Vaak horen vertellen over de landcommanderij maar nog nooit aan de poorten gestaan.
Tijd om daar verandering in te brengen. Voor het eerst sinds jaren bleef de groep dit keer niet beperkt tot het vaste trio Ronald – Peter – Marc.
We kregen het aangename gezelschap van Nathalie, Wouter en diens vader Stef. Nathalie en Wouter leerden we onlangs kennen op onze hondenschool. Hovawart puppy Floris bleek een weekje of twee ouder dan Ezri en die twee zitten voorlopig nog in hetzelfde klasje. In het zog van Floris verschenen ook zijn roedel broers: Berner Senne Geronimo en Corgi Seppe. Die twee straalden rust uit en keken even nieuwsgierig naar Ezri en Timo.
Zwart duiveltje Ezri vond het allemaal best spannend en wilde iedereen uitbundig begroeten. Door haar onstuimig gedrag werd de anders zeer kalme en rustige Floris uit zijn tent gelokt. Hij kon dus ook capriolen maken.
Zodra Ronald zich bij ons had gevoegd en de route op zijn gps klaar stond, vertrokken we voor een tocht door het glooiende landschap van Haspengouw. Na een kort stukje langs de weg aan de commanderij voorbij konden we tegenover het Gasthuis links de natuur in.
Van bewolking geen sprake. Enkel zon maar af en toe toch wat kille wind, vooral waar die vrij spel kreeg en nog meer voelbaar in de schaduw. Wie van bossen hield, kwam er op deze wandeling bedrogen uit.
Af en toe was nog wat bos overgebleven en de rest sinds eeuwen door de landbouw en wat verspreide dorpskernen ingepalmd.
Ook geen wandeling die je in hartje zomer moest ondernemen en dan al helemaal niet met viervoeters. Timo moest vaststellen dat zijn rasgenoten van hun vrijheid mochten genieten terwijl de zijne tot tien meter beperkt bleef.
Bij de eerste gelegenheid ontdeed Marc zich van zijn regenjas. De fietskar die Nathalie en Wouter meegebracht hadden, diende af en toe over een hindernis getild te worden. Hulp genoeg maar de souplesse en behendigheid waarmee ze de kar hanteerden, verried dat ze niet aan hun proefstuk waren.
Terwijl we van zon en het landschap genoten, kwam de vraag van Ronald of Timo ook mocht loslopen.
Tot nog toe had Timo hier slechts een keertje van kunnen proeven maar bleek toen niet te reageren wanneer hij tot de orde geroepen werd. Het leek wel een déjà vu: bij Timo zijn grote voorbeeld had zijn baas toen ook over zijn schaduw moeten springen om die grote beer vrij te laten rondhuppelen.
Zelfde verhaal dus met Timo. Niet wetend wat hem te wachten stond, klikte Marc de lijn los van het tuig van Timo. De eerste stukken werd het wat nagelbijten maar spoedig bleek dat Timo zich graag in de buurt van Aischa ophield. Timo kwam ook terug of bleef staan wanneer het hem gevraagd werd. Een hele stap voor het wederzijds vertrouwen.
Na een poosje oordeelde Nathalie dat hun jongste familielid aan rusten toe was en Floris plaats in de kar moest nemen. Dat was niet echt naar de zin van de kleine rakker vooral omdat zijn speelkameraadje Ezri vrolijk dartelend haar weg mocht verderzetten. Wat jammerend maakte Floris zijn ongenoegen kenbaar doch lang aandringen deed ook hij wel niet.
Misschien besefte hij wel dat hij nu nog als een kleine prins mocht genieten van deze luxe. Mee op pad gemogen en toch niet moe geworden. De achterzijde van het grote domein van de commanderij vormde het vertrekpunt van de tweede lus en hier namen we even afscheid van Peter en Ezri.
De tweede lus verliep vaak door holle wegen.
Omwille van het populaire fietstoerisme bleken een aantal van die idyllische wegen onder een dikke laag beton begraven. Waar mogelijk mochten Aischa en Timo opnieuw het voortouw nemen.
Het laatste deel van de wandeling mocht Floris opnieuw meelopen. Volledig rimpelloos mocht onze wandeling helaas niet verlopen.
Toen we onze route langs een boerderij vervolgden, kregen we het boze gezelschap van twee Duitse Herders die ons vanachter hun omheining woest duidelijk maakten dat we moesten opkrassen.
Dat spierballenrollen liet Timo zich niet welgevallen en het koste zijn baas een meer dan behoorlijke inspanning om de kleine prins voorbij dat duo te loodsen.
Had Timo nu laten blijken dat er zich nog andere kwaliteiten onder zijn vacht schuilhielden?
Misschien had Aiko het hem nog bijgebracht maar Timo miste in ieder geval de imposante verschijning van Aiko.
Die verschijning was trouwens altijd genoeg geweest om opponenten te doen inbinden. Na dit hevige intermezzo konden we de resterende kilometers in alle vrede afleggen en nog genieten van de natuur. Aan het aantal wandelaars dat ons tegemoet kwam, mochten we afleiden dat Alden Biesen niet ver meer uit de buurt was.
Bij de auto’s aangekomen, troffen we Peter en een uitgeruste Ezri aan. Bleek dat Ezri op de terugweg haar baas had doen vallen waarbij hij onzacht tegen tegen de vlakte gegaan was. Gelukkig was de schade beperkt gebleven.
Een half uurtje eerder dan geboekt betrad ons gezelschap de gezellige ruimte van restaurant De Boomgaerd. Ronald had uit voorzorg Aischa in de auto gelaten en dit bleek achteraf wel een goede keuze te zijn geweest.
Timo wilde wat afstand tussen hem en Ezri bewaren maar vulde op die manier wel de doorgang tussen onze tafel en die van de buren op. Bij het noteren van de eerste bestelling, viel meteen het verschil op tussen de oudere en de jongere generatie: de oudere verkoos gerstenat terwijl de jongere voor drankjes zonder alcohol gingen.
Onze viervoeters werden echter eerst bediend: aan elke zijde van de tafel werd een kom met vers water neergezet. Dit gebaar alleen al bezorgde De Boomgaerd ons respect en waardering.
We voegen ze dan ook graag toe aan het korte lijstje met horeca zaken waar een Hovawart welkom is. Ondanks de drukte mochten we genieten van een vlotte en snelle bediening en van lekker eten. Een aanrader voor wie eens in de buurt komt. Reserveren is wel aangewezen.
Wij genoten van een leuke dag, van goed gezelschap en onze Hovawartjes.
Het zou ons niet verwonderd hebben mochten onze Hovis reeds een afspraak voor een volgende wandeling in het gezelschap van Geronimo en Seppe gemaakt hebben.
Wij kijken er in ieder geval naar uit.

&