De titel is natuurlijk schromelijk overdreven want op minder dan vijf minuten stappen in ongeveer elke richting, zit je midden tussen de bossen. Heerlijke rust en vrede dus. Wat we samen met Axel en Dunja wel verkenden, was Landskreis Euskirchen. De Nord Eifel heeft er zijn plaats met tal van bezienswaardigheden en mogelijkheden tot ontspanning. Dat dit ooit nog ons thuisland kan worden, is dus een reden te meer om je weg goed te leren kennen. Voor de meeste bestemmingen behoeven we zo stilaan geen kaart meer. Na een bezoek aan Euskirchen zelf, werd het tijd om ook Blankenheim eens te verkennen. Een leuk stadje met een historische kern en prima onderhouden. Je kan er ook de bron van de Ahr gaan bewonderen. Het bijna bizarre is dat die net uit de kelder van een huis lijkt op te borrelen. Dat is ook zo, alleen heeft men het huis er eeuwen later bovenop gebouwd. Een andere niet te missen blikvanger is de gemeente Kronenburg. Niet zo zeer het stuk dat aan de Kronenburgersee gelegen is maar wel het oorspronkelijke veelal middeleeuws gedeelte dat hoog boven het meer uittroont. Je kan net buiten de "poorten" van Kronenburg je auto nog kwijt op een parking. Zonder de invloed van de "moderne" geluiden, kan je er perfect een paar eeuwen geleden wanen. Smalle stegen, Een authentiek uitziende Stube en ga zo maar verder. Geschiedenis en Eifel gaan hand in hand. Van in de oertijd tot het meer recente verleden: alles heeft er zijn sporen nagelaten. Romeinse en Keltische overblijfselen delen vredig de plaats met bijvoorbeeld de kazerne van Vogelzang. De laatste heeft een iets minder leuke herinnering achtergelaten. Die staat trouwens voor volgende vakantie op de planning. Naast de vele, zeg maar ontelbare bezienswaardigheden en musea, is er steeds de natuur prominent aanwezig. Het gebied wordt door meerdere routes doorkruist. Eentje daarvan brengt je zelfs tot in Santiago de Compostela. Om maar aan te geven dat er quasi geen beperkingen op de wandelroutes staan. Voor wie verlekkerd is op watersport, komt in de Nord Eifel ook wel aan zijn trekken. Op verschillende plaatsen worden de stuwmeren gebruikt om te zwemmen of te zeilen. Surfers kom je er ook nog wel eens tegen. Natuurlijk zijn deze plaatsen minder aangewezen om je hond te laten zwemmen, alhoewel Elmo dit eerder deze vakantie wel deed. Een betere plek is een uit de kluiten gewassen vijver in de buurt van Marmagen. Bij ons laatste bezoek aan dit meertje, bood het eerder een desolate aanblik. Nu in de zomer had je er wellicht een kunstenaar achter zijn schildersezel kunnen verwachten. Axel en Dunja hebben er in ieder geval genoten van een frisse duik. Het stokjes apporteren hield Dunja echter snel voor bekeken. Waarom moet je je nu moe maken als grote broer die stok elke keer gaat halen en hem vlak voor je snoet in het water laten vallen? Zolang Axel heen en weer zwom, kon hij er van een betrekkelijke rust genieten. Eens aan de kant, slaagde hij er niet in om eens lekker te kunnen rollebollen. Zijn pogingen werden steeds door een wilde Dunja verstoord. Buiten dit enkele feit, konden Axel en Dunja best met elkaar opschieten. Elke dag maakten we wel een uitstap en op geen enkel moment kon je er aan merken dat het tegen hun zin was. Ook in ons verblijf in Felser hadden ze het prima naar hun zin. Anders dan met Elmo, kon je gerust de deur laten openstaan. Veel verder dan de tuin stapte geen van beide. Eens de avond viel, zocht elk van hen zijn plekje in huis. Dat kon de zetel zijn, de vloer of ons bed. Voor elk wat wils dus. Dunja vond het echter leuk om mee op het bed te wippen als ook wij gingen slapen. Een doorsnee Hovawart die al eens mee op bed mag gaan liggen, houdt het meestal na vijf minuten voor bekeken wegens te warm. Dunja moet last gehad hebben van bedlegerigheid want ze deelde elke nacht met ons het, gelukkig voor ons, brede bed. Eerlijk gezegd stoorde haar aanwezigheid niet want ze wist zich zo neer te vleien dat je haar aanwezigheid nauwelijks merkte. Vanaf woensdag kregen we even bezoek van jongste zoon Michaël. Dat vonden onze lieverdjes natuurlijk mega plezant. Niks liever dan nog iemand van het gezin om aandacht gaan aan te vragen of snoepjes van te krijgen. Iets minder was voor hen dat ze een stuk van hun luxe ruimte in de auto moeten prijsgeven. Om dit ongemak wat te beperken, hielden we onze verplaatsingen dan maar aan de korte kant. Naar het Wildgehege van Hellenthal bijvoorbeeld. Van bij de eerste stappen op het terrein was het meteen duidelijk dat Axel hier de weg nog kende. Hij heeft ons met zachte dwang zo snel mogelijk naar de knuffelweide gebracht om nog eens zijn neus tegen een schaap te kunnen duwen... Gewoon een grappig zicht hoe aan de ene kant Hovawartjes kwispelend die rare snuiters stonden te besnuffelen, terwijl aan de andere kant de schapen niet begrepen wat hen overkwam. Enigste minpuntje: de aankondiging dat je er een dreamcatcher kon samenstellen was die dag niet mogelijk. De Indianen die er behoorden te wonen schenen enkel in het weekeinde hun kunsten ten toon te willen spreiden. Jammer! Aan onze vakantie kwam een plots einde toen we moesten vaststellen dat we een dagje eerder naar huis dienden te komen dan we zelf hadden gepland. Nu ja, het had weer een leuke vakantie geweest en vermoedelijk zat Elmo al te trappelen om ons terug te zien. Eens thuis lieten we Axel en Dunja eerst nog eens alle vertrouwde plekjes van de tuin verkennen. Na hun eten verdwenen ze elk in een hoekje en waren tellen later onder zeil.

Eind oktober zitten we er weer. Dan is andermaal Elmo aan de beurt...