Voor ons vertrek nog drie stress volle weken gehad. Dit keer eens braaf geluisterd naar wat die mevrouw van de GPS vertelde over hoe we volgens haar naar Felser dienden te rijden. Pff, dat duurde veel langer dan de 'normale' weg die wij nemen. Na de gebruikelijke stop voor de al even gebruikelijke plas bereikten we Hellenthal na ongeveer twee en een half uur. Een half uur langer dus dan gewoonlijk. In Hellenthal weer lekker gegeten en nadien de nodige proviand ingeslagen bij de lokale supermarkt. In Felser stonden de eigenaars ons al op te wachten. Na het uitpakken zouden we nog gezellig met hen samen zitten om wat bij te praten maar daar kwam niks van in huis. Marleen en ik waren veel te vermoeid en onze poging om even in de tuin te relaxen, bleef tot die poging beperkt. Even later zochten we ons bed op om te genieten van een zalige siësta. Toen we terug in het land van de wakkeren kwamen, bleken onze gastheren al huiswaarts vertrokken. Dan maar een afspraak gemaakt met onze vrienden in de buurt. Axel en Dunja huppelden ondertussen vrolijk in en uit onze woning. Dunja iets minder want die blijft liefst als een schaduw in de buurt van haar volk rondhangen. Na het eten nog even een ommetje in de buurt gemaakt. Dit keer geen wild op ons pad tegengekomen. Dat is al anders geweest maar misschien zat de weersverandering er voor iets tussen. De voorspellingen voor de komende dagen bleek niet al te schitterend, dus meteen op zondag maar richting Vulkan Eifel getrokken om er een bijzondere waterval te bezoeken: eentje die nog steeds groeit! De Dreimühlener Wasserfall is een uitstap waard. Je kan er langs tal van wandelwegen naar toe geraken maar wij kozen vanwege Axel voor de kortste weg. Even buiten Nohn kan je de auto achterlaten op een (iets te) kleine parking en dan nog een kilometertje stappen. De beschrijving die Marleen gevonden had, deed nog zwaar onder voor het spektakel dat ons geboden werd. Na een lange afdaling, stonden we plots aan de voet van de waterval. Een enig gezicht en behoorlijk rustgevend. Ondanks het feit dat de Eifel heel veel moois te bieden heeft, waren ook hier nauwelijks wandelaars aanwezig. Dat het de nacht voordien behoorlijk geregend had, zat er natuurlijk ook voor iets tussen maar tijdens de zomer is dit het beste moment. De neerslag zorgt ervoor dat er voldoende stuwing wordt opgebouwd en laat de waterval klaterend zijn opbouwend werk verrichten. Na de waterval is het aan te raden om nog even neer te strijken op het gezellige terras van de molen zelf. Voor de taart liefhebbers onder ons: je kan er werkelijk uit een taartenbuffet kiezen... Dunja en Axel mochten er alweer genieten van de nodige aandacht en verzorging en ook wij kregen er een buitengewoon vriendelijke ontvangst. We profiteerden ook van de gelegenheid om een aantal dorpjes in de buurt te bezoeken. In Brück woont namelijk Jacques Berdorf, Duitslands' meest gekende schrijver als het over 'Krimi' gaat. Tip: wie de Duitse taal onder de knie heeft en iets voor de Eifel voelt, moet zeker één van zijn boeken lezen. Begin wel bij het begin!
Ons uitstapje werd zondag wel onderbroken vanwege de regen. De dagen die volgden moesten we altijd wel rekening houden met een mogelijke regenvlaag maar ook dit heeft in de Eifel zijn charmes. Na een fikse bui verdampt een deel van het hemelwater meteen en legt mistslierten over de wouden en velden. Deze kruipen dan langzaam tegen de helling omhoog en zorgen voor een wondermooi spel van licht en kleuren. Vanaf woensdag werd het langzaam aan warmer en bleek regenkledij niet meer noodzakelijk. Onze planning voor donderdag viel echter weer geheel in het water vanwege het feit dat Michaël op weg naar ons bleek. Wij hadden net een bezoekje afgerond aan het Wildgehege van Hellenthal toen we de melding kregen dat onze jongste op weg was... Wat we dan op het programma staan hadden, zal voor een volgende gelegenheid zijn.
 

Zaterdag 14 augustus gingen zowel Axel als Dunja in hongerstaking. Ze weigerden hun ontbijt en bleven gewoon liggen. Hadden ze al begrepen dat het weer tijd was om de Eifel te verlaten. Gewoonlijk blijven ze niet liggen, laat staan ter plaatse als ze iets hebben uitgespookt maar nu kreeg ik gewoon de kans om de camera boven te halen, scherp te stellen en af te drukken. Ze hadden dus geen zin om met ons mee te komen! Begrijpelijk want voor hen en voor ons was het weer een heerlijke tijd, zonder stress.

In november is Elmo aan de beurt, dan mag hij Felser weer een beetje onveilig maken. Hem kennen ze er ondertussen ook al en ondanks zijn soms grillig karakter is ook hij er een graag geziene gast.

Wordt zeker vervolgd!!!