Omwille van het feit dat ons vast verblijf in Felser bezet was en omdat we in Wintzen vrienden hebben wonen, verkozen we om dit Paasweekeinde eens op bezoek te gaan bij de familie Pielorz. Hun vakantiewoning is gelegen aan de ingang van het dorp. Wintzen is een deelgemeente van de stad Schleiden maar is zo gelegen dat je bij gunstige wind (en die hadden we) enkel nog het ruisen van de bomen en het gezang van vogels hoort. Voor wie rust en stilte zoekt: gewoon zalig! Naast de vakantiewoning biedt de familie Pielorz ook toeren aan voor ruiters. Zij kunnen allerhande arrangementen aanbieden en dit voor groepen tot niet minder dan 16 personen. Voor meer info, verwijzen we graag naar hun site. Belangrijk om weten is dat je er als gast met je Hovawart op voorzien moet zijn dat de eigenaars katten en paarden hebben. Buiten een terrasje is er verder wel geen tuin beschikbaar maar je zit er in het midden van de natuur dus dit is echt wel van ondergeschikt belang. Vanuit het dorp heb je onmiddellijk aansluiting op verschillende wandelwegen en op de Eifelsteig. Omdat Axel het wat rustig aan dient te doen, bezochten we met hem die plekken waarvan we al wisten dat het voor hem doenbaar was inzake afstand en moeilijkheid. Zo brachten we ook weer een bezoek aan de Dreimühlener Wasserfall in Nohn en aan het Wildgehege in Hellenthal. Overal waar Axel verscheen mocht hij weer op de nodige belangstelling rekenen en viel hij ook vaak in de prijzen als het op snoepjes of vers water aankwam. Een bezoekje aan Burg Nideggen in het noorden van de Eifel loont ook de moeite maar hou daar rekening met het feit dat je wel met de wagen tot aan de ingang van de burcht kan rijden maar dat er slechts weinig parkeergelegenheid te vinden is. Op culinair vlak hebben we ons deze vakantie ook nog eens lekker laten gaan. Na de wandeling naar de waterval, streken we neer bij de Nohner Mühle om er na een Schinken und Käsebrot te genieten van een stuk taart. Marleen had echt moeite om haar keuze te maken uit het wel zeer rijke assortiment. Hetzelfde probleem stelde zich ook in de Morsbacher Hof (Morsbach is ook een deelgemeente van Schleiden): taarten bij de vleet en voor wie liever iets stevigers achter de kiezen wil steken: een aanrader wat het restaurant betreft. In ons lievelingsrestaurantje, de Alte Posthalterei, kregen we minder prettig nieuws te horen: de eigenares, ondertussen al 78 maar nog steeds alle dagen in de weer om haar gasten te verzorgen, stelt haar zaak te koop. Opvolging door familie is door omstandigheden niet mogelijk. Jammer want niet enkel wij maar ook onze Hovawartjes waren er graag geziene en uiterst goed ontvangen gasten. Laten we hopen dat dit stukje Eifel niet teloor moet gaan! Terloops nog even meegeven dat het ons eindelijk gelukt is om eens een keertje te genieten van de keuken van de Wildenburg. Voor wie de Duitse keuken weet te smaken, ook al een aanrader. Na elke uitstap was het leuk om terug "thuis" te kunnen komen in Wintzen. Vakantiewoningen gaan vergelijken heeft weinig of geen zin omdat je met verschillende parameters dient rekening te houden. Voor ons van belang en ook aanwezig waren in de eerste plaats goede bedden, een leuk salon met satelliet tv, kookgelegenheid met voldoende kookgerei en ruimte zat voor Axel (en in de toekomst zeker ook Elmo en Dunja) om zich in 1 van de vele zetels te laten neerploffen. Anders dan in Felser, hadden we onze gastvrouw en -heer boven ons wonen en dus steeds binnen handbereik. Trudi zorgt voor de gasten terwijl Rolf zich meestal bezighoudt met het vee. Zijn hoeve is niet groot en het lijkt soms meer op een uit de hand gelopen hobby. Beide geboren en getogen Eifler, kunnen ze als geen ander informatie over de streek bezorgen. Rolf heeft ook een zalig gevoel voor humor, dus een gesprek zonder schaterlachen hoort niet tot de mogelijkheden. Je moet natuurlijk wel met de taal overweg kunnen hé...
Nog wat informatie over Wintzen: gelegen in een kleine vallei die uitgeeft op het Oleftal. Aantal bewoners +/- 100, waaronder ook een aantal Nederlanders. Die ingeweken Nederlanders werden door de lokale gemeenschap goed onthaalt en wie ze niet weet wonen, zal ze er ook niet vinden. Wij wandelden slechts een enkele keer door het dorp om vast te stellen dat de dagen nadien we vanuit de voorbij rijdende auto's begroet werden. Dat zien we hier nog niet gebeuren. Voor wie wil kennis maken met de zeden en gewoonten van de Eifler: dit is een dorp waar je moet wezen. Je ziet niemand, je spreekt niemand maar als je op bezoek gaat bij vrienden, weet heel het dorp dat je er geweest bent... Het is zo 1 van de aspecten die mij (Marc) zo aantrekt. Eiflers zijn niet bijzonder spraakzaam maar zien en weten meestal alles wat er in hun omgeving gebeurd. Aanpassen kan, als je een goede mentor weet te strikken. In het andere geval blijft het behelpen en loop je het risico om fouten te maken. Zolang ze er dan nog kunnen om lachen, valt het allemaal best mee. De Eifel is ondanks de moderne tijden nog steeds een beetje afgesloten van de rest van Duitsland en de klok tikt er op haar eigenzinnige manier de wijzers voort.

Dinsdag 26 april moesten we terugkeren. Toen we de sleutel gingen aflaveren, stapte Axel vrolijk naar binnen toen Rolf de deur opende. Geen erg! Enkel even een bange poes de kans geven om zich snel te verwijderen! Na een kort afscheid dat ongeveer anderhalf uur duurde, reden we met tegenzin terug naar België. Thuis gekomen, werden we door Elmo en Dunja begroet. Het had wel iets hartelijker gemogen maar La Dunja had blijkbaar alleen haar grote broer gemist en Elmo had alleen interesse in wat we voor hem hadden meegebracht. En dan als baasjes je afvragen of ze ons niet missen...