Wandelen
met Fun4Dogs blijft ons verbazen en dit in meer dan 1 opzicht. Ten
eerste blijft deze organisatie een goed geoliede machine ofschoon Danny
voor de wandeling met enige paniek vaststelde dat ook wij hadden
ingeschreven. Dit ontlokte een vloek want dit betekende dat hij
waarschijnlijk een uur vroeger op pad moest om alle pijltjes aan te
brengen. Ten tweede zijn we nog steeds verbaasd dat we er maar
niet in slagen om meer Hovawartjes (met eigenaars) voor deze wandelingen
warm te maken. Uiteindelijk kon dit feit de pret voor ons niet bederven.
Diane en Zippa, die Peter al eens vergezelden tijdens de
Koninginnetocht van vorig jaar, waren ook weer van de partij. Zij
hadden dit keer hun buurman Wim meegebracht met zijn twee Pinchers, Max
en ??. Bij de ontmoeting had Elmo een beetje meewarig gekeken en als
zijn baas het goed begrepen had, was Elmo gewoon in een deuk kunnen
vallen van het lachen maar ja, hij is nu eenmaal geen mens. De hele
tocht heeft hij Max trouwens vaak gevolgd of de weg getoond en die twee
konden het goed met elkaar vinden. Over het traject had de organisatie
ook weer nagedacht maar dit merkten we pas toen we dit verslag begonnen
schrijven.
Het
eerste deel verliep door de duinen om dan, na ongeveer een kwart van de
afstand, de duinenkam over te steken en de weg te vervolgen langs het
strand. Dit deel van Nederland stond begin vorige eeuw nog alleen maar
bekend als een eiland waar vooral arme mensen woonden. Inwoners van
Renesse werden spottend "Geitebokken" genoemd omdat velen zich slechts
geiten konden veroorloven. De geit was in de 19de eeuw de koe der armen.
Met de opkomst van het strandtoerisme zou dit echter snel veranderen en
Duiveland, het eiland waar Renesse op gelegen is, zou tijdens de
watersnood van 1953 een prominente rol spelen in de opvang van de vele
vluchtelingen. Voor wie van strand en natuur houdt, zal hier zeker aan
zijn trekken komen. Ten zuidwesten van Renesse strekt zich een grote
zandplaat uit in zee. Tijdens onze wandeling maakten we kans om zelfs
zeehonden te zien maar helaas bleef ons dit schouwspel verdoken. Dankzij
deze grote zandplaat is ook een bijzonder biotoop ontstaan: een
krekengebied. Terwijl we dit doorkruisten, begon Elmo zich gulzig te
laven. Nieuwsgierig testte Peter de smaak van het water en stelde tot
eigen verbazing vast dat het geen zout maar zoet water bleek te zijn! Iets
verderop ontmoetten we Johan met U2 (een flatcoated reu, niet de band).
Zonder dralen kwam Elmo tot bij U2 en als goede vrienden leken ze wel
verhalen en gebeurtenissen uit te wisselen. Moeten we jullie nog
vertellen dat we op dat moment alweer als eersten dit punt bereikten?
Johan wees ons de weg over de duinenkam en van zijn beschrijving voor de
start wisten we dat er een natje en een droogje op ons te wachten stond.
Danny verwelkomde er ons al breed lachend. Die was
waarschijnlijk maar wat blij dat we hem niet hadden ingehaald... Koffie,
thee, frisdrank en allerlei geestrijke drank vormden het keuzepallet van
die middag. Voor de hondjes was natuurlijk ook weer uitgebreid gezorgd.
Fris water en koekjes lieten onze schatten niet aan zich voorbij gaan.
Elmo bleek ook wel interesse te tonen wat de inhoud van Marc zijn glas
betrof. Omdat Schelmo dagelijks nog druppels krijgt op basis van een
Cognac oplossing, liet zijn baas toe dat Elmo zijn tong eens in het glas
dipte. Hij trok zelfs geen zure snoet en scheen het goedje zelfs lekker
te vinden! Zijn baas weet meteen dat hij moet oppassen als hij in het
bijzijn van Elmo nog eens Jenever of zo drinkt...
