouwwerk van de mens en heeft steenslag plaats gemaakt voor kleine modderpoelen. Dat is tenminste het geval tijdens onze passage. Ook Arie geniet van de middagpauze!Het valt nu ook op dat we er een nieuwe kleur van Hovawart bij hebben: net zoals Elmo, heeft blonde Haro het meeste last om te verbergen dat ze door de modder heeft gestapt. Tot aan haar buik is ze nu donker bruin tot zwart. Geen erg want dit zal wel drogen en het vuil zal er wel afvallen. Onze jonge vriendin houdt echter nogal van springen en gaat op regelmatige tijdstippen haar baasjes op deze manier begroeten. Is het dan te verwonderen dat zowel Ingrid als Patrick alle moeite moeten doen om geen extra motiefjes op hun kledij te krijgen?? Telkens als Patrick een beetje paniekerig "niet springen" gebiedt, verschijnt er ongewild een glimlach op onze gezichten. We weten ondertussen al lang dat dit een plaag is die je er behoorlijk moeilijk kan uit krijgen... Op een bepaald ogenblik krijgen we de mogelijkheid om door een lekker gevuld beekje te stappen. Tijd om onze hondjes nog wat te laten drinken en Haro wordt even onder handen genomen om er al wat beter uit te zien. Volgens de beschrijving is het ook de bedoeling om onze weg door het water verder te zetten. Een leuk idee tijdens de warme zomerdagen maar nu laten we deze kelk aan ons voorbij gaan. Geen nood: een behoorlijk brede weg brengt je net zo goed naar je bestemming. We naderen stilaan het einde van onze wandeling en dit betekent ook dat we opnieuw in de bewoonde wereld terecht komen. Heel even raken we met de route de bebouwde kom van Ferrières om dan opnieuw het bos in te duiken. De laatste afdaling langs de weiden, brengt ons terug op het pad langs waar we het dorp verlaten hebben. Als we het plein bereiken, stellen we vast dat er ook nog mensen wonen. Een paar uur geleden was dit wel anders... Om de wandeling te beëindigen,  besluiten we nog even iets te gaan drinken in een lokaal cafeetje: Café des sports. Voor wie van bruine kroegen houdt: een aanrader!

Dit is dus een eerste wandeling in de voetsporen van wandelen ssr. Waarschijnlijk ook niet de laatste.

 

Jadzea is helemaal uitgeteld!

 

 

 

De omschrijving was perfect. Soms ging het zelfs bergaf! Maar meestal bergop!
Haro, Ingrid en Patrick hadden geen problemen met wat klimwerk. Bukken is de boodschap Ingrid! De dorstigen laven en de hongerigen spijzen met... De zon!
Vol goede moed naar de volgende klim... Toch nog wat doorstappen... Marc en Arie zijn niet te stoppen...
Een meer dan stevige klim! Af en toe even op adem komen... Herkent U deze Black & Tan? HARO!
Dunja en Jadzea zijn onafscheidelijk!! Tijd om de echte kleuren te voorschijn te toveren! Het lokale sportcafé.
 

 

 


Webmaster , all rights reserved.

Last update 11/08/2011