Ofschoon we al vaker in Felser vertoefden, de omgeving blijft ons fascineren. Dit keer hadden we ook nog voor een verrassing gezorgd voor Dunja en Elmo... Via Facebook hadden we contact kunnen leggen met een koppel met Hovawart die ook in de Eifel wonen. De uitgesproken kans dus om elkaar te ontmoeten. Plaats van afspraak: het Wildgehege in Hellenthal. Neutraal terrein voor iedereen en het vaak loslopend wild zorgt ervoor dat er voldoende afleiding is. Marita en Arno waren reeds ter plaatse toen we de parking opdraaiden. Je kan maar geluk hebben: afspreken met totaal onbekenden en vanaf de eerste seconde een goed gevoel hebben. Nadat onze hondjes kennis gemaakt hadden met Nami, slenterden we rustig naar de ingang van het park. Elmo had ondertussen de geur van Nami in de neus gekregen en kreeg plots veel interesse in haar. Ze was namelijk net loops geweest! Gelukkig had Elmo niet al teveel last van zijn hormonen en liet hij Nami behoorlijk met rust. Voor Marita en Arno was het hun eerste bezoek aan het park hoewel ze er nauwelijks een uurtje voor moesten rijden. Toestanden die ons bekend in de orden klinken als het over België gaat. Na het nemen van de eerste hindernis (sas), stapte ons een verwant van Bambi tegemoet. Die was natuurlijk uit op snoepjes maar die hadden we niet aangeschaft. Het kon dit wezen blijkbaar niets uitmaken dat hij of zij oog in oog stond met drie predatoren. Elmo en Dunja vonden het maar niks en keerden Bambi gewoon de rug toe. Nami had iets meer moeite om zich rustig te houden maar liet zich toch gewillig fotograferen met het loslopende wild achter zich. Dit moest inderdaad vastgelegd worden voor de vrienden want dat zou niemand geloofd hebben als ze het in de ronde zouden vertellen. Iets verder stond een hert met een flink gewei op z'n kop. Die hield ruim afstand en als Elmo nieuwsgierig een poot in de richting van het hert zette, dook meteen diens kop een stuk lager, gewei in de aanslag... Ergens halverwege kwamen we Michaël en Nikita tegen. Die waren met ons meegereisd en wilden voor hun terugkeer nog even door het park stappen. Ook zij konden nu kennis maken met onze nieuwe vrienden. Gedurende onze rondgang bleef vooral Nami voor spektakel zorgen. Ons duo stond er meestal bij en keek er naar. Zij konden haar opwinding niet begrijpen ofschoon ook Elmo wel eens neus aan neus ging staan met een van de bewoners van dit prachtige park. Na afloop werd het hoog tijd om de innerlijke mens een beetje te verstevigen. Het duurde dit keer een eeuwigheid voor men ons ontdekt had op het terras. De bestelde drank bleek een totaal foute keuze... Nauwelijks stonden de glazen cola op de tafel of meteen doken een stel vervelende wespen op. Marita had ook nog eens een Apfelstrudel besteld. Het gevolg was dat steeds meer van die gevleugelde pest ons gezelschap opzocht. Toen de bediening met onze schotels kwam aanrukken, moesten we noodgedwongen een plekje binnen in het restaurant gaan zoeken. Ondertussen was het ook flink beginnen regenen. Hadden we toch geluk gehad dat we de hele tijd droog hadden kunnen genieten. Afscheid nemen verliep onder een woud van regenschermen... De volgende afspraak ligt al vast: samen met Aiko zullen we met hen deelnemen aan het trailertreffen in Hennef begin oktober. Nami deelt met haar baasjes ook dezelfde passie voor het mantrailen. Benieuwd hoe Aiko op Nami zal reageren! De rest van de dag hielden we het rustig. Dit was ook nodig want Elmo had duidelijk wat last van de tabletten die hij kreeg om zijn nervositeit tijdens het autorijden te onderdrukken. Hij zocht zich een plekje uit in onze woning en besloot niet meer op te staan tot dat het eten voor hem en Dunja werd klaargezet. Ondertussen hadden we tijd om wat plannen te smeden. Plekjes gaan ontdekken in een streek die je al meer dan tien jaar doorkruist, lijkt een helse opdracht maar dat blijkt in de Eifel niet zo'n zware klus. Ieder dorp, iedere gemeente heeft wel iets te bieden. Je moet alleen de moeite doen om daar te stoppen waar anderen nietsvermoedend hun weg vervolgen. Marleen wilde absoluut eens op de hoogste top van de Eifel staan: de Hohe Acht. Met zijn 747 meter troont hij boven de rest uit. Niemand die de flanken bestijgt, is zich er eigenlijk van bewust dat dit een kanjer van een vulkaan is. De begroeiing doet je dit zelfs helemaal vergeten. Nadeel van dit weelderige groen is ook dat je na al je inspanningen eigelijk niets van de omgeving kan zien. Daar hebben de Duitsers natuurlijk een oplossing op gevonden. Bovenop de top van de berg hebben ze er een waar monument neergepoot: de Kaiser-Wilhelm-Turm. Wie de moeite doet om de bijna 17 meter hoge toren te beklimmen, heeft recht op een fabelachtig uitzicht over de Eifel. Bij ideale weersomstandigheden kan je kilometers ver aan de horizont steden ontwaren die op behoorlijk afstand van deze berg liggen. Helaas was dit bij ons bezoek niet het geval. Wel goed zichtbaar en in de nabije omgeving: de Nürburg met de daarbij gelegen wereldberoemde en beruchte ring. Wij konden alvast heel de tijd "genieten" van het geraas der motoren. Niet echt ons ding... Dan maar rustigere oorden opzoeken. In Blankenheim vonden we een leuk Grieks restaurant waar onze hondjes meer dan welkom waren. De eigenaar zorgde er persoonlijk voor dat zij wat te drinken hadden, iets waar ze hem dankbaar voor waren.
Dag drie van ons bezoek aan de Eifel bracht ons weer naar Euskirchen. Bij sommige Belgische mannen kan dit nog herinneringen oproepen want dit was ooit nog een garnizoensstad. Heden blijven alleen nog de gebouwen over en hebben andere doelen gekregen. Door de winkelwandelstraten van de stad wandelend, voelden we andermaal de nieuwsgierige ogen op onze hondjes gericht. Terwijl het vrouwtje zich een stel nieuwe schoenen ging passen en ons duo braaf bij mij bleef liggen, werd ik regelmatig aangesproken of werden Dunja en Elmo overladen met lovende woorden. Besluit: Hovawartjes zijn de brug om contact te maken met de lokale bevolking. Ze stappen zelf op je toe en dan weet je ook meteen: dit zijn hondenliefhebbers, dus goed volk! Nog een rariteit waar zelfs ik nog steeds wat remmingen heb: je mag in elke zaak je hond mee naar binnen nemen, niemand zal je dit beletten, in tegendeel zelfs! Kan zich iemand voorstellen zijn hond mee te nemen naar bijvoorbeeld de Meir in Antwerpen en er een kledingszaak te betreden waar ze dure merkkledij verkopen? Vermoedelijk lig je sneller op de keien dan je bent binnengekomen... In Euskirchen is zo'n zaak... Gewoon voor de lol eens binnen gaan kijken. Aanbod was niet wat ik zocht maar Dunja en Elmo waren wel onder de indruk van de ontvangst! Nu, wie wil gaan shoppen met zijn Hovawart in Duitsland, kiest daarvoor beter andere steden uit. Euskirchen heeft de laatste jaren een nogal kwalijke reputatie opgebouwd wat auto-inbraken en vandalisme betreft. Gelukkig hebben we dit nog niet aan den lijve moeten ondervinden.

Na onze uitstap naar Euskirchen zaten we weer gezellig in de wintertuin van ons verblijf na te genieten. Langzaam vulde de hemel zich met dreigende wolken en een snelle blik op de computer leerde ons dat er bar slecht weer op ons afstevende. De windmolens die op een kilometer of zes van de woning in de hemel prijken, werden plots door een grijze muur opgeslokt. Dit was geen fata morgana, dit was echt... Minuten later stroomde de regen met bakken naar beneden en veroorzaakte een oorverdovend lawaai op het dak van de wintertuin. Elmo en Dunja hieven het hoofd en keken verstoord naar het schouwspel. Het bleef niet bij regenen. Donder en bliksem zorgden een paar maal voor wat klank- en lichtspel maar zoals steeds maakte het onweer hier geen kans. De reden daarvoor is de goede geografische ligging en de nabijheid van de Oleftalsperre. Volgens de lokale bevolking, heeft dit stuwmeer de eigenschap om alle onweer te neutraliseren. Of dit wetenschappelijk te onderbouwen valt, weten we niet. Punt is wel dat er slechts zeer zelden bliksem inslagen te noteren vallen in de omgeving van Felser. Nog maar eens een reden om je er thuis en geborgen te voelen! In november zijn we er nog een keer...