Wandelen met Fun4Dogs blijft ons verbazen en dit in meer dan 1 opzicht. Ten eerste blijft deze organisatie een goed geoliede machine ofschoon Danny voor de wandeling met enige paniek vaststelde dat ook wij hadden ingeschreven. Dit ontlokte een vloek want dit betekende dat hij waarschijnlijk een uur vroeger op pad moest om alle pijltjes aan te brengen. Ten tweede zijn we nog steeds verbaasd dat we er maar  niet in slagen om meer Hovawartjes (met eigenaars) voor deze wandelingen warm te maken. Uiteindelijk kon dit feit de pret voor ons niet bederven. Diane en Zippa, die Peter al eens vergezelden tijdens de Koninginnetocht van vorig jaar, waren ook weer van de partij. Zij hadden dit keer hun buurman Wim meegebracht met zijn twee Pinchers, Max en ??. Bij de ontmoeting had Elmo een beetje meewarig gekeken en als zijn baas het goed begrepen had, was Elmo gewoon in een deuk kunnen vallen van het lachen maar ja, hij is nu eenmaal geen mens. De hele tocht heeft hij Max trouwens vaak gevolgd of de weg getoond en die twee konden het goed met elkaar vinden. Over het traject had de organisatie ook weer nagedacht maar dit merkten we pas toen we dit verslag begonnen schrijven. Het eerste deel verliep door de duinen om dan, na ongeveer een kwart van de afstand, de duinenkam over te steken en de weg te vervolgen langs het strand. Dit deel van Nederland stond begin vorige eeuw nog alleen maar bekend als een eiland waar vooral arme mensen woonden. Inwoners van Renesse werden spottend "Geitebokken" genoemd omdat velen zich slechts geiten konden veroorloven. De geit was in de 19de eeuw de koe der armen. Met de opkomst van het strandtoerisme zou dit echter snel veranderen en Duiveland, het eiland waar Renesse op gelegen is, zou tijdens de watersnood van 1953 een prominente rol spelen in de opvang van de vele vluchtelingen. Voor wie van strand en natuur houdt, zal hier zeker aan zijn trekken komen. Ten zuidwesten van Renesse strekt zich een grote zandplaat uit in zee. Tijdens onze wandeling maakten we kans om zelfs zeehonden te zien maar helaas bleef ons dit schouwspel verdoken. Dankzij deze grote zandplaat is ook een bijzonder biotoop ontstaan: een krekengebied. Terwijl we dit doorkruisten, begon Elmo zich gulzig te laven. Nieuwsgierig testte Peter de smaak van het water en stelde tot eigen verbazing vast dat het geen zout maar zoet water bleek te zijn! Iets verderop ontmoetten we Johan met U2 (een flatcoated reu, niet de band). Zonder dralen kwam Elmo tot bij U2 en als goede vrienden leken ze wel verhalen en gebeurtenissen uit te wisselen. Moeten we jullie nog vertellen dat we op dat moment alweer als eersten dit punt bereikten? Johan wees ons de weg over de duinenkam en van zijn beschrijving voor de start wisten we dat er een natje en een droogje op ons te wachten stond. Danny verwelkomde er ons al breed lachend. Die was waarschijnlijk maar wat blij dat we hem niet hadden ingehaald... Koffie, thee, frisdrank en allerlei geestrijke drank vormden het keuzepallet van die middag. Voor de hondjes was natuurlijk ook weer uitgebreid gezorgd. Fris water en koekjes lieten onze schatten niet aan zich voorbij gaan. Elmo bleek ook wel interesse te tonen wat de inhoud van Marc zijn glas betrof. Omdat Schelmo dagelijks nog druppels krijgt op basis van een Cognac oplossing, liet zijn baas toe dat Elmo zijn tong eens in het glas dipte. Hij trok zelfs geen zure snoet en scheen het goedje zelfs lekker te vinden! Zijn baas weet meteen dat hij moet oppassen als hij in het bijzijn van Elmo nog eens Jenever of zo drinkt... Eerst toegekomen op het keerpunt? Ook eerst vertrekken natuurlijk!  Diane en Wim op sleeptouw... nog bijna vergeten te vermelden dat we tijdens onze halte een stoet van paarden mochten bewonderen. Traditioneel worden rond deze tijd de poten van de paarden in zee gewassen en alle paarden zijn voor die gelegenheid feestelijk uitgedost. Elmo en ook de andere honden keken er naar maar gaven geen kik.
De terugweg was een spiegel van de heenweg. Eerst duinen, dan strand. Net op het strand toegekomen, hielden we voor de tweede maal halt. Het personeel van strandpaviljoen Zuidzuidwest was reeds op de hoogte van de komst van mogelijk meer dan zestig personen en al evenveel honden. Ze hadden ons alleen een beetje vroeger verwacht. We genoten er in ieder geval van onze maaltijd en wat later vervolgden we alweer onze weg. Het strand had nu aan plaats moeten inboeten vanwege de vloed. Zippa vond de branding maar een bedreiging en probeerde steeds in de golfjes te bijten. Elmo bekeek het, maar snapte er niks van. Met de laatste kilometertjes voor de boeg bleef ook Jadzea nog dapper mee volgen hoewel ze wat vaker in het zog van Peter bleef hangen. Pogingen van Elmo om haar tot spelen te verleiden, draaiden op een sisser uit. Ze wees hem terecht en bleef halsstarrig haar route vervolgen. We hadden het al eerder vermeld: er was nagedacht over de tocht. Als laatste hindernis die dag doemde een vrij steile trap op. De pijltjes logen er niet om, die moesten we bestijgen, wilden we het vertrekpunt opnieuw kunnen bereiken. Hadden ze ons bij de start meteen het strand opgestuurd, hadden vele honden waarschijnlijk verschrikt blijven staan! Met enige tevredenheid tikten we na een slordige 14 kilometer aan bij Taverne Zeerust. Ondanks haar ouderdom bleek Jadzea nog steeds in staat om een gemiddelde neer te poten van 4,5 km/uur. Lang niet slecht meid! We zochten en vonden een tafeltje en genoten weldra van een heerlijk glas bier. Terwijl Jadzea en Elmo zich op de grond uitstrekten en zich naar dromenland lieten afglijden, bleven die kleine rakkers nog steeds actief. Wim en Diane vonden enkel rust als ze hun hondjes op de schoot genesteld zagen, maar ook dan bleven die gespannen alles in zich opnemen.

Na voldoende bekomen te zijn van de inspanning, namen we afscheid van onze vrienden en snorden we wat later over de wegen van Duiveland. Tot op het ogenblik van onze aankomst bij de taverne had het niet geregend. Nu miezerde het en dit maakte de terugtocht iets minder aangenaam. Terwijl Jadzea zich al te slapen had gelegd, bleef Elmo nu onrustig rondkijken. Bij thuiskomst kreeg hij wel meteen zijn eten. Vanaf dan was hij een poosje niet meer te zien. Weggedoken in zijn hoekje, lag hij na te genieten van deze prachtige dag. Wie deze dag niet zo prachtig had gevonden, was Axel. Die had die ochtend boos gekeken en verder de thuisblijvers veel werk bezorgd door geregeld buiten te willen. Niet zonder Dunja in zijn kielzog mee te slepen natuurlijk. Telkens wilden ze na korte tijd opnieuw binnen, dit alleen maar om een koekje te krijgen. Tot hun genoegen vonden ze steeds een gewillig slachtoffer die hen dat koekje bezorgde... Snoepdozen!

De afwezigen hadden, zoals altijd, pech! Zorg bij een volgende keer dat jullie er ook eens bij zijn!