Wie denkt dat er na zoveel verblijven in hetzelfde huis niets nieuws meer te rapen valt, komt er alsnog bedrogen uit. Onze gastgevers hadden tijdens ons laatste verblijf in november 2008 reeds aangekondigd dat verbouwingen op het programma stonden. Bij onze aankomst troffen we dan ook een aantal nieuwigheden aan. De oprit was landelijk gebleven maar het soort kiezelsteen was nu gemakkelijker te begaan. Ook het uitzicht van onze woning was onderhanden genomen. Een heuse wintertuin sierde nu de ingang. We kregen ook meteen een rondleiding van onze gastheer. Het saunahuis was nu ook volledig afgewerkt. Binnenin de woning hadden een aantal esthetische ingrepen plaatsgevonden maar verder hadden we geen probleem om alles terug te vinden. De eerste dagen van ons verblijf dit jaar was het er afschuwelijk warm. Vooral Axel had er problemen mee. We beperkten ons dus met het aanhalen van proviand tijdens de vroege ochtend om dan de namiddag in de schaduw van de struiken door te brengen. Zelfs dit kon niet beletten dat we toch nog wat zonnebrand opliepen... Gelukkig hadden onze hondjes hier geen last van. De aanblik van een Hovawart die een siësta houdt, is behoorlijk slaapverwekkend. Of de hitte er iets mee te maken had of het karakter van onze hondjes: onze gastgevers hadden hun familie op bezoek waaronder een behoorlijk aantal kleinere kinderen. Die kwamen vaak dicht in de buurt van onze tuin maar noch Dunja nog Axel reageerden op hun aanwezigheid. Dit was ook het geval voor de hondjes van het huis: een Groenendaeler reu en een mixed teefje liepen vaak mee in het zog van deze kinderen maar na de hernieuwde kennismaking en het bepalen van de rangorde, konden ook zij er niet voor zorgen dat ons duo ook maar één poot in hun richting bewoog. Gelukkig bleef het niet zo broeierig heet en konden we dus nog eens op pad gaan. Een leuk doel is en blijft het nabijgelegen Wildgehege van Hellenthal. Vooral het feit dat ook onze hondjes er mee binnen mogen, maakt het een aantrekkelijke bestemming. Ook deze zomer liepen de herten ons voor de voeten. Even moest Axel wel wat ingetoomd worden en leek het of hij liefst een hertje als avondeten wilde verschalken. Na even aandringen, kon hij er toch van overtuigd worden om het maar op zijn gewone dieet te houden. Hoewel het nu wat koeler was, bleven de temperaturen boven de 20 graden uittornen. Tegen de middag stonden we in de buurt van de knuffelweide te kijken terwijl de zweetdruppels op onze voorhoofden parelden. Axel zorgde voor wat komische toestanden omdat hij niet wilde poseren bij de geitjes... Stonken ze misschien iets te veel Boeleke? La Dunja stond erbij en keek ernaar zonder te begrijpen. Naast de dieren in het park stonden onze hondjes ook vaak in de belangstelling. Een andere geslaagde uitstap was het Rheinische Freilicht Museum in Kommern, deelgemeente van Mechernich. Dit openluchtmuseum toont zoals bij ons in Bokrijk, een overzicht van typische huizen uit de Rijnstreek. In tegenstelling met de Belgische versie, is dit museum nog niet zo commercieel uitgebuit en als je zorgt dat je er tegen het openingsuur aanwezig bent, kan je je nog geheel in het verleden wanen. Een absolute aanrader aldaar: het winkeltje waar ze op klassieke wijze gebakken brood verkopen. Om duimen en vingeren af te likken!! De gebouwen die er tentoon gesteld worden, zijn trouwens heuse kopieën van bestaande huizen uit de streek. Minpuntje misschien: ze dateren allen uit de tussenoorlogse periode zodat men zich geen duidelijk beeld kan vormen van hoe het er een paar eeuwen eerder moet uit gezien hebben.
Nog een van onze doelen was het oefenterrein van de Duitse Hovawart Club, tenminste onze zoektocht naar deze terreinen. Na twee mislukte pogingen was onze derde poging raak. Het terrein bevindt zich in de buurt van Kirchheim, een kleine gemeente in de buurt van Euskirchen. Kort voor onze aankomst toch nog even contact gehad met de verantwoordelijke van de club. Dankzij de laatste richtlijnen vonden we uiteindelijk de school. De ontvangst verliep er bijzonder hartelijk. Wat ons echter meer dan ontgoochelde was de totale afwezigheid van Hovawartjes. Blijkt dat er in deze streek van Duitsland weinig of geen Hovi's wonen en nog minder eigenaars die de moeite willen doen om er te komen oefenen. En wij die dachten dat er in België weinig te beleven viel op gebied van training... In Duitsland hebben ze dan al de mogelijkheid om te oefenen (in bijna alle disciplines) en dan maken ze er geen gebruik van. Rare jongens die Duitse Hovawarteigenaars.

Mogen we verder nog wat reclame maken voor deze mooie streek in de Eifel? Voor geoefende wandelaars is er nog steeds de Eifelsteig. Een eindeloos mooi traject vanuit Monschau naar Trier... Er is ook een mooi aanbod voor een Wildness Trail. ook al vanuit Monschau maar dit 4 daags traject voert via Vogelsang richting noorden.

Onze Hovawartjes hebben het best naar hun zin in Felser en ook hun baasjes en dat mag voor ons nog lang zo blijven.