|
De beweging groeit zullen we
maar zeggen. Steeds meer Hovawartjes vinden de weg naar onze trainingen.
Of was het ditmaal de komst van onze nieuwste telg? Om het even...
Klokslag twee uur probeerde Alain zijn troepen op het terrein te
krijgen. Veel succes had hij echter niet want de eigenaars hadden eerst
nog wat te vertellen en hun glazen te ledigen. Uiteindelijk stonden dan
toch ruim een dozijn hondjes klaar voor de training. Eerst nog wat
plaatsjes wisselen om mogelijke conflicten te vermijden en dan de beuk
erin. Eerst wat opwarmen en dan kregen we een reeks spitsvondigheden van
Alain voorgeschoteld. Op het eerste zicht allemaal simpel tot je die
oefeningen mag uitvoeren! Hoe sneller jezelf de kluts kwijt raakt, hoe
sneller je met je hond totaal de mist ingaat. Het zal je trouwens maar
overkomen dat je een vaste volgoefening mag demonstreren en al meteen
bij het eerste toestel de verkeerde kant opdraait, een a.w. dus. Nadat
het normale programma afgewerkt was, mochten we even verpozen. Van die
onderbreking maakten we gebruik om Ivo eens in de bloemetjes te zetten
voor zijn belangrijke bijdrage tot het verkrijgen van de stambomen voor
de c en d nesten. Zonder zijn geestdrift en doorzettingsvermogen hadden
we waarschijnlijk nog met lege handen gestaan. Feesten zat er echter nog
niet in want algauw werden we tot de orde geroepen. Nu was het ieder
voor zich, apporteren. Hierbij moesten de Hovawartjes hun springkunsten
tonen. Voor sommigen was het even wennen. Die apport lag plots aan de
andere kant van een hindernis! Voor anderen leek het alsof ze nooit
anders gekend hadden. Eén grote uitzondering echter: La Dunja moest er zo nodig weer een feestje van maken. Bij de eerste poging nam ze bijna de
hindernis mee. Bij de tweede sloopte ze vakkundig het bouwwerk dat Alain
voor ons had klaar gezet. Ze liet echter haar apport niet vallen en dat
is natuurlijk ook niet onbelangrijk. Na dit nummer had Alain nog een
leuke afsluiter uitgedokterd. Een combinatie van volgoefening, standen
en vreemde talen... nu ja sommige bevelen werden in het Frans gegeven.
Kunst was om niet als laatste de beweging of het bevel uit te voeren. De
laatste viel telkens af totdat er nog twee kemphanen over bleven: Marc
(met Daico) en Ivo (met Chinouck). Het eindbevel was de houding liggen
of af. Blijkbaar had Daico hier iets minder problemen mee en ging zo met
de eer lopen.
Om te laten zien dat de afwezigen weer ongelijk
hadden: start nu de fotoreeks en zie wat je allemaal had kunnen doen...
|