Eerst
toegekomen op het keerpunt? Ook eerst vertrekken natuurlijk!
Diane en Wim op sleeptouw... nog bijna vergeten te vermelden dat we
tijdens onze halte een stoet van paarden mochten bewonderen.
Traditioneel worden rond deze tijd de poten van de paarden in zee gewassen en alle
paarden zijn voor die gelegenheid feestelijk uitgedost. Elmo en ook de
andere honden keken er naar maar gaven geen kik.
De terugweg was een spiegel van de heenweg. Eerst duinen, dan strand.
Net op het strand toegekomen, hielden we voor de tweede maal halt. Het
personeel van strandpaviljoen Zuidzuidwest was reeds op de hoogte van de
komst van mogelijk meer dan zestig personen en al evenveel honden. Ze
hadden ons alleen een beetje vroeger verwacht. We genoten er in ieder
geval van onze maaltijd en wat later vervolgden we alweer onze weg. Het
strand had nu aan plaats moeten inboeten vanwege de vloed. Zippa vond de
branding maar een bedreiging en probeerde steeds in de golfjes te
bijten. Elmo bekeek het, maar snapte er niks van. Met de laatste
kilometertjes voor de boeg bleef ook Jadzea nog dapper mee volgen hoewel
ze wat vaker in het zog van Peter bleef hangen. Pogingen van Elmo om
haar tot spelen te verleiden, draaiden op een sisser uit. Ze wees hem
terecht en bleef halsstarrig haar route vervolgen. We hadden het al eerder
vermeld: er was nagedacht over de tocht. Als laatste hindernis die dag
doemde een vrij steile trap op. De pijltjes logen er niet om, die
moesten we bestijgen, wilden we het vertrekpunt opnieuw kunnen bereiken.
Hadden ze ons bij de start meteen het strand opgestuurd, hadden vele
honden waarschijnlijk verschrikt blijven staan!
Met
enige tevredenheid tikten we na een slordige 14 kilometer aan bij
Taverne Zeerust. Ondanks haar ouderdom bleek Jadzea nog steeds in staat
om een gemiddelde neer te poten van 4,5 km/uur. Lang niet slecht meid!
We zochten en vonden een tafeltje en genoten weldra van een heerlijk
glas bier. Terwijl Jadzea en Elmo zich op de grond uitstrekten en zich
naar dromenland lieten afglijden, bleven die kleine rakkers nog steeds
actief. Wim en Diane vonden enkel rust als ze hun hondjes op de schoot
genesteld zagen, maar ook dan bleven die gespannen alles in zich
opnemen.
Na voldoende bekomen te zijn van de inspanning, namen we afscheid van
onze vrienden en snorden we wat later over de wegen van Duiveland. Tot
op het ogenblik van onze aankomst bij de taverne had het niet geregend.
Nu miezerde het en dit maakte de terugtocht iets minder aangenaam.
Terwijl Jadzea zich al te slapen had gelegd, bleef Elmo nu onrustig
rondkijken. Bij thuiskomst kreeg hij wel meteen zijn eten. Vanaf dan was
hij een poosje niet meer te zien. Weggedoken in zijn hoekje, lag hij na
te genieten van deze prachtige dag. Wie deze dag niet zo prachtig had
gevonden, was Axel. Die had die ochtend boos gekeken en verder de
thuisblijvers veel werk bezorgd door geregeld buiten te willen. Niet
zonder Dunja in zijn kielzog mee te slepen natuurlijk. Telkens wilden ze
na korte tijd opnieuw binnen, dit alleen maar om een koekje te krijgen.
Tot hun genoegen vonden ze steeds een gewillig slachtoffer die hen dat
koekje bezorgde... Snoepdozen!
De afwezigen hadden, zoals altijd, pech! Zorg bij een volgende keer dat
jullie er ook eens bij zijn!

|