Tijdens ons laatste verblijf in Duitsland, maakte Axel voor het eerst kennis met een nieuw soort landschap. Uitgestrekte, kale velden waarover de ijskoude wind vrij spel kreeg zodat het leek of het nog veel kouder was. Bij aankomst in Kirchwald, wist onze gastvrouw te vertellen dat ze de week voordien nog van de winter had kunnen genieten. Een dik pak sneeuw en middag temperaturen tussen -10 en -18°C. Daar had Axel geen boodschap aan want het was nu veel zachter en de sneeuw was zo goed als verdwenen. Van sneeuwpret kon dus geen sprake zijn hoewel hij toch verwoede pogingen ondernam om de karige en bevroren sneeuw op een hoopje te schrapen zodat hij er zich kon in wentelen. Een behoorlijk vreemd gezicht! Natuurlijk namen we Axel ook mee op onze uitstappen. Op zondag trokken we richting Monreal, niet zo populair als Monschau maar net zo aangenaam om in te vertoeven, tenminste als je geen lading verse sneeuw moet verteren. De map die we in onze woning hadden aangetroffen, vertelde over een restaurant "Das Stellwerk" dat de moeite waard was om te bezoeken. Louter toevallig hadden we een parkeerplaatsje gevonden vlak bij het restaurant. Voor de middag hadden we ons al even gaan verwarmen in Café Plüsch. Van een prachtige locatie gesproken. In combinatie met het weer was het niet te verwonderen dat er nog nauwelijks een stoel vrij was. Groot was de verbazing van de eigenares toen ze Axel vanuit zijn hoekje recht zag kruipen. Tevoren was ze zich niet bewust geweest van het feit dat hij rustig onder ons tafeltje te pitten lag. Dus, wij verder naar de parking en naar het restaurant. Niet direct het goedkoopste maar heel lekker en in overvloed... De volgende dagen maakten we van de gelegenheid gebruik om de betekenis van de "Vulkan Eifel" te doorgronden. Blijkt dat het hele gebied eigenlijk nog vrij actief is. Zo is de Laacher See eigenlijk de kratermond van de grootste vulkaan van Duitsland. Studies wijzen uit dat nog steeds methaan naar boven borrelt en een aantal wetenschappers, met aan het hoofd Professor Schreiber, tracht al jaren gehoor te krijgen bij de regering om een deftig rampenplan op poten te zetten. Ook in dit stuk van de Eifel is de vraag niet "wat als" maar "wanneer"... De gevolgen van een toekomstige uitbarsting van één van de vulkanen in dit gebied zijn puur niet te overschouwen. Om een idee te geven: volgens de wetenschappers zou een volgende uitbarsting zich kunnen voordoen in de onmiddellijke omgeving van Koblenz. Dit betekent meteen ook dat een grote stad als Frankfurt in de gevarenzone ligt. Bij het zicht op de Laacher See kon ik een lichte huivering niet onderdrukken. Aan de oevers van dit toch wel mooie stukje natuurschoon, heeft de Benedictijnenorde een prachtig klooster neergepoot, Maria Laach, een echte trekpleister voor vele toeristen. Wij hadden de mogelijkheid om er gratis te parkeren maar dit was enkel te danken aan de periode. De prijs om je wagen er achter te laten is niet min... Liefdadigheid bestaat hier blijkbaar alleen in theorie. Gelovigen die zich in de kerk aan wat meditatie en gebed willen tegoed doen, mogen eerst ook een contributie leveren. Nog een bezoek waard is de Lavadome in Mendig, op steenworp van Maria Laach. Dit museum geeft een overzicht aan de bezoeker over de geschiedenis van de Vulkan Eifel en over vulkanen in het algemeen. Onder het gebouw bevindt zich een gigantische lava kelder. Wij konden dit stuk niet bezoeken omdat in het museum geen Hovawartjes binnen mogen en we wilden Axel niet te lang alleen laten in de auto. Een leuk uitstapje vanuit Waldkirch is zeker Sankt Jost. Een smal baantje brengt je naar een parking. Vanaf die parking kan je prachtige wandelingen maken en ook een bezoekje brengen aan de locale herberg. Zeker doen! Het loont de moeite! In ieder geval was het zo dat, gelijk waar Axel verscheen, hij gewoon alle aandacht naar zich wist te trekken. En genoten dat hij heeft!