Donderdag 13 mei 2010 voor de wandeling deze dag moest Marc forfait geven wegens ziekte en dus was het voor Jadzea en baasje Peter om vroeg op te staan. Vroeg want de aankomst te Frahan was voorzien rond 9:30 en als je de routeplanner er op naslaat dan weet je dat de rit tussen Mechelen en Frahan zo'n 2 uur in beslag neemt. 7:15 de nodige spullen in de auto gesmeten, Jadzea stond al te popelen om in te stappen en na een laatste controle ging het van start richting de Ardennen.
Na een probleemloze rit kwamen wij op het afgesproken uur aan in een chalet gelegen vlak aan de Semois. De afdaling met de wagen naar deze rivier lichte al een tip van de sluier over wat er ons zoal te wachten stond. Johan stond ons zoals gewoonlijk op te wachten met een grote smile op zijn gezicht. Dat beloofde alvast niets goeds voor de komende wandeling! Om even wat tot rust te komen en ons mentaal voor te bereiden op de komende wandeling gingen Jadzea en Peter binnen in de taverne een koffietje nuttigen.
Iets na 10 uur klaar maken voor de wandeling. Net als Jadzea en ik wilden vertrekken kwam Johan met de vraag of ik er iets mee in zat om samen met iemand de wandeling af te leggen. Bleek dat Diane (van HS Sloeber) ook de trip alleen tot in de Ardennen gemaakt had en geef toe met z'n tweeën wandelen is toch aangenamer. Diane had Zipa meegebracht een Jack Russel van 10 jaar. Geen makkelijk hondje vertelde zij maar met Jadzea leek het geen problemen te geven.
Starten dan maar en dadelijk flink bergop! Diane leek er geen moeite mee te hebben want zij vertelde dadelijk honderduit over... wat dacht je hondjes natuurlijk. Hovawartinfo heeft de gewoonte minstens één maal verkeerd te lopen tijdens de wandelingen van Fun4dogs en nu was het ook niet anders: door het gesprek hadden wij dadelijk de eerste pijl gemist! Gelukkig beseften wij bij de eerste kruising dat er iets mis moest zijn. Euhh waar zijn de beloofde gele pijlen? Vijftig meter terug naar beneden en wij vonden de eerste aanwijzing terug. Stevig klimmen is vervolgens de boodschap.
Dat het een steile klim naar de bergkam was bleek ook wat later toen er zelfs nood was aan een aantal trappen om de te steile rotsen te beklimmen. Jadzea had het zo niet begrepen op die ijzeren stellingen want telkens zocht zij eerst een weg er naast. Zipa die regelmatig Agility beoefent trok flink de kop. Dat zij regelmatig verlamt raakt door een hardnekkige hernia leek haar op deze wandeling niet te deren.
Gelukkig leek het ergste voorlopig achter de rug en konden wij genieten van een prachtig uitzicht over vallei van de Semois. Na wat dalen kwamen we zo stilaan terug in de bewoonde wereld. Via een geasfalteerde weg mochten we weer stevig klimmen richting ons "halfwegpunt": Corbion.
Zo als altijd konden wij zonder zorgen de door Danny & Co geplaatste wegwijzers volgen... echter moeten we toch wat beter de uitleg van Johan en gekregen beschrijving over de wandeling bestuderen. Net buiten de dorpskom kwamen wij de "richtingplaatsers" tegen die ons verwonderd vroegen of wij al klaar waren met eten/drinken??? Bleek dat het de bedoeling was om in de dorpskern zelf een taverne uit te kiezen om even te verpozen. Al even verwonderd keken Diane en ik elkaar aan en besloten dan maar gebruik te maken van de plaatselijke picknickplaats. Rustig onze "bookes" opeten en naar gewoonte krijgt Jadzea dan haar Mulcie beentje en ook gaf ik er een aan Zipa... die het met veel plezier aan nam en prompt ging begraven aan de barbecue. Nog even marineren zeker??
