Felserhof in Felser is voor ons een tweede thuis geworden. Ook onze hondjes vinden het er best leuk. Zij genieten, net als wij, van de absolute rust van dit verborgen dorp. Voor velen zal de locatie net een tikkeltje te rustig zijn maar voor ons is en blijft het een ideale bestemming. Bij vertrek nog even de weersvoorspellingen nagekeken en die voorspelden niet veel goeds voor de volgende nacht: sneeuwval en gladde wegen boven een hoogte van 500 meter. Felser ligt wel op 532 meter hoogte! Bij onze aankomst (thuiskomst?) viel er echter nog niets te bemerken. Nadat we onze spullen hadden uitgeladen en de hondjes hun privé weide hadden onderzocht op alle mogelijke sporen van loslopend wild, trokken we meteen verder naar Hellenthal. Net zoals in ons land is 1 november ook voor Duitsland een feestdag, dus de meeste horeca zaken houden hun deuren stevig dicht. Dan maar meteen wat verder door snorren om eens wat nieuwe plaatsen te ontdekken in de Eifel. Zo voerde onze tocht ons naar Losheim, gevolgd door verbaasde en nieuwsgierige blikken van nietsvermoedende weggebruikers. Die keken zich de ogen uit naar die drie reuze honden die onze auto bevolkten. Axel en Dunja in de koffer en Elmo met veiligheidsgordel mee op de achterbank naast Marleen. Dat er in Losheim "etwas los" is, daar mag je gif op nemen. Dit plaatsje ligt pal op de Duits-Belgische grens en op het kruispunt met de weg die naar Belgisch grondgebied voert, kan je zowaar een Belgische supermarkt vinden. Ook open op zon- en feestdagen! Even handig om hier binnen te springen om ons alvast wat te bevoorraden. Aan de overkant van de supermarkt bevindt zich een museum waar elke liefhebber van miniatuurtreinen zijn hart kan ophalen. Het museum heeft als buur een hotel restaurant dat ook alleen maar 's nachts zijn deuren sluit. Eten doen we echter niet in Losheim. Hiervoor hebben wij een andere vaste stek: de Alte Posthalterei in Hellenthal. Frau Oebel ontvangt ons ook steeds met open armen. Ook ons trio krijgt de nodige aandacht. Over de kwaliteit van het eten hebben wij ook niets dan lof. Voor wie van stevige Duitse kost lust, beslist een aanrader. Heb je liever iets anders? Geen probleem! Ook een waaier van pizza en pasta gerechten staan er op het menu. Na ons eerste avondmaal aldaar, keerden we terug naar Felser. Ondertussen dwarrelden de eerste schuchtere sneeuwvlokjes al naar beneden. Eens terug in onze gezellige woning, was het de hoogste tijd om onze Hovawartjes van eten te voorzien. Met drie stuks op stap gaan kan soms beperkingen inhouden als het over hun bagage gaat. Twee standaards voor drink- en etenspotten gingen nog net in de kofferbak. Voor Axel en co een wat vreemde bedoening om zo dicht bij elkaar te moeten eten. Axel liet prompt uit protest zijn eten onaangeroerd. Elmo en Dunja losten het probleem op door om beurten hun pot leeg te eten. Dan nog even buiten gaan rommelen en dan knus bij de baas... op bed! Niet vooraleer ze volledig opgedroogd waren natuurlijk. Baasje was een beetje moe van de rit naar ons verblijf en het daar op volgende rondpionieren. De bedoeling was eigenlijk om na onze stevige maaltijd even te bekomen alvorens een filmpje mee te pikken later die avond. Nou ja, die avond heeft de baas dus geen film gezien. Omstreeks half twaalf werd ik gewekt door Elmo en Dunja. Nog slaapdronken stak ik mijn hoofd door de deur. Toen Marleen en Michaël mijn aanwezigheid opmerkten, kreeg ik al meteen een boel verwijten naar het hoofd geslingerd. Blijkbaar was mijn gesnurk zo luid geweest dat ze verplicht geweest waren om de slaapkamerdeur te sluiten. Ze hadden anders niets van de tv kunnen horen. Dan maar met z'n allen onder de wol. Opnieuw kropen onze hondjes mee op bed. Lang bleven ze echter niet want zij verkiezen steeds een koele plek om te slapen. De volgende ochtend bood ons een prachtig gezicht. Een dun laagje sneeuw bedekte het landschap. Dé kans voor onze lieverdjes om eens lekker te gaan dollen! En dat ze genoten hebben. Axel was blijkbaar weer in bloedvorm want hij vloog achter Dunja en Elmo aan als een dartel veulen. Zelfs na al dat spelen, vertoonde hij geen tekenen van pijn en begon hij ook niet plots mank te lopen. Dezelfde dag en de dagen die er op volgende trokken we rond in de streek. Omdat we in Landskreis Euskirchen verbleven, gunden we ons een bezoek aan deze stad. Van het oude stadsgedeelte is bitter weinig overgebleven. De geschiedenis hebben we er nog niet op nageslagen maar de laatste oorlog zal daar beslist wel voor iets tussen zitten. Toch een bezoek gebracht aan de Ratskeller. Meteen op een trosje handenliefhebber gestoten. Van daar nar de Steinbachtalsperre en tot slot nog een bezoekje aan de ruďne van de Hardtburg gelegen in Stotzheim. Volgens de beschrijving doet men over de rondgang driekwartier. Dat is dan toch niet aan Hovawart tempo! Wij stonden na iets meer dan 20 minuten terug op de plaats van vertrek. Bedoeling was ook om het terrein te vinden waar de locale Hovawartjes komen oefenen. Helaas hebben we dit niet gevonden hoewel we er, achteraf bekeken, voorbij gereden zijn. Aan alles komt een einde zo ook aan onze vakantie. Zeker weten dat het niet lang zal duren om terug te keren. Wie een verblijf in de Felserhof wil boeken zal dus allicht rekening houden met enige concurrentie van onze zijde.

Zoek je rust en vrede: Felser is the place to be!