Terwijl we daar gezellig zaten te praten bleek dat wij niet de enigen waren die de stopplaats gemist hadden. Nog een aantal groepjes vroegen zich af waar nu die taverne was... De dorstige waren gelaafd en de hongerige gespijsd en dus tijd om weer aan de wandel te gaan. Een half uurtje verder kwamen wij de groepjes tegen die ons tijdens de lunch voorbij gegaan waren, bleek dat Hovawartinfo niet de enige is die af en toe de verkeerde weg volgt. Ook de voorlopers hadden een afslag verkeerd genomen en hadden de volgers gevraagd even te wachten alvorens hun weg te vervolgen. Over een volgende bergkam ging het dan zonder al te veel inspanningen verder. Na een tijdje begon de afdaling richting de oversteekplaats van de Semois...
Zelfs op een bewolkte zondag blijkt de locale houtkap rustig zijn gang te gaan. Wat verder op bleek de weg verspert te zijn door een aantal vers gezaagde dennenbomen en vlak boven onze hoofden ging de kettingzaag met het gebruikelijke lawaai zijn gang. De tot op dit moment heerlijke rust werd zo wat opgeheven. Na enkele honderden meters hoorde je hier gelukkig nog weinig van.
De hele tijd daalt het nu verder richting de rivier en plots sta je er dan voor... De enige weg is nu door het water... Dus: schoenen, kousen en broek uit opbergen sandalen aan doen en hopla het toch wel koude water in. Omdat mij, vlak bij de oever aan de overkant, de stroming toch wat sterk leek besloot ik Jadzea maar aan de leiband te houden. Zonder problemen volgde zij mij het water in dat tot net voorbij het midden van de Semois tot kniehoogte kwam. Het laatste stuk begon de bodem te zakken of het water te stijgen tot net voorbij het edele delen niveau... een nat kruis dus. Een tekeningetje ga ik er echt niet bij maken! Maar het water was echt wel koud. Eenmaal overgestoken waagde ook Diane de tocht. Hier bleek nu het voordeel van een kleinere hond: Zipa was nog kurkdroog bij aankomst. Jadzea had ondertussen vriendschap gesloten met de Border van Danny en werd al spelend droog. Ook de overgestokenen werden dankzij de door de organisatie meegebrachte Jenever terug op temperatuur gebracht. Wie dacht dat het lastigste gedeelte nu voorbij was wachtte nog een stevige verrassing... De laddertjes.
Iets voorbij de oversteekplaats moet je namelijk een stevige bergrug op. Zo stevig dat deze door de toeristische dienst van een aantal ladders werd voorzien, niet de trappen van in het begin van de wandeling maar bijna loodrechte ijzeren ladders aan de rotsen. Gelukkig had Fun4dogs een alternatief voorzien... alhoewel alternatief?? Bijna op handen en voeten kan je naast de rotsen met de ladders de helling op. Gelukkig was deze niet te glibberig maar het kost mij alvast heel wat moeite en voldoende rustpauzes om naar de top te geraken. Jadzea, Zipa en zelfs Diane leken hier weinig last van te hebben.
Na veel geblaas en gepuf, voornamelijk door mij,  raakten we eindelijk boven op de bergkam, nog wat vals plat en een laatste stop kwam in zicht... Rochehaut. Omdat het, na het zweten van de klim, toch wat te fris bleek om buiten te rusten besloten wij dan maar met onze viervoeters naar binnen te trekken. Een goede gelegenheid om het lokale bier even uit te proberen en ... het smaakte.
Na een welverdiende rustpauze restte ons nog een afdaling naar ons vertrekpunt.
Dat afdalen je na deze wandeling beter af gaat dan een laatste beklimming moet ik zeker niet uitleggen.
Bij de aankomst/vertrek plaats toch nog een laatste maal de inwendig mens versterken, vergeet niet er wachtte ons nog een terugrit van twee uur!

Voor een zoveelste keer: organisatoren van Fun4dogs verdienen een dikke pluim op hun hoed voor weerom een perfecte organisatie en een leuke wandeling!
Diane en Zipa bedankt voor jullie gezelschap!
Oh ja, hoef ik nog te zeggen dat Jadzea niet bewoog op de terugweg...
Volgende keer zijn wij er hopelijk weer bij!
 

PS: Geen GPS track van deze wandeling... Mijn antenne was afgebroken en dat merkte ik pas na ettelijke kilometers